We kunnen het weer ;) (vakantie!)

(Dat is wel eens anders geweest 😉 …)

Daan en ik zijn op vakantie op De Veluwe (haha ja wij ook, hoe ga ik dit nou weer oplossen met de titels? ;)) en we zitten in een Airbnb huisje met een heerlijke tuin in Ermelo.

Op de tweede avond besluiten we om in een restaurantje te gaan eten. Ondanks het lekkere weer, wil ik graag binnen zitten (want: koukleum en vooruitziende blik) en we nemen plaats in een nog leeg restaurant. Na een kwartier zit het helemaal vol en zijn we omringd door echtparen met een wat hogere gemiddelde leeftijd ;). Het echtpaar achter Daan staart een beetje langs elkaar heen en bespreekt zo nu en dan de grootte van het terras. Het echtpaar achter mij babbelt er vrolijk op los.

De serveersters doen hun praatje en vertellen wat de daggerechten zijn. De man achter mij maant haar tot stilte bij het horen van het mosselpannetje. “Deze nemen wij!” Ik grinnik een beetje, er staan namelijk ook best veel andere lekkere gerechten op de kaart, maar ik vind het ook wel schattig!

Het echtpaar achter Daan bestelt saté. Op het moment dat het bord voor de neus van de vrouw gezet wordt, begint er een niesaanval dat ongeveer 5 minuten non-stop duurt. Haar nies is ontzettend hoog en schattig en het heeft wel iets grappigs. Met corona valt het natuurlijk wel op en ik heb alle tafels wel een keer om zien kijken. Nadat ze op de helft van haar aanval zit, begint haar man solidair mee te toeteren.

Op een gegeven moment is de show over en is het tijd voor de mosselen van de achterburen. Een enorme pan wordt gebracht en twee jonge obers zorgen ervoor dat er sausjes en garnituur wordt neergezet. Op het moment dat ze willen weglopen, gebaart de man dat de jongens moeten blijven staan. “We hebben ze laatst in Vlissingen gegeten, hopelijk zijn deze net zo goed!” Hij voert de druk lekker op. “Die waren echt lekker! Hebben jullie nog een opvangbak?” De obers lopen weg en algauw wordt er een schaal voor de opgegeten mossel’schelpen’ neergezet.

Naast de gezelligheid om ons heen, genieten wij ondertussen van onze zalmtartaar en wokmix. En dan is het tijd voor concert nummer twee.

De man (mosselman? Haha) slurpt zijn mossel smaakvol naar binnen en lanceert vervolgens de schelpen richting de opvangschaal die aan de andere kant van de tafel staat. (Van de eerste keer schrok ik een beetje, dus ik vroeg Daan om verslag uit te brengen. Met omhoogkrullende mondhoeken vertelde hij zachtjes hoe er flink gemikt werd).

Na de geitenkaas en ‘zee’salade bestellen we koffie en thee en vragen we de rekening. De man en vrouw achter Daan zijn inmiddels druk in gesprek. Het regent.