New York – dag 2 (deel 2)

We stappen de metro uit en zien direct het hoge gebouw uitsteken: The Empire State Building! Het zonnetje schijnt inmiddels heerlijk en het begint te kriebelen om naar boven te gaan. (Hoogtevreeskriebels, dat ook!) We zien dat de rij niet lang is en we besluiten om te gaan. Het uitzicht zal nu een stuk mooier zijn dan vanmorgen vanaf de Freedom Tower. 

Dat de rij kort leek, is wel een beetje een gevalletje schijn bedriegt. Wanneer je namelijk de roltrap omhoog gaat naar de eerste verdieping, staat er een lange rij op ons te wachten van mensen die door de security moeten. Nou ja, dat hoort erbij! In de Efteling sta je soms ook lang op attracties te wachten ;).

Na een minuut of 20 stappen we de lift in. Godzijdank is het geen lift aan de buitenkant van het gebouw! Ik heb een beetje een haat/liefde-verhouding met hoogtes: ik heb best last van hoogtevrees (mijn voeten gaan al tintelen wanneer mijn vriend in zijn games op een berg loopt), maar ik vind het ook wel weer heel gaaf om die spanning te voelen en van het uitzicht te kunnen genieten. Op het plafond van de lift speelt zich een soort animatie af, waardoor het lijkt alsof je echt in de liftbuis naar boven kunt kijken.

Het eerste uitzichtpunt is op de 80e verdieping: WOW wat indrukwekkend! Wat het vooral spannend maakt, is dat het gebouw kaarsrecht is, waardoor je niet echt de heupen (;)) van het gebouw kunt zien en je pal omlaag kijkt. Bij een kerktoren is dit bijvoorbeeld alweer een andere belevenis, omdat je dan niet helemaal de afgrond kunt zien. Het uitzicht is adembenemend mooi: we zien heel Manhattan, Brooklyn, het vrijheidsbeeld en andere highlights van New York. Wat ik wel heel griezelig vind, is dat er tegenover ons een wolkenkrabber in aanbouw is. Met vangnetten. (Zie foto bovenaan deze blog). Heel fijn dat ze er zijn hoor, maar IEEEEEEHLLLLLLLLL het zal je maar gebeuren. (Nu alweer tintelende voeten!)

“Elevators to the 86th floor this way. If you don’t want to wait, you can take the stairs! It’s only 6 floors.” Na één blik op de rij voor de liften geworpen te hebben, besluiten we om sportief met de trap te gaan.

(…)

Hijg. Puf. It’s only 6 floors. PFFFFFFFFFFFFFFF. De trappen zijn lang en steil en zwaar. Mijn conditie is best redelijk, maar heeft me hier toch even flink uitgelachen. Maargoed, we zijn er. Van New York ken je vast wel het uitkijkpunt met de grote verrekijkers (als je niet weet wat ik bedoel: ze lijken een beetje op het hoofd van Wall-E). 

Na zo’n twintig minuten van het uitzicht genoten te hebben, beginnen de eerste druppels naar beneden te vallen. Tijd om te gaan! We lopen richting de liften, waar een medewerkster hele grappige geluidseffecten aan het produceren is. Terwijl ze met haar arm een zwaaiende beweging maakt (zo van: liften, links af!), doet ze het geluid na van een uit de bocht vliegende auto. Iedereen schiet direct in de lach.

Eenmaal buiten is de regenbui al weer bijna voorbij en we besluiten om naar Grand Central Station te gaan. Vooral de stationshal is prachtig: het plafond is echt méga hoog! Een hond blaft en het galmt er van jewelste.

Borreltijd! Tegenover het station zit een heel leuk Amerikaans tentje waar het al gezellig druk is. We ploffen neer bij een tafeltje en bestellen prosecco, bier en een plankje met amusehapjes. We hebben inmiddels al veel van de stad gezien en bespreken enthousiast over onze komende dagen. Ineens kijken we naar de tijd: “shit! In Nederland is het al laat, ik moet nog een blog schrijven!” Helaas is de wifi niet geweldig in de stad en moet ik de blog vanavond bij een metrohalte gaan typen. Ik heb wel al bedacht om een ABC-blog van New York te maken. Met z’n vieren bedenken we de inhoud van deze blog en we schrijven het op een servetje, haha.

Etenstijd! We besluiten om lekker naar een sushitent te gaan. Mijn vriend heeft op z’n telefoon een paar opties gevonden en we lopen naar het eerste Japanse restaurant. Bij de ingang aangekomen, staren we een beetje verbaasd naar binnen: het lijkt op een soort kunstgalerij. We stappen door de draaideur en vragen aan de portier of het restaurant zich hier bevindt. “Downstairs!” zegt hij verveeld. En jahoor, in een soort kelder bevindt zich daar het restaurant. De dames achter de bar kijken ons aan en we vragen of we hier sushi kunnen eten. “We don’t have sushi!” Op naar tent nummer twee. Dit blijkt een sterrenrestaurant te zijn, misschien ook niet zo handig voor de portemonnee. Bij tent drie hebben we meer geluk. We bestellen allemaal een menu en het is heerlijk!

Na er een uur gezeten te hebben, vragen we de rekening. In Amerika is fooi een heel gek iets. Zo krijg je bij het bonnetje een pen, waarbij je zelf de fooi moet opschrijven. Keurig noteren we een bedrag van $10, zo’n 10 procent van onze rekening. Even later komt de vrouw terug met het bonnetje. “I’m sorry, this is the first suggested tip.” Ze wijst naar de eerste regel. Achtentwintig dollar. We moeten minstens 28 dollar fooi betalen?! Wow. Uiteindelijk leren we dat dit voor een groot deel het salaris van de medewerkers zal zijn, dus vooruit. Wel even aan wennen ;).

Volgende halte deze avond: Times Square! Wordt vervolgd…