Vlogs van vorig jaar!
Rrrollen maar
“Gaat ‘ie lukken zo?” Laura heeft de auto voor een ‘autoprullenbak’ van de McDonalds gezet zodat ik vanuit de auto onze koffiebekertjes weg kan gooien. “Jahoor, gaat prima zo!” Ik draai mijn raam open, doe mijn arm naar buiten en … haha, FAAL. Oké, oké, er staat ook wel een pittig windje. Uiteraard staat er alweer een auto achter ons te wachten, maar toch wil ik even mijn veroorzaakte troep opruimen. Ik stap de auto uit en ren achter de rollende koffiebekers aan. Moet vast een komisch gezicht zijn, haha. Dit had zó veel efficiënter gekund ;-).
Deze selfie mag niemand zien
Nu ik het officiële bestaan van ‘H‘ (mijn onderkin) met jullie gedeeld heb, wilde meneer direct prominent op de foto. Dat lukte, maar ik ben nog in flinke discussie met hem over de publicatie ervan. Ik ben denk ik aan de winnende hand: deze foto zal niet aan het licht komen!
Over ‘het licht’ gesproken… dit was wel precies de context waarbij H me in de val probeerde te lokken. Vanmorgen liet hij me expres mijn eigen zonnebril vergeten, waardoor ik ‘s middags flink knijpend met de ogen in de auto zat. Hij wees nonchalant naar het klepje bovenin Daans auto, waar een HEULE oude (lelijke, sorry schat) zonnebril van Daan mij gretig van het geknijp af wilde helpen.
Goed, ik zwichtte… en de zonnebril deed prima z’n werk. Maar hoe ik ineens die selfie gemaakt had (tijdens het stilstaan hoor), is me nog steeds een raadsel. Ik / H heeft hem naar Daan gestuurd, die moest uiteraard keihard lachen.
Tijdens het laatste stuk van mijn ritje naar huis, passeerde ik met 30 km per uur een enorme stoet stilstaande auto’s. Het ging dus erg langzaam en in ‘paniek’ griste ik de zonnebril bijna van mijn hoofd. H vond dat ik me niet moest aanstellen en ik heb dan ook maar mans vooruit gekeken.
Mijn eigen zonnebril ligt klaar voor morgen. H probeert me nu een selfie-tweeluik van beide zonnebrillen aan te praten. We kijken (haha) nog wel even
Never dull tweets
– “Wie wil er een stukje zelfgebakken, oud, droog brood? Met boter is het best lekker.” Zo presenteer je dat toch niet, zuslief. Maare… graag! (En het was vet lekker).
– Één van onze tuinlampjes is gesneuveld en ligt nu op de grond te chillen. Hij doet het wel nog, hahahaha. #zonnepaneeltje #diehard
– Het songfestival duurt maar één week, toch blijven de liedjes daarna eenenvijftig weken in je hoofd zitten. #opnaarvolgendjaar #songfestival
– Soms moet je zo’n ‘spelletje’ doen op de computer om te bewijzen dat je geen robot bent. Ik vind het dan soms echt wel moeilijk te zien of er op een plaatje een stoplicht staat. #beetjerobotmisschiendanhaha
– Ik denk dat de glazenwassers bij ons het grootste “before” en “after” effect van de straat hebben. #kattenpootjes #vliegenvangen #tegenhetraamspringen
Vastberaden move
Ik ben met Thomas een potje aan het schaken. Hoe meer we oefenen, hoe beter (of minder slecht, haha) we erin worden. Daarom duurt het soms wel eventjes voordat een volgende zet wordt gedaan.
Thomas is aan de beurt en hij neemt flink zijn tijd. Mijn telefoon ligt naast me en ik kijk er eventjes op. Vervolgens hoor ik dat een schaakstuk wordt verplaatst. Het klinkt heel vastberaden. Ik kijk naar het bord, maar zie niet echt een verandering. “Huh, welke heb je nu verplaatst?” Eigenlijk had ik gewoon op moeten letten natuurlijk, maar toch. Thomas wijst naar de schaakstukken die hij van mij heeft verzameld. Zijn ‘vastberaden’ zet hield in dat hij twee pionnetjes op elkaar heeft gezet, haha! (Dat kan bij ons schaaksetje). Die zag ik niet aankomen. “Geef je even een seintje als je zo ver bent? 😉”
Verbouwingsperikelen (katteneditie)
Waarom doet niemand dit raam open? Al uren niet? Gisteren ook al niet? (Nieuwe erker, geen raam meer dat open kan aan de voorkant. Katlief heeft het nog niet in de gaten).
Hee chill, ik zit hier droog. Ik zit er wel al uren… maar ik zit droog. (Katlief heeft niet door dat hij kan omlopen en dat er aan de achterkant tegenwoordig een kattenluik zit. Hij heeft wel door dat hij bij de voordeur nu droog zit).
Ff plass… WOOOOOH!! Ik houd mijn plas wel op.(Herrie op onverwachte momenten).
