Nu onze blog zo aan het groeien is, vind ik het echt leuk om te merken dat mensen beginnen mee te denken over de inhoud van de blogposts. Zo krijg ik wekelijks nu wel de vraag of opmerking: “voldoende blogmateriaal, toch?” of: “dit komt zeker op de blog?” Ik vind dit zo leuk! Zeker ook omdat dit betekent dat anderen ook echt plezier hebben in het gebruiken van de ‘anekdote’-ogen. Het is zo leuk om op deze manier in het leven te staan en je oren (en ogen!) te spitsen voor grappige gebeurtenissen.
Als ik mezelf ergens hardop om hoor lachen, weet ik inmiddels meteen: ja, dit is leuk voor op de blog. Soms voel ik echter: op dit moment is dit leuk, maar je had hierbij moeten zijn om de lol ervan in te zien.
Wanneer ik ter inspiratie ‘s avonds door mijn WhatsAppjes scroll (ik heb een kilometerslang gesprek met mezelf waarin ik allerlei aantekeningen krabbel), zie ik dingen staan als:
* Sok in broek van mijn vriend.
* Man peutert in neus in de bus, andere man kijkt geïnteresseerd toe.
* Kijk pap een tank, dat wil ik worden!
De helft van mijn notities gebruik ik, de andere helft vind ik bij het teruglezen dan toch niet leuk genoeg meer. Wat ik vooral heel belangrijk vind, is dat er geen negatieve ondertoon aan mijn blogpost vastkleeft. Zo probeerde ik dus een blog te schrijven over de neuspeuterende man. Hoezeer ik ook op verschillende manieren de blog probeerde te schrijven, het bleef toch een beetje de “tja, die man doet iets vies”-ondertoon houden. Uiteindelijk verlegde ik mijn focus op de andere man, die het schouwspel wel héél interessant vond. Dat ging beter! Na het bericht echter een paar keer teruggelezen te hebben, dacht ik: oke, bah. Ik ga niet over andermans snot schrijven. (HA, toch nog gelukt ;)) Daarentegen zou ik prima met mijn eigen snot kunnen spotten 😉
Waar ik het mezelf qua bloggen de laatste tijd misschien lastig maak, is dat ik tegenwoordig ook mini-anekdotes op Twitter plaats. In 140 woorden kom ik dan direct to the point en vertel ik de clou van een grappige gebeurtenis. Voordat ik deze mini-anekdotes twitterde, gebruikte ik deze kleine verhaaltjes vaak voor een volwaardige blogpost, waarbij de clou dan aan het eind kwam. Soms heb ik nu dus het gevoel dat ik mezelf met de lange en mini-anekdotes een beetje in de weg zit, snap je?
Toch komt het altijd wel weer goed met de content op de blog. En dus mede dankzij jullie input! Zo nam ik mij eigenlijk voor om mijn notitie van afgelopen zaterdag te gebruiken (“hahaha, dat verhaal met die poep”), maar deze houd ik jullie nog tegoed! 😉 (Poep is immers heel wat anders dan snot, toch?)
Altijd fijn als mensen om je heen graag blogcontent bijdragen 😉 Ik blijf het zo leuk vinden hoe je altijd op zoek bent naar leuke anekdotes voor je blog. Zo leuk om op die manier stil te staan bij wat er om je heen gebeurt!
Romy schrijft over.. 5 tips om jezelf meer te gunnen
Heel goed!!! Gelijk de pauw mag je groots pronken met je blogveren! Of gebruik maken van andermans blogveren…
Ik snap je dilemma over vies versus leuk.
Ik snap je dilemma over hoe iets te verwoorden.
Je doet dat trouwens geweldig…eigenlijk is het je léven geworden, ha!!!
Een anekdotenbestaan, hoe mooi wil je het hebben….
De beide tweets hiernaast zijn ook geinig., kijk, dat bedoel ik!
Haha well done, nu heb ik toch een alinea lang over een man gelezen die in zijn neus aan het peuteren was (en ik heb het beeld ook meteen voor me ;)). Fijn dat de inpsiratie zo makkelijk komt en dat mensen met jullie mee denken! 🙂
Bente schrijft over.. Zomer shoplog: C&A, H&M en ZARA!
Auteur
Hahaha! Goeie sluikanekdote dit hè 😉
Auteur
Dankje voor het mooie compliment! 🙂