There it is! Aaaaaand it’s gone.

Tegen het stalkerige aan gluur ik naar het raam van de overburen. Er is iets heel geks aan de hand: in een constant tempo verschijnt er steeds een zwart balkje voor het raam. En weer weg. En daar komt hij weer. En weer weg. Ik druk mijn gezicht steeds dichter tegen het raam, zo nieuwsgierig word ik ervan. (Als er nu iemand over de gallerij loopt, heb ik mijn uitleg absoluut niet klaar). Wat is dat voor geks? Is het een wapperend kledingstuk? Is het een apparaat? Oh wacht eens. Wacht, het is een lichaamsdeel! En dan ineens zie ik het. De buuf is op een oefenfiets aan het trainen. Het is haar knie waar ik zo gefascineerd naar sta te kijken. Respect voor het tempo, overigens!

I bet you’ve never done this before

Mijn laptop staat op de grond, ik heb mijn oordopjes in mijn oren gestopt en ik ben me aan het installeren op het vloerkleed. Voor mijn knie moet ik een paar keer per week wat oefeningen herhalen, zo ook weer vanavond.

Iemand die me van een afstandje zou bekijken, zou niet anders denken dan dat ik een fitnessprogramma heb aangezet om mee te sporten. Als ze echter op mijn laptop zouden kijken, zou ik keihard door de kneuterige mand vallen. Goudkleurig deeg, dampende ovens en decoratiespulletjes vullen mijn scherm.

Ik ben aan het planken met Heel Holland Bakt op de achtergrond.