Terugblik: Never dull moments anekdotes van vorig jaar september!

Lees jij nog wel eens oude blogposts terug? Waarschijnlijk niet! Elke maand publiceren wij in een terugblik-blog the best of last year. Deze maand: september 2018!

Never dull tweets (Laura en Dorinde)

Vriendlief zet de wekker altijd op een vaste tijd, waarna ik nog een half uur verder kan slapen. Vandaag zette hij zijn wekker echter wat later, dat wist ik niet. Toen mijn wekker twee minuten later afging, was ik in alle staten 😉 #flauw #ikwilernognietuit #indewar

“Neemt ze er nou nóg één?!” Hoor ik de overbuurvrouw al hardop denken. We hebben nog steeds geen gordijnen voor het raam van mijn werkkamer en ik ben momenteel keihard het record van Koekiemonster aan het verbreken tijdens het werken. #nomnomnom 

Voor het eerst in mijn leven heb ik mijn dekbed buiten laten luchten. Na tien minuten regen kwam ik er dan ook pas weer achter dat ‘ie nog uit het raam hing. #nattekledder #zitnietinmijnsysteem #volgendekeerweerberichtchecken

Neem ik één handje vlokken, gaat mijn buik vervolgens keihard trompetteren. #okhetisduidelijk #jemighetwasmaareenhandje #streng #tsss

Ben ik mijn kwarkbak aan het leegschrapen, begint het boven ineens te stormen. #Katten #plof #boem #denderdender #vandedrapaf #magikooooooook

Hoe kan mijn hartslag nou 200 zijn tijdens het tandenpoetsen?! … Oh wacht, het zijn pas 200 stappen vandaag. #fitbit #nogevendoorstappen

In de supermarkt staat er een vriesbak vlak naast de kassa. Twee kindjes kijken verlekkerd naar de ijsjes. “Mam, wij weten wel een toetje voor vanavond! – Nee jongens, ik heb al yoghurt gekocht.” Even overwoog ik om wel een ijsje te pakken. #flauw #geintje 

In de Action ben ik op zoek naar iets en ik kan het maar niet vinden. Op een gegeven moment hoor ik een vrouw achter mij aan een medewerkster vragen: “mevrouw, waar liggen de veiligheidsspeldjes?” Ik ‘storm’ er op af en zeg: “die zoek ik ook!!” #damloopbynight #rugnummer

Eerste les met een klas. “Mevrouw, bent u vaak ziek?” #hopenopuitval #attent 

.

Hoe mijn vriend mij ten huwelijk vroeg (Laura)

Lees hier deel 1 terug!

Lees hier deel 2 terug!

.

Winkelen bij de Primark (Dorinde)

Het is koopavond en ik besluit om even naar de Primark te gaan. In de winkel kom ik een aantal leuke situaties tegen.

In het pashokje, een gesprek tussen twee jonge meiden

• “Dit shirt kan ik wel aan bij de schoolfotograaf!”
• “Deze Harry Potter trui is echt leuk. Normaal vind ik Harry Potter kinderachtig, maar nu kan het wel.”
• BOEM. Gevolgd door een oerkreet. “Auu, mijn hoofd!” Gevolgd door keihard gelach.
• “Ah dit staat me echt niet.” … “Jawel júist wel!” … “Nee echt niet.” … “Jawel staat je echt mooi.” … “Ja, he?”

In de winkel

• “Hoi! Ik moet als donut verkleed. Hebben jullie daar iets voor?” (Een vriendin heeft een themafeest georganiseerd met een onmogelijk thema, hihi. De winkelmedewerkster vond het overigens wel een komische vraag.)
• De bewaker bij de ingang kijkt me geamuseerd aan terwijl ik met net iets te veel kledingstukken in mijn hand toch maar wél een mandje probeer te pakken. Gaat niet helemaal soepel.

Bij de kassa

• Altijd vragen ze bij de Primark of ik de kledinghangers mee wil nemen. Normaal zeg ik bijna altijd nee, maar ik neem me nu voor dat ik ze wel goed kan gebruiken. Uiteraard wordt het nu niet gevraagd, maar verdwijnen de hangers in een grote doos.
• Het kassasysteem werkt superhandig: er wordt steeds omgeroepen naar welke kassa je moet. “Kassa drie, alstublieft. Kassa vijf alstublieft.” Het werkt nog handiger als je ook nog eens blijft opletten en daadwerkelijk naar de goede kassa loopt :).

.

Tijdbalk: 10 jaar samen en….!

Zaterdag 20 september 2008: “eh Laura, vandaag is de verjaardag van mijn zus. Hoe zal ik je aan iedereen voorstellen? Als mijn vriendin?”

2009: Ons eerste weekendje weg samen, naar een hotel in Nijkerk!

2010: Leuke familiedingen. Een bruiloft en het leuke nieuws: “jullie worden oom en tante!”

2011: “Jeeeej ik mag eindelijk mee naar Sensation!”

2012: 4 jaar alweer, wat maken we toch veel mee.. Zo ook onze gezinsuitbreiding met James en Darcy!

2013: Het is leuk met jou! Etentjes, feestjes, familieavondjes, vakanties, De Efteling…

2014: “Ja! Wij gaan samenwonen!”

