Tijdens de eerste lockdown in maart heb ik mijn laptop ingeleverd bij de ICT op school i.v.m. een barstje in het scherm (lees: twee méga krassen). Het stomme is dat ik er geen spectaculair verhaal bij heb en dat het waarschijnlijk is gekomen doordat er te weinig ruimte tussen mijn toetsenbord en beeldscherm zat.
Mijn laptop is op vakantie geweest naar Polen en daar hebben ze besloten dat hij niet gerepareerd kon worden. Dan maar een screenprotector. Omdat deze niet op voorraad op school was, moest deze uit Duitsland worden besteld. Exotisch allemaal!
In december ben ik dan éindelijk herenigd met mijn laptop, een euforisch moment. Mijn leenlaptop was prima, maar wel een beetje sloom. Bij de ICT hebben ze mijn screenprotector er (een tikkie scheef) opgeplakt en daarna mocht hij dan eindelijk mee naar huis.
Dat was maar net op tijd ook trouwens, want niet lang daarna werd door de overheid besloten dat de scholen weer dicht moesten i.v.m. Coronamaatregelen. Nou ja, in ieder geval kan ik weer online lessen geven met mijn oude vertrouwde laptop. Voor de kerstvakantie hoefde ik maar een paar dagen te doen en daarna was het tijd om even te ontspannen.
“Hoi!!” Het is een paar dagen na de kerstvakantie en ik ben in de pauze aan het bellen met twee collega’s. Best gek om elkaar nu ook alleen maar via het scherm te zien. “Wat zeg je? Ik hoor je heel zacht.” Aldus beide collega’s. Goh. Kennelijk is mijn microfoon mooi verstopt achter de scheef geplakte screenprotector. Ik vind het vooral heel komisch dat mijn leerlingen er voor de kerstvakantie niks over hebben gezegd, hahaha. Nou ja, herhalen is belangrijk, dus dat doen we nu maar even extra :-).
Dus ook jouw laptopmicrofoon bevindt zich in quarantaine. Zonder zicht op verlossing. Had ie natuurlijk geen buitenlandse reizen moeten maken, denk je dan.
Kijk jij maar uit met je stem, die je op ‘code hard’ moet zetten, op keelpijncode….