“Kun jij even naar de Ikea rijden om dit kastje om te ruilen?” Iedereen die mij goed kent, weet dat ik dat totaal niet erg vind. Al zou ik er elke week heen moeten, ik ben fan!
Al vrij snel kom ik hier deels op terug: de klantenservice is toch wel even anders dan de winkel zelf. Ik denk dat ze acteurs inhuren om de wachttijd op te schroeven (schroef, ha, ha) zodat mensen minder snel dingen terug brengen. Maar we zetten door!
Na twintig minuten ben ik aan de beurt. Na een lange analyse op de bon los te hebben gelaten (hij staat er niet op), blijkt dat mijn schoonouders een kast hebben gekocht die uit vier onderdelen bestaat. Onderdeel twee is per ongeluk verwisseld met een onderdeel twee van een totaal andere kast. Het probleem is dat alleen onderdeel één gescand wordt, waardoor je niet zomaar een ander onderdeel twee kunt pakken. Uiteindelijk lukt het gelukkig en kan ik weer terug!
Nu, ongeveer vier weken later, zijn we opnieuw bij hen om een andere kast en een keukenkastje in elkaar te zetten. Thomas en ik doen de kast, zijn vader het keukenkastje.
Na twee uur nemen we pauze om te gaan lunchen. Wanneer we klaar zijn vraagt Thomas zijn vader of we straks nog even naar de Ikea kunnen. Iets met een 40×60 in plaats van een 60×60. Deze heeft gelukkig wél een streepjescode, dus hij staat gewoon op de bon. Helaas is de bon nergens meer te vinden, haha!
Bij de Ikea doen ze gelukkig niet moeilijk en krijgen we een tegoedbon mee. We lopen naar het magazijn en zien een wel heel treurig leeg vak. Uitverkocht, goh. Drie keer is scheepsrecht?! 😉
Toch wel prompt Ikea-fan-af nu? Zoveel heisa, zoveel foute spulletjes. Zoveel omruil.
Wat je noemt een blue monday-neverdull!