Het is twee uur ‘s nachts, we liggen op bed.. Nee, dit is niet het begin van de songtekst van het liedje van Guus Meeuwis, maar wel het begin van een héle creepy scene in huis.
Ding dong. En daarna een ijzige stilte. Ik schiet rechtop in bed en vraag Thomas of hij dat heeft gehoord. Ook Thomas is wakker geworden. “Hoe laat is het?” – “Kwart voor twee.” Ik slik. Ergens ver weg klinkt het geluid van de bel nog in m’n hoofd. “Volgens mij was het niet precies onze deurbel.” Thomas weet het niet meer. Omdat we verder niks meer horen, besluiten we dat het ‘belletje lellers’ zijn en gaan weer liggen, ietwat ongerust.
Na ongeveer vijf minuten hoor ik weer de bel, maar wéér net even anders. Of verbeeld ik me dat? Mijn hart begint nu echt sneller te kloppen. “Ik durf niet naar beneden, ga jij even kijken?” Ook Thomas staat niet te springen, maar staat toch op. Heel voorzichtig gaan we -toch maar allebei- naar beneden. We zien beiden geen reet, omdat we allebei geen lenzen in hebben. In de woonkamer is niemand. In de gang ook niet.
TUDUTUTUUU, TUDUTUUTUUUTUU. Ik begin opgelucht te lachen. “Haha, dat is de bel die Laura en Daan vroeger ook hadden!” Pas nu valt het kwartje dat de batterij van de deurbel leeg is en dat ie dat nu aan ons duidelijk probeert te maken. Een vriendelijk bericht voor alle deurbelproducenten: KUNNEN JULLIE A.U.B. EEN IETS MINDER CREEPY SYSTEEM BEDENKEN? Vriendelijk bedankt ;-).
Nou en of ik zuks herken, eng geluid ‘s nachts, rookmelderbatterij leeg, maar voor je dat snapt…. laatst nog griezeliger:steeds fel blauw oplichtend licht in onze slaapkamer. Huh? Politie? Nee, batterij weerstation leeg..
enfin, ik leef mee.