Samen met mijn moeder loop ik in een tuincentrum in een dorp bij ons in de buurt. Het is hier goed toeven zo tussen alle kerstspulletjes. Wanneer ik plotseling een chronische black out met betrekking tot Frans zou hebben, zou je mij best in een tuincentrum neer kunnen zetten om daar aan de bak te gaan, hoor! (Hopelijk heb ik dan wel plotseling verstand van planten).
De kerstsfeer verveelt mij nooit en ik kijk gretig rond naar alle glimmende ballen en knipperende lampjes. Ook verwonder ik me over het assortiment kunstbomen dat ze hier hebben staan: allemaal overtuigend nep. De ene boom nog vreemder dan de ander. Zelfs een bewegende boom! Zeer origineel, hoewel het met het optuigen toch wat minder praktisch zal zijn. Zullen ze vast een handig uit-knopje voor hebben 😉
Twee bejaarde dames lopen achter me en kijken verwonderd naar een klein kunstboompje. “Kijk nou, wat is dit toch een mooi boompje! Die zou ik best mee willen nemen hoor, hoe duur zou hij zijn?” De voorste vrouw strekt haar hand uit om het prijskaartje te pakken, waarbij ze met haar vingers langs de takken strijkt. “Huh, hij is nep! Moet je eens voelen!” De andere dame grijpt de voorste tak vast en lijkt al even verbaasd. “Goh, hoe ze dat tegenwoordig kunnen maken hè. Niet van echt te onderscheiden.” Ik kijk naar de hoeveelheid glitters op de groene takken en ik werp vlug een blik op hun gezichten om te zien of ik iets van een sarcastische blik bespeur. De dames kijken echter bloedserieus, wat mij op mijn beurt weer een enorme glimlach bezorgt. I love Kerst!
