Het is maandag en we zijn nog altijd gezellig op vakantie op Texel met de familie. Onze ouders houden ervan om een stuk te lopen en we spreken dan vaak af dat wij ze later weer ergens komen ophalen, dan hoeven ze niet altijd in rondjes te lopen. Prima! Ook nu spreken we af dat mam ons wel zal appen als ze klaar zijn met wandelen.
Na drie uur krijgen we een appje: “komen jullie ons halen? We zijn nu bij de visboer in Oudeschild.” We appen terug dat we eraan komen en ik trek mijn schoenen en jas aan. Dorinde loopt naar het tafeltje waar de sleutels op liggen. Na een tijdje vraagt ze: “Lau, heb jij de sleutel van de auto?” Ik: “nee, ik heb daar niet als laatst in gereden. Wie dan? Mam denk ik?” Ojee. Terwijl ik verder zoek, belt Dor mam. Ze neemt niet op en ik ben ondertussen in een ‘tas van mijn moeder’ aan het kijken of ik de sleutel daar kan vinden. Dor: “dat is mijn tas, dat is niet zo nuttig, haha.” Inmiddels zijn we drie oproepen en een appje verder. Dan reageert mam: “o ehhh oeps. Ik heb zelf de sleutel van de auto. Niet zo snugger ;)”
We zijn nu dus al de hele avond heel bewust aan elkaar aan het vertellen waar we spullen neerleggen, hahaha.
Herkenbaar probleem, ook hier structuurproblemen tijdens rondreizen, zoeken en zoeken en wakker ervan liggen piekeren in in welk vakje, achter welk ritsje, in welke koffer, in welke tas..grrrrrr.
Moesten jullie ouders zeker tóch terug wandelen van Oudeschild naar Den Burg… Wel de 10.000 stappen gehaald! Ha! Nu, structureer ze hoor!