Vandaag heb ik een cursus op een andere middelbare school dan de school waar ik werk. Ik ben er één keer eerder geweest, maar toen was ik op de fiets.
Ik ben aan de late kant en het lukt me niet om een goede parkeerplek te vinden voor de school. Ik rijd nogmaals een rondje om de school heen en kom dan op een parkeerterrein vlakbij de fietsenstalling van de leerlingen terecht. Prima. Ik parkeer mijn auto en loop via de fietsenstalling de school binnen.
Na een paar uur loop ik weer naar buiten. Het is inmiddels helemaal donker en.. het hek tussen de fietsenstalling en de parkeerplaats zit op slot. Ah, dat had ik best kunnen bedenken haha.
Ik ben wederom aan de late kant, omdat ik zo nog wil sporten en nog snel moet eten. Ik begin een kant op te lopen waarvan ik hoop dat ik bij het parkeerterrein uitkom. Na een paar minuten zie ik de plek waar ik moet zijn. Wel een beetje jammer dat m’n auto er niet meer staat. “Huh?!” Ik begin wat harder te lopen.
Mijn richtingsgevoel is totaal afwezig en ik begin een beetje in paniek te raken. En die spierpijnbenen helpen ook niet mee, potverdorie! Ik besluit om naar de grote weg te lopen, vanaf daar ben ik met mijn auto het parkeerterrein opgereden. Vervolgens loop ik heel suf precies dezelfde route terug, maar met succes! Grappig dat mijn hersenen het dan ineens wel aankunnen. Ik ben blij dat er verder niemand op straat is, haha. Volgende keer maar op de fiets, dan ben ik vast sneller.
Wat een gestudder, arme jij, de weg weg, de auto weg en natuurlijk ook tijd kwijt. En tenslotte toch die opluchting: gevonden!