Auto-anekdotes

Afgelopen zondag 16:40

Samen met de vriend van mijn zus heeft mijn vriend meegedaan aan de halve marathon in Egmond. Ze hebben het goed gedaan en ik ben heel trots op ze! Het sfeertje in Egmond is top: er zijn veel enthousiaste toeschouwers en na afloop drinken veel mensen nog een drankje in één van de gezellige restaurantjes. Omdat het dorp niet goed bereikbaar is met de auto, zijn mijn vriend en de vriend van Dorinde die ochtend met de pendelbus gekomen. Dor en ik wilden ook een beetje sportief zijn, dus wij zijn richting Egmond gefietst.

Nadat de jongens klaar en omgekleed zijn, pakken ze de pendelbus weer om richting huis te gaan. Dorinde en ik drinken nog een warme chocolademelk en springen daarna ook op de fiets. Een uur later bel ik mijn vriend: “ik ben bij mijn auto aangekomen, dus ik ben rond 17:00 thuis.” Mijn vriend reageert: “ik ben net pas uit de pendelbus, dus ik denk dat we zo’n beetje tegelijk thuiskomen.” Ik reken snel zijn locatie uit: “oh, misschien zien we elkaar dan nog wel onderweg!” Sure. 

Tien minuten later zie ik de auto van mijn vriend in de verte opdoemen. Hij komt van rechts en ik moet de rij auto’s waarin hij rijdt voorrang geven. Wild zwaai ik met mijn armen (een beetje overbodig, uiteraard herkent hij mijn oude bak uit duizenden) en lachend groeten we elkaar. Na nog twee auto’s kan ik me bij de rij aansluiten en rijden we dus heel dicht achter elkaar.

Afgelopen zondag 16:45

Hè shit, het stoplicht springt op oranje. Ik moet nu echt remmen, mijn vriend kan er nog net langs. Tot zooo, denk ik dramatisch. Omdat het bij deze stoplichten best lang kan duren, besluit ik om even om mij heen te kijken. Het is een koude dag en de lucht is prachtig gekleurd. Terwijl ik om mij heen kijk, valt mijn blik ineens op mijn achteruitkijkspiegel. Wat krijgen we.. ik schiet in de lach (heerlijk gevoel als je in je eentje bent ;)). De man in de auto achter mij is een jaar of 80 en heeft een grijs petje op. Met woeste bewegingen is hij bezig om zijn raam van de binnenkant schoon te maken. Eerst het stuk raam voor zijn stuur en dan ook het stuk van de passagiersstoel. Het lukt hem niet goed om bij de hoekjes te komen, dus hij besluit om zijn auto op de handrem te zetten (hij beweegt zéér overdreven, dit is prachtige televisie voor mij) en zich uit zijn stoel omhoog te richten. Terwijl hij voorover op zijn dashboardkastje leunt, gebeurt het geweldige: zijn claxon gaat af. Verontschuldigend kijkt hij om zich heen, maar gaat toch stug door met zijn schoonmaakbeurt. Eerlijk is eerlijk: zijn raam knapt er wel van op. Het stoplicht springt op groen en de man laat zich soepel weer zakken in zijn stoel.

Gisteren

Jemig wat wiebelt die auto voor me, zeg! Het is dat we in de rij voor het stoplicht staan… 😉 Ah wacht, nu kan ik het beter zien. Een moeder is flink aan het swingen met haar armen. Haar twee zoons doen enthousiast met haar mee. Het ziet er gezellig uit en ik lach vrolijk met ze mee.