“Helaas zijn er meerdere gevallen van Corona in deze klas, waardoor de klas naar huis is gestuurd. Alle lessen aan deze klas zijn vandaag online.” Goed, daar gaan we weer ;-). Ik heb gelukkig een tussenuur, waardoor ik tijd heb om een online vergadering te plannen voor de brugklas.
Ondanks dat ik gehoopt had dat ik na afgelopen schooljaar geen online les meer hoefde te geven, valt het me reuze mee. De leerlingen hebben allemaal hun webcam aan en het ziet ernaar uit dat ze echt wel lekker aan het werk zijn. Nou ja, op eentje na dan. “Heb je even een momentje nodig? Moeten we even naar je goocheltruc kijken?” Vraag ik aan een jongen die aan het klooien is. Hij knikt vrolijk en ik vertel de klas dat we goed moeten opletten. Vervolgens zet hij heel droog een clownsneus op en maakt een buiging. “Wauw, knap hoor. Was dit het?” Hij knikt. “Nou vooruit dan maar. Iemand anders die nog een trucje wil laten zien?” Het blijft stil. Nadat de les voorbij is, wens ik iedereen een fijne herfstvakantie. De leerlingen verdwijnen uit de vergadering, maar er blijven er een paar over. “Mevrouw, ik heb nog wel een trucje!” Een jongen tovert een pakje kaarten tevoorschijn en laat zijn trucje zien. Super leuk, haha. Ik bluf dat ik inderdaad de kaart in gedachten had die hij aan het einde trots laat zien en wens hem dan ook een fijne vakantie :-).
Coronagegoochel, daar ging je weer, daar ging de hele klas weer. Zolang er geen truc bestaat om 100 procent besmetting te voorkomen, moet je het kennelijk met onlinegegoochel doen, wat dan toch wel weer z’n leuke kaarttrucmomentjes heeft….