Terugblik: Never dull moments anekdotes van vorig jaar augustus!

Lees jij nog wel eens oude blogposts terug? Waarschijnlijk niet! Elke maand publiceren wij in een terugblik-blog the best of last year. Deze maand: augustus 2018!

Never dull tweets

“We zitten straks trouwens naast elkaar in het vliegtuig” benoemt mijn vriend vrolijk, terwijl hij een plakje salami in zijn mond stopt. #top #kauwgumisyourbestfriend 

Administratie aan het bijwerken, een lekker vakantieklusje! Helaas voor de katten liggen onze mappen in hetzelfde kastje als hun kattenvoer. #valsalarm #keerofdertig #deurtjeopendeurtjedicht #sorry

Een jumpsuit is heel leuk, maar als je super nodig naar de wc moet en de postbezorger elk moment aan kan bellen voor een pakketje ‘knijp je hem toch wel even.’ #leukewoordspeling #stress #ditzijnechteproblemen

 De wc spoelt hier zo hard door dat de bril gewoon weer nat wordt, hahaha. #fascinerend #hotellife #vakantie 

Mijn vriend is in de badkamer zijn tanden aan het poetsen en barst ineens in lachen uit. “Getsie, iemand boven trekt door en bij ons gaat de douche ineens druppelen.” #hotel 

Wc papier mag niet in de wc-pot gegooid worden en moet daarom de prullenbak in. M’n tandenborstel is zojuist in de prullenbak gevallen. #uhl #thankgodeenreservemee 

 In een land met duizenden “7-elevens” is het op zich niet super handig om zo’n supermarkt als referentiepunt te nemen om de weg te onthouden, haha. #scootertocht #kleinbeetjeverdwaald #langlevegooglemaps #Thailand (Dorinde)

“Kijk, je moet een nummertje trekken voor een taxi, super efficiënt!” Ons enthousiasme verdween een klein beetje toen we ons nummer bekeken. #nu101 #wijhebben237

Scènes uit de vakantieblogs van Dorinde in Thailand

“Haha grappig, ze hebben hier andere mango’s! Bij ons thuis zit er een mega pit in, terwijl die hier helemaal niet inzit.” Mijn vriend begint me keihard uit te lachen en wijst naar de pit die de Thaise kookworkshopleider op een bordje achter me heeft neergelegd. Ik probeer de situatie nog te redden door te vertellen dat ik een grapje maak en heus wel weet dat alle mango’s een pit hebben. Ik geloof niet dat mijn vriend erin trapte, haha.

Thomas en ik krijgen een ‘eigen olifant’, een reusachtig dier van zo dichtbij :-). De bamboe en bananen gaan er goed in. We beginnen heel bescheiden met één (ongepelde) banaan tegelijk, maar krijgen al gauw door dat mevrouw een wat hoger tempo heeft. Die slurf blijft maar naar ons toekomen! Gelukkig mogen we de tas bijvullen en doen dat dan ook regelmatig.

Na drie uur komen we aan in Phitsanoluk waar ik heel nodig moet plassen. “De wc op het station kan vast niet smeriger zijn dan die in de trein.” Laten we het erop houden dat ik goed heb kunnen oefenen om mijn adem een paar minuten in te houden. Ik betaal de vrouw, geef zelfs fooi (wachten op wisselgeld duurt te lang in de stank) en hoop maar dat ze daardoor niet denkt dat de wc schoon genoeg is voor de volgende klanten.

Na nog een paar uur vermaak met boeken, een serie en een Rubiks Cube komen we aan op de busterminal van Chiang Mai. Direct nadat we uitstappen worden we dankbaar onthaald door taxichauffeurs, tuktuks en bestuurders van ‘red cars’. Deze red cars deel je met meerdere personen, waardoor je slechts 30 Baht per persoon betaalt. Een nadeel hiervan is dan wel weer dat je niet precies op de plek van bestemming wordt afgezet. Gewapend met Google maps in de hand houden we goed de locatie van ons hotel in de gaten. Zodra je vlakbij de plek bent waar je wilt uitstappen, kun je op de stopknop drukken. (Niet schrikken van het geluid, het klinkt alsof een woedende eend je te grazen wilt nemen, haha).

Net wanneer we een hap van onze Pad Thai en Samosa’s willen nemen, begint het keihard te hozen. Omdat we dondersgoed weten dat we in het regenseizoen reizen, hebben we 4 poncho’s meegenomen. Het is dan natuurlijk wel handig om ze ook daadwerkelijk mee te nemen. Met een verlangend gevoel denk ik aan mijn nachtkastje waar mijn gele vriend braaf ligt te wachten tot ik hem ga gebruiken.  We maken er daarom maar een sport van om een kraampje te zoeken met een degelijk zeil bovenop. We zagen zojuist een kraampje met een slap plasticje, waar de plassen elke minuut vanaf gehaald moesten worden door er met een bezem onder te ‘prikken’. Levensgevaarlijk voor loslopende toeristen die net op dat moment onder de straal doorliepen, haha.

