Een pretpark is geen pretpark zonder… (Clichés #2)

Eerder blogde ik al over de clichés op Schiphol en over mijn bezoek aan Walibi in Brussel. Toen ik in het pretpark rondliep, hoorde en zag ik weer een aantal mooie clichés. Ik schreef ze op en vandaag post ik ze in deze blog!

Voor de ingang van het pretpark

  • Minstens drie grote bussen met schoolkinderen.
  • Moeders die de kortingsbonnen uitdelen aan het hele gezin. “Goed vasthouden hè, die mag je zometeen aan die mevrouw geven.”
  • Mensen die vergeten alvast een parkeerkaart te kopen.
  • Mensen die bij de automaat alvast een parkeerkaart kopen: “hoeven we het straks niet meer te doen.”

Bekijk bericht

Dagje Walibi Belgium

Vier jonge Vlaamse meisjes (van een jaar of 10) staan in de rij bij de afschiettoren. “Wat zijn we klein hè, zo tussen al die grote mensen!” De meiden kijken om zich heen (en omhoog naar mij) en bevestigen dat ze inderdaad best mini zijn. Één van de meiden kijkt angstig omhoog naar de attractie: “ja, ik weet ook eigenlijk niet of ik wel durf hoor. Kan ik anders niet gewoon kijken?” Een ander meisje zegt stellig: “Nee, nu zijn we hier al geraakt, we gaan er nu ook gewoon met z’n allen in hoor! Anders ga jij in het midden.” Een ander meisje zegt weer: “nou, ik durf eigenlijk ook niet aan de zijkant…”

De volgende minuut wordt er flink steen, papier, schaar gespeeld. Het angstige meisje moet uiteindelijk toch aan de zijkant. Bang kijkt ze omhoog. “Waarom vinden mensen dit leuk?” Haar vriendinnen slaan een arm om haar heen. “Als je echt niet wil, hoef je niet hoor. Maar we doen dit samen. Zodirect gaan we lekker friet eten en dan is het weer voorbij.”