Ik ben in het dorp om een pakketje op te halen. Omdat we overdag meestal niet thuis zijn en ik de buren niet wil belasten, besluit ik meestal om pakketjes zelf op te halen. In de winkel ben ik bijna direct aan de beurt, top! “Hallo, ik kom een pakketje ophalen. Huisnummer 11 graag.” De vrouw verdwijnt naar achteren en komt twee minuten later met lege handen weer terug. “Sorry, maar we hebben niks binnen.” Ik bel Thomas, omdat het verzoek om het pakketje op te halen van hem kwam. Thomas weet echter zeker dat het pakketje is afgeleverd wij de winkel en stuurt me het bewijsmailtje door. Ietwat triomfantelijk laat ik hem aan de vrouw zien: kijk, hij is er echt! We scrollen samen door het mailtje. “Huisnummer 11 zei u? Hier staat 2a” zegt de vrouw, op haar beurt triomfantelijk. Goh. Een beetje gegeneerd neem ik het pakketje aan, waarna ik Thomas ‘boos’ opbel dat hij volgende keer moet opletten dat hij niet ons oude adres invult als hij een pakketje besteld. Straks kan ik me niet meer vertonen in die winkel, stel je voor ;-).
Haha, ik kan me voorstellen dat verhuizen wat verwarring over je huis met zich meebrengt. Ik moet ook nog maar zien hoe snel ik aan mijn nieuwe adres gewend ben en niet meer alles naar mijn ouders laat sturen straks, haha.
Romy schrijft over.. Verhuizen, interieur, het huis uitgaan? | Een update!
Ingesleten gewoontes, krijg die er maar eens uit. Een ingesleten huisnummer idem. Maar ja, twee a of elf: een heel verschil hè? Maar het pakje heb je!