Daan en ik hebben vandaag onze eerste rondleiding gehad op een kinderdagverblijf. Het voelt nog best onwerkelijk dat ons kindje straks daadwerkelijk naar deze plek zou kunnen gaan. We worden rondgeleid op de fijne locatie en de medewerkster laat ons van achter de deuren de verschillende groepen zien. Er hangt een fijn sfeertje!
Natuurlijk willen we ook nog andere kinderdagverblijven bezoeken, maar het voelt al heel goed om bij deze langs geweest te zijn. Wanneer we na zo’n 20 minuten weer buiten staan, komen we voor een dicht hek te staan. Top, voelt veilig! De medewerkster is echter niet meegelopen, dus het zou nu haalbaar moeten zijn om het hek open te krijgen.
Ik duw en draai aan de knop, maar er gebeurt weinig. Daan geeft me feedback dat ik aan de verkeerde kant van het hek zit en hij begint links aan het hek te morrelen. Ook hier lukt het niet. We kijken elkaar met een verwarde emoticon aan en schieten dan in de lach. Op dat moment komt er een ander medewerkster met een zak vol luiers naar buiten: “lukt het niet?” We vertellen haar uitgebreid hoe dom we ons voelen en ze legt uit er nog een pin aan de onderkant in het hek zit.
O, eh goh. Lachend zwaait ze ons uit. Wij zijn er heilig van overtuigd dat ze nu vást moet denken: “hoe gaan die ouders ooit een kind opvoeden?” 😉
Mooi verhaal om later aan jullie kind te vertellen: hoe mama en papa vèr voor je geboorte op zoek gingen naar een plek voor jou in een kinderdagverblijf en hoe ze hun zoektocht eindigden met zoeken naar een manier om het hek door te komen. En toen ze eindelijk op straat stonden gingen ze gauw op zoek naar een universiteit om je daar in te schrijven…..