Omdenken (ingezonden blog #20)

Ingezonden blog door de moeder

Naar aanleiding van een aankoop in een tochtige schuur ergens op een Zeeuws eiland ben ik geïnspireerd geraakt door de liefde en toewijding van de maaksters van het product: gebreide sloffen voor een prikkie. De opbrengst van het maaksel is ten bate van De Zonnebloem, een notoir goed aangeschreven ‘goed doel’. Kosten: 3,00.

De sloffen konden bij mij gelijk dienst doen als voetenwarmertjes en eerlijk is eerlijk, ze functioneerden goed. Het breisel is samengesteld uit allerlei soorten acryl, verstevigd met een katoendraadje.

Ik heb er gelijk een aantal gekocht en weggegeven aan koude voeten. Trots kreeg ik allerlei foto’s van voetjes en voeten met de gebreide sloffen.

Het patroon leek niet al te ingewikkeld: recht toe, recht aan. Om geen oneerlijke concurrentie te veroorzaken, heb ik via via contact gelegd met de verkoopster in de schuur. Mocht ik de sloffen namaken en was er ook een patroon?

Ja, en nee luidde het antwoord. Niet lullen, maar breien dus.

Uit het wolarchief heb ik een aantal bollen wol opgevist en ben gewoon begonnen. De ene slof na de andere en na drie paar, ook experimenteren met diverse maten.

Het is al met al een bonte verzameling geworden. De wol heb ik via Marktplaats, via vriendinnen en kennissen gedoneerd gekregen. Geen cent te veel (voor de jonge lezers: dit is een slogan uit een reclame voor Zeeuws meisje).  

Het is een duurzaam en CO2-vrij product, want het slofje is samengesteld uit restanten en deze zijn op klimaatneutrale wijze opgehaald: op de fiets. Niet weggooien dus, maar omvormen tot een nieuw product.

Ik had direct al een goed doel voor ogen: de voedselbank. Op het eerste gezicht heeft een slof weinig van doen met voeding, maar met de volgende gedachte kon ik er toch een zeer zinvolle draai aan geven. Wanneer er weinig geld is voor eten, zal er ook weinig geld zijn voor warmte met de huidige energieprijzen. En eerlijk is eerlijk, de sloffen zijn gewoon heerlijk warm.

Vandaag heb ik de voedselbank benaderd. Men kan niet zoveel met mijn sloffen. Er wordt daar alleen voedsel uitgedeeld en dat klinkt uitermate redelijk.

Ik moet nu met een mooie managementterm gaan omdenken: wat te doen met de inmiddels gemaakte sloffen? En de toekomstige, wanneer ik deze op een of andere wijze kan genereren tot voedsel?

In de tochtige schuur op het winderig eiland werden deze verkocht voor 3,00 het paar en de breisters konden de vraag nauwelijks bijbenen/bij breien.

Ik zou deze sloffen kunnen brengen bij een instantie die kleding uitdeelt voor de minderbedeelden. De Florakokjes in Amsterdam Noord. Goed plan. Ander idee: een weggeefwinkel.

Wanneer ik in Zeeland zou hebben gewoond, dan zouden 44 paar sloffen 200 pakken pasta hebben opgeleverd: een pak pasta is te koop bij ons in het dorp voor 0,65 en elke week moeten 200 dozen gevuld worden bij de voedselbank. Het is dan ook een druppel op een gloeiende plaat, maar alle beetjes helpen. 

Tot zover het omdenken aan een ander. Mocht er nog iemand zijn die ergens nog wol (acryl) en katoen voorradig heeft, laat het aan de redactie weten.

Dan worden deze klimaatneutraal opgehaald en omgevormd tot sloffen. Ze komen vast wel ergens terecht.