De vlucht van Chiang Rai naar Bangkok duurt iets langer dan een uur. Naast me zit een ijdele Thaise. In het begin probeerde ik nog even opzij te leunen zodat mijn arm niet in haar selfie zou verschijnen, maar na een minuut stop ik daarmee. Tijdens de hele vlucht is mijn linkerarm wel honderd keer op de selfie gezet, wat een eer!

Het uitzicht vanaf de bergen is onwijs mooi. Juist met die donkere wolken van de onweersbui heeft het ook wel wat, weer eens wat anders dan een strakblauwe lucht. Na afloop van de trekking plonsen we in een warm water pool. Heerlijk. Ondanks dat het echt niet koud is in de regen, is het toch wel fijn om na een aantal uur de natte kledders uit te trekken. Bij gebrek aan schone kleren moesten de kledders daarna helaas wel weer aan, haha. Ik denk ook dat het de enige keer was – en wordt – dat ik de airco in de auto uit heb gezet 😉

We hebben een eigen huisje met veranda en met een beetje improvisatie hebben we uitzicht op zee (als je je hoofd 90 graden draait en een verrekijker gebruikt die dwars door palmbomen heen kan kijken). 

Scènes uit de vakantieblogs van Laura in IJsland

Hierna zijn we weer gaan rijden. We wisselen elkaar een beetje af, zodat we allebei goed  naar buiten kunnen kijken. Onderweg stoppen we een paar keer als we een mooi bordje zien of als er ergens meer dan 4 auto’s geparkeerd staan, haha. Het is zo rustig hier, bijna geen toerist te zien!

Op een gegeven moment vraagt de gids ons of we een stukje in Tölt willen proberen. Het is alsof de paarden op dat moment een code afspreken: ze schieten er plotseling keihard (in galop!) vandoor. Voor de beginners moet dit echt doodeng zijn geweest, zelf vond ik het natuurlijk wel stoer! De gids zet haar paard even later handig voor de losgeslagen paardjes en kan ze weer weer tot bedaren brengen. Gelukkig is iedereen blijven zitten! Mijn vriend vond het stiekem ook wel cool: “nu kan je me nooit meer beginner noemen ;)” Uiteindelijk gebeurt dit op de berg nog een keer, de paarden hebben er overduidelijk zin in. Onze tocht sluiten we af met een stukje door het water en (“anyone afraid of heights“? – eh ja ik, maar ik zeg lekker niks ;)) zo’n dertig meter langs een eng richeltje met een ravijn naast ons. Wat zijn die IJslanders stoere, onbevreesde paarden!

Voordat we gaan raften, hebben we nog zo’n tweeënhalf uur de tijd om te lunchen. Mijn lunch bestaat uit een warme chocolademelk met een flinke berg patat: soms is het wel eens lastig om hier iets vegetarisch te vinden. Vaak lunchen we bij een tankstation, daar zit meestal een wat betaalbaarder restaurantje bij. Voor een gemiddelde lunch betalen we zo’n 25 euro met z’n tweeën.

Het raften is spectaculair tussen de vele rotsen, bergen en mooie watervallen. Af en toe komen we een paar suïcidale schapen tegen, echt: wat moeten ze precies op dat dunne richeltje terwijl er daaromheen genoeg veilig gras is?!?

Een klein half uurtje later staan we voor de vulkaan en kijk ik twijfelend naar het bordje: easy path left, difficult path right. Mijn vriend loopt vrolijk de rechterkant op en draait zich om: “kom je?” Ik kijk naar boven en zie mensen ploeteren op het steile pad. Het linkerpad kan ik niet zien. “Zie je die mensen met die witte jassen daar halverwege? Die halen we zo in, voor je het weet zijn we boven!”

Tien minuten later ben ik helemaal bezweet en schieten bepaalde woorden verdacht vaak door mijn hoofd. Op zich ben ik best fit, maar hoe vaak loop je nou echt steil omhoog over een zandpad? Ik voel mijn knieën branden. De witte jassen zijn nergens te bekennen, haha.

Met zo’n 40 km/u zoeven we over de gletsjer en ik merk dat er echt een dikke lach op mijn gezicht geplakt zit. WOW, wat is dit cool!! Even later vallen twee mensen voor de tweede keer van hun sneeuwscooter, ahhhh. Deze keer lukt het niet om hem weer aan de praat te krijgen. Samen met de anderen stoppen we op de gletsjer en is het voor ons tijd om foto’s te maken. De tweede gids, die achteraan meereed, gaat met een man terug om een nieuwe scooter te halen.

Na een kwartiertje zijn ze weer terug en zoeven we weer door. Nu is het mijn beurt om voorop te zitten, gaaaaaaf! We zoeven achter de gids aan en ik heb echt de tijd van mijn leven. Na een tijdje maken we een bocht en komen we weer uit bij de scooter die we hebben achtergelaten. De gids stapt af, probeert hem weer aan de praat te krijgen en… het lukt! Hij wijst mijn vriend aan: “ga jij er maar op!” OMG YES NU MAG IK ALLEEN! Ik heb me nog nooit zo mans gevoeld.