Wat is dit? En dat? Hé, weer een nieuwe doos. Kan ik daar in? Wat is dit? (Katten moeten altijd even wennen aan nieuwe spullen. Een keer of 100 dus nu!)
Knuffelllllllll? (Soms zijn ze wat van slag door al het lawaai en de veranderingen. Dan troosten we ze weer even en vertellen we ze hoe mooi het straks gaat worden).
Jaag je me nu alweer weg? Jullie maken het me niet makkelijk hè. (De zitplekken zijn wat schaars boven en we strijden nu af en toe om een lekker zacht plekje op de bank).
In dit kastje zit kattenvoer. Punt. (Hardleers wachten voor de kast, waar inmiddels allang geen kattenvoer meer zit. Het kattenvoer staat tegenwoordig op zolder).
Ooooh er zit hier een kattenluik, wat handig! (x 300). (Elke keer weer mee omlopen om James aan te leren dat hij dus niet uren bij de voordeur hoeft te wachten).
Gaan jullie nu een kast verschuiven? Muhaha. (Ze presteren het om áltijd in de weg te lopen).
Niet mijn beste docentenmomentje ;).
Nu we op school nog ‘hybride’ lesgeven (waarbij op dag 1 de ene helft van de klas op school is en op dag 2 de andere helft), is het zaak om alle leerlingen goed van informatie te voorzien en ervoor te zorgen dat ik iedereen goed kan helpen. Dat geeft wel eens grappige situaties ;).
Afgelopen week in mijn derde klas:
“Jullie kunnen thuis en op school aan het werk met deze opdrachten in je werkboek. Mochten jullie vragen hebben, dan ben ik er! Voor de mensen thuis: ik zal mijn geluid even uitzetten, zodat jullie geen last hebben van geluiden uit de klas.”
Tegen de leerlingen in de klas: “ik loop even langs bij mijn collega in het lokaal hiernaast. Ik ben zo terug!”
Bij terugkomst kijken de leerlingen me verwachtingsvol en met een lachende uitdrukking aan. Direct valt het kwartje. Snel log ik weer in en richt ik mij tot de leerlingen thuis. “Ehhh, had iemand een vraag? Ik was even weg!” Een leerling reageert direct via de microfoon. “Ja, ik had een vraag! Ik vond het al gek dat u niets zei!”
Van de leerlingen in de klas hoorde ik daarna dat de leerling mijn naam tot drie keer toe had geroepen (en waarvan zijn stem dus door het lokaal schalde), maar geen gehoor kreeg.
Foei, foei, foei Laura!
Ik ben er geloof ik erg aan toe om iedereen weer fysiek in de klas te hebben… 😉
Avontuur op de Afsluitdijk
De afgelopen twee dagen ben ik met Dorinde gezellig naar Leeuwarden geweest. Meivakantie, heerlijk! We hebben via Airbnb een zolderkamertje geboekt en slapen vlakbij de binnenstad.
Dat de winkels weer ‘normaal’ open zijn, hebben we geweten! Met name de kringloopwinkels hebben we bijna allemaal wel bezocht, zo leuk weer!
Op de laatste dag van onze mini-vakantie rijden we weer terug naar huis. Wanneer we bijna bij de afsluitdijk zijn, vertel ik Dor over het avontuur dat Daan en ik een paar jaar geleden op deze plek beleefden…:
In 2017 waren we een weekje naar Terschelling geweest en we hadden de fietsen mee. Dat hield in: mijn ouwe, trouwe groene Hyundai uit 1995 (mét trekhaak) droeg onze fietsen trots op een ietwat krakkemikkige fietsendrager, hihi. Op de terugweg keek ik angstvallig in mijn achteruitkijkspiegel: op het stukje vlak voor de afsluitdijk begonnen de fietsen wel heel erg te gaan loungen. Lees: ze helden steeds verder achterover. “Aaaahh, laten we NU van de weg afgaan om ze vaster te zetten, anders gaat het mis met die stevige wind!”
Terwijl ik dit aan Dorinde vertel, passeren we de afrit die wij toen ook namen. We schieten keihard in de lach bij het zien van een stel, dat op dat moment heftig aan hun fietsen aan het sjorren is. Een bekend probleem dus daar, hahaha!
Op bevrijdingsdag de dag beginnen met het lezen van een anekdotische vlogblog vol humoristische avonturen van een jaar geleden is een heel genoeglijk out-of-the-box dagbegin🤗😁
Hoe gaar het nu met H? Gister niks van gemerkt😊.
En weten James en Darcy nu hun weg naar binnenshuis te vinden via het kattenluik?🐱🐈
En wat prettig om vooralsnog niet hybride, noch fysiek, noch ‘zoomend’ les te hoeven geven!
En niet over een winderige Afsluitdijk te hoeven rijden met wiebelige fietsen achterop…
Mooie 5 mei 2022 dag‼️