2015: “Schat? Ik ga 7 maanden in Duinkerke wonen, goed?”

2016: Onze eerste verre vakantie, naar Bali!

2017: “ONS BOD IS GEACCEPTEERD!!”

2018: “Lieve Laura, wil je met me trouwen?”

.

Het leven met kittens (Dorinde)

Mijn lijstje is nog niet zo indrukwekkend als die van Laura: Thomas en ik zijn ‘slechts’ vijf jaar samen, wonen drie jaar samen waarvan drie jaar zonder katten. Tot twee weken geleden! Dirk en Rover zijn in ons leven gekomen en het verandert de zaken thuis toch wel enigszins.

• “Ah yes, er ligt weer een drol!” Een dag nadat ze bij ons zijn gekomen. Goed om te zien dat alles werkt zoals het moet.
• De woonkamer wordt steeds leger met spullen, de slaapkamer steeds voller. Katvrije zone.
• Elke middag vol opluchting weer thuiskomen dat de katten – en het huis – nog leven.
• Laura heeft ook twee katten, die lijken ineens enorm vergeleken met deze mini’s.
• Wanneer één van de twee eindelijk rustig is, springt de andere kat bovenop hem. Weg is de rust ;-).
• Ze zijn nog jong, maar die nagels zijn al scherp! Ze vinden vooral voeten heel leuk, dus ik hou mijn schoenen toch maar even aan binnen.
• Alle kabels, snoertjes en touwtjes hangen opgerold op katvrije hoogte.
• Aan mijn foto’s op mijn telefoon kun je heel goed zien dat we nu katten hebben, haha.
• Touwtjes! Speelgoedmuizen! Waterbakje! Kattenbakkorrels! Tenen! Tafel! Bank! Pluisje op het kussen! Alles vinden ze fantastisch.
• “Hij kan al op de stoel springen!” Wat worden ze groot he.
• Steen papier schaar wie de kattenbak verschoont.
• Wanneer het net iets te stil in huis is, wordt het direct een verdachte situatie. Wat spoken ze nu weer uit?
• Vriend belt op. “Hoe is het met de jongens?” En pas daarna: “hoe is het met jou?” Prioriteiten..

.

Wat zullen zij gelachen hebben 😉

Het is vrijdagochtend en ik ben onderweg naar paardrijden. Gisteravond heb ik al een Whatsappje gekregen dat de weg naar stal afgesloten is in verband met wegwerkzaamheden, maar dat we aan de verkeersleiders kunnen vragen of ze ons er alsnog door kunnen laten.

Ruim op tijd zet ik mijn auto naast de verkeersleiders neer en ik draai mijn raampje naar beneden. “Goedemorgen! Ik ben onderweg naar stal, dat is daar verderop. Zou ik er misschien nog langs kunnen? – Goedemorgen meissie. Dat is goed, je kunt je auto verderop in de berm parkeren. Als je stapvoets achteruit rijdt, met je alarmlichten aan, kun je je auto mooi bij de andere auto’s neerzetten.” Ongelovig staar ik de man aan. “Achteruit?” De man glimlacht breed. “Dat kun jij!” Vervolgens legt hij uit dat dit nodig is vanwege de asfaltering. “Jullie kunnen vanmiddag dan direct wegrijden zonder te keren op het nieuwe asfalt.” Vooruit dan maar. Ik kijk even achterom om een inschatting te maken en zet mijn alarmlichten aan.

Na zo’n twintig seconden voel ik me echt belachelijk. Het is een stuk van zo’n 200 meter, vol met bochten en aan weerszijden water. Waarom moet ik dit in godesnaam achteruit doen? Oké, het verhaal van het asfalt klinkt logisch, maar ik kan toch ook wel wat verderop nog even keren? Na zo’n 2 minuten slingerend achteruit rijden kom ik uiteindelijk aan bij de berm, waar andere auto’s ook achteruit geparkeerd staan. Grinnikend stap ik uit en loop ik het erf op. “Moest jij ook achteruit? – Ja, pffff.” Gelukkig, ik ben niet de enige. Één voor één komen we allemaal aan en bespreken we deze gebeurtenis. “Ik slingerde bijna de sloot in. – Ik ging zo langzaam. – Dit voelde echt super nutteloos!”

Na een tijdje komt er iemand anders aan gelopen. “Ik rij hier al twee dagen en ik mocht gewoon vooruit hoor.” Iemand anders hoort ons ook en zegt: “oeps, ik denk dat dit mijn schuld is. Vanmorgen vroeg stelde ik voor om alvast achteruit te rijden, waarschijnlijk heeft hij dit voor de gein volgehouden bij jullie allemaal!” We barsten allemaal in lachen uit. “Goh, die man zal zich wel dood gelachen hebben, hahaha.”

Wanneer ik ‘s middags weer langs de verkeersleider rij, draai ik mijn raam opnieuw open. “Zo, jij hebt wel gelachen hè vanmorgen? Ga eens op je kop staan, anders rij ik over je voeten heen!” Oké oké, dit laatste zei ik maar niet hardop;) Glimlachend wenst hij me een fijn weekend. Stiekem ben ik hem dankbaar voor weer een leuk blogje 😉