Het is zaterdag en we zijn net thuis van vakantie. Waar ik vroeger altijd eeuwig treuzelde om de koffers en spullen weer op te bergen, heb ik nu bijna alles alweer netjes opgeruimd. Daan heeft ondertussen de eerste was aangezet: helemaal volgens het boekje.
Na de lunch besluiten we er nog een schepje bovenop te doen: “laten we de emballage wegbrengen.” We hebben inmiddels een flinke “komt-na-de-vakantie-wel”- voorraad opgebouwd en we krijgen bij de Jumbo dan ook een bonnetje van €9,25. Niet gek! Er zijn een paar flessen uit Duitsland waar het emballage-apparaat niets van moet weten en die leg ik terug in het karretje. Gooi ik straks wel in de plastic container.
Omdat we de afspraak hebben dat ik het bonnetje vervolgens vasthou (ja echt), omdat Daan dit anders direct weer vergeet, klem ik hem tussen mijn vingers vast alsof mijn leven er vanaf hangt. Bij elke boodschap die we in het karretje gooien, reken ik mij flink rijk met deze negen euries: ha, deze courgette is nog gratis. Nectarines en tomaatjes binnen budget. Pindakaas, check!
Nadat we onze voorraad weer een beetje hebben bijgevuld, rijden we naar de kassa. Ik pak het tasje met de Duitse flessen uit het karretje, zodat Daan de boodschappen op de band kan leggen. We pakken de spullen in, betalen en ik loop naar de plastic container om de flessen weg te gooien. Vervolgens stappen we in de auto en rijden we naar huis.
Vlak voordat we thuis zijn, veer ik ineens op: “O! ik ben het emballagebonnetje vergeten in te leveren!” Ik stop mijn hand in mijn broekzak. Leeg. Andere broekzak: ook leeg. De vakjes in mijn telefoon zijn ook leeg. “Hij is weg,” zeg ik beteuterd. Daan lacht een beetje, omdat dit juist het scenario is wat we altijd proberen te voorkomen door mij het bonnetje te laten dragen. “Ik denk dat hij uit mijn hand is gevallen toen ik de plastic flessen uit het karretje haalde bij de kassa.” We balen even maar hopen dan dat iemand er zeer gelukkig mee is.
Na de lunch ziet Daan mij een beetje in de verte staren. “Het zit me toch niet lekker hoor! Zal ik nog even naar de winkel?” In gedachten ga ik nog een keer na hoe wij het rondje Jumbo hebben gedaan. Bij de laatste scène begint er wat te dagen. De container.
“Ik ben zo terug. Ik ga nog even iets checken.”
Bij de container zet ik mijn zonnebril op, doe ik net of mijn neus bloedt en speel ik 10 seconden voor zwerver. Godzijdank is het allemaal zacht plastic. Ik voel de blik van de vrouw naast mij en ze kijkt nog verbaasder wanneer ik daar mijn bonnetje weer uitvis. Ik besluit dat ik geen zin heb om het uit te leggen, loop snel terug naar mijn auto en stuur Daan triomfantelijk een foto van het bonnetje.
10 seconden zwervertje spelen en dan €9,25 verdienen. Een mooi uurloon, toch? Zou jij het gedaan hebben? 😉 Mijn zegen heb je in ieder geval. En graag ook meteen je anekdote mailen naar info@neverdullmoments.nl ;).
Wat een verhaal en wat een goed aflopende story en wat een wilskracht om vermomd als dakloze een afvalcontainer in te duiken! Goeie actie! Nee, zou ikzelf niet gedaan hebben, slappe teutebol die ik ben. Maar mijn echtgenoot…ja, die wel.