“Daar gaan ze!!” – Parachutespringen op Texel

Het is zaterdag, 7 uur ‘s ochtends en Daan en ik zijn onderweg naar mijn schoonzus Sandra. Even later stapt ze in de auto en rijden we door naar mijn schoonmoeder. Op naar dit gave avontuur, op naar Texel!

Ongeveer een jaar geleden kwam Sandra met het idee om te gaan parachutespringen. Daan (al eerder ervaring in Nieuw-Zeeland) wilde graag mee en zo boekten ze een sprong voor april. In verband met corona ging dit helaas niet door, maar vandaag – zaterdag 19 september – is het dan eindelijk zo ver! Mijn schoonmoeder en ik zijn gezellig mee voor de support ;).

In Den Helder wachten we op de boot van half 9. We stappen uit de auto en ondanks dat het nog best fris is, schijnt er al een lekker zonnetje. Achter ons stapt een gezelschap uit de auto en algauw blijkt dat zij ook onderweg zijn naar het parachutespringen. Het meisje in het gezelschap hoort op dit moment voor het eerst dat ze gaat parachutespringen – een cadeau voor haar verjaardag. We zagen een enthousiaste, maar licht angstige uitdrukking op haar gezicht verschijnen hahaha.

De overtocht naar Texel is anders dan ik gewend ben: we moeten in de auto blijven. Ook wel eens grappig om de navigatie van de auto dan over het water te zien verplaatsen ;). (Je moet wat, hè).

Even na negenen melden we ons bij het Paracentrum in De Cocksdorp. Precies op dat moment landen er een paar parachutes, echt gaaf om van dichtbij te zien! Wanneer we de receptie binnenlopen, spelen zich daar indrukwekkende beelden af. Mijn voeten beginnen flink te tintelen en ik voel me ineens héérlijk comfortabel als publiek, hihihi. Tijdens de uitleg wachten mijn schoonmoeder en ik buiten en we genieten van het lekkere (maar best frisse!) weer. Ondertussen volgen we de volgende groep springers. Het zonnetje staat nog erg laag en het is best een speurtocht om die stipjes in de lucht te onderscheiden.

Een man van in de 80 komt naast ons staan en vertelt vrolijk dat zijn vrouw laatst ook nog heeft gesprongen. Hij bewaakte de tas ;). Het sfeertje is heerlijk zen en over de speaker hoor ik liedjes als ‘Yeahhh, I’m still alive.’

Na een tijdje komen Daan en Sandra weer naar buiten. Ze hebben geleerd dat ze met hun nek naar achteren als een soort ‘banaan’ het vliegtuig uit moeten springen. We kletsen nog even, maken nog een ‘zekerheidsfoto’ (haha) en vervolgens worden ze opgeroepen om te verzamelen. Ze krijgen hun ‘tuigje’ om, krijgen de laatste uitleg en vervolgens lopen ze het veld op, waar ze hun ‘springpartner’ zullen ontmoeten (ze springen uiteraard niet alleen haha). Op naar het vliegtuigje! “Doei!” Fun fact: het meisje van de boot springt in hun groep mee. Aan boord is ook nog een vrouw die vanaf 9000 ft (ongeveer 2.7 km) zal springen. Vanaf 13000 ft (zo’n 4 km) zullen Daan en Sandra springen.

Mijn schoonmoeder en ik installeren ons in de kuipstoeltjes, zo hebben we straks mooi zicht op de sprong. Rond 09:50 stijgt het vliegtuigje op en we houden ze nauwlettend in de gaten. Spannend hoor!!

Na zo’n 6 minuten zien we iets uit het vliegtuig vallen. “Daar gaat de eerste!” Het zwarte stipje zoeft door de lucht en op een gegeven moment zien we de parachute openvouwen. Zo gaaf om van onderen mee te maken! Ze zoeft door de lucht en wij focussen ons weer op het vliegtuig, dat ondertussen verder klimt. Elk moment nu…. spannend!

“JA! DAAR!” Daar gaat er weer een! We weten dat de sprong vanaf deze hoogte een vrije val heeft van zo’n 60 seconden. Dit ten opzichte van 30 seconden vanaf 9000 ft, best een groot verschil! Na het eerste stipje verschijnen daarna ook de volgende twee. Zoeffffff, wat gaat dat hard! Ze moeten het zó leuk hebben!

Wanneer uiteindelijk alle parachutes zijn uitgeklapt, haal ik net even wat relaxter adem, hahahaha. Ze hebben allemaal ook een externe springer bij zich die filmbeelden van ze maken. (Gelukkig maar, blijkt later hihihi). In de lucht zien we een paar interessante manoeuvres voorbijkomen, alsof ze dansen in de lucht.

Sandra komt als eerste dichterbij, ik herken haar aan haar witte trui. Ze zwaait enthousiast naar ons en het ziet er zo leuk uit! Bij het landen strekt ze haar benen en ze komt keurig weer neer. Yes, dat is één. Ik heb alles gefilmd, top.

Daarna volgt Daan! Ik zet mijn camera weer aan en zwaai vrolijk naar hem. Z’n lange benen bungelen in de lucht, haha. Hij klinkt enthousiast en ook hij landt even later weer keurig op de grond! Op het moment dat ik mijn camera uitzet, zie ik dat ik op dat moment juist begin met filmen. Oei, ehhhhh, daar is iets niet goed gegaan. Godzijdank hebben we niet alleen ingezet op mijn filmpje, hahahaha. Mijn filmpje van Sandra is wel goed gelukt en achteraf is dat ook helemaal prima, haha.

Mans lopen ze even later het veld weer af. Ze kijken zo blij en ze vonden het fantastisch! “Dit durf jij ook wel hoor!” Daan legt uit dat het niet echt een hoogtevreesdingetje is, omdat het eiland net een schilderij is. Het besef van hoogte is dan toch minder heftig dan op een kerktoren bijvoorbeeld. Ze vertellen enthousiast: ze konden Amsterdam zien liggen, het uitzicht was fantastisch en… geen koude tanden! (Dat herinnerde Daan zich van Nieuw-Zeeland, maar dat was nu niet het geval door het mondkapje, haha).

Daan, Sandra, misschien willen jullie nog een gastblogje schrijven over de sprong zelf? 😉

De rest van de dag hebben we nog heerlijk op Texel doorgebracht. Op het strand lekker koffiegedronken, in De Koog op het strand gewandeld en geluncht bij Paal 21.

Een memorabel dagje!!

Daan & Sandra, jullie zijn stoer en ik ben trots op jullie! De volgende keer springen we mee ;).