Hulpkreet van een ladder

Vandaag is mijn ladder ter aarde gestort. Geen gevaarlijke situatie hoor, maar toch sneu voor die goeie ouwe Leo. (Leo de ladder, om net nog even wat meer empathie op te wekken, heb ik hem een naam gegeven. Vond-ie fijn).

Ik weet zeker dat velen van jullie de volgende situatie wel zullen herkennen. Al dan niet bij jezelf ;).

Leo heeft een rustige nacht gehad. Daan heeft van het weekend de was opgeruimd en vanmorgen hing alleen mijn witte (bruids)ochtendjas om zijn ‘schouder’. Ze hebben een goede band met elkaar, ze kennen elkaar nu zo’n 7 maanden, sinds 8 februari.

Om half 10 kwam daar mijn zwartwitte jurk bij. (Ik had om 9 uur een afspraak en ben me daarna weer gaan omkleden).

Om half 12 kwam daar mijn chillbroek bij, even boodschappen doen met Daan.

Om 1 uur kwam daar mijn trui bij. Buiten lunchen met deze temperaturen vraagt om luchtiger kleding!

Om 3 uur hoorde ik Leo al een beetje puffen, maar hij hield zich nog goed. Ik pakte een nieuw shirt uit de kast, ik had met Dor en Thomas afgesproken om naar het bos te gaan.

Om 5 uur kwam mijn lange spijkerbroek erbij. “Gaat ie nog, Lee?” Hij was op dat moment echter verwikkeld in een discussie met mijn jurk en chillbroek (ze denken allebei dat ik ze morgen ga aantrekken), dus hij was even niet beschikbaar.

Om 7 uur liep ik weer naar boven. Leo protesteerde toen ik wéér naar de kast liep. “Trek je anders weer even 1 van die broeken aan?! Of die jurk, staat toch leuk?! Ik val om van al dat gewicht, pffff.” Ik antwoordde schuldig: “Je krijgt alleen nog deze korte broek, ik ga sporten en heb dus écht sportkleding nodig…”

Dramatisch is hij vervolgens omgevallen.