“Mevrouw, heeft u ons filmpje al bekeken?!” Een leerling uit mijn derde klas kijkt me verwachtingsvol aan. “Nee, nog niet! Ik ga ze morgen allemaal kijken.”
De leerlingen hebben de opdracht gekregen om een ruzie in scène te zetten en dit (in het Frans) te filmen. Een project waar de leerlingen de afgelopen weken enthousiast mee aan de gang zijn geweest.
“Oké! We hopen dat u het leuk vindt. U komt er ook een beetje in voor.” Ik lach en vertel ze dat ik heel benieuwd ben.
De volgende dag open ik het filmpje: Basé sur une histoire vraie. Ik ga er eens goed voor zitten.
Het eerste beeld maakt veel duidelijk: een schoolmeester zit aan zijn bureau en legt aan de klas uit dat ze een opdracht voor Frans krijgen. Een filmpje maken over een ruzie. “Jullie mogen nu groepjes maken.” Een paar jongens blijven over en de meester vertelt ze dat zij dan maar moeten gaan samenwerken. Er ontstaat een ‘ruzie’ en de leerling wordt er uitgestuurd. Dit scenario ontwikkelt zich nog even. Even later wordt de vader gebeld. “Bonjour, u spreekt met monsieur *mijn achternaam*….”
Uiteindelijk loopt het filmpje goed af en ik ben trots dat de jongens die eigenlijk absoluut niet wilden samenwerken, toch zoiets leuks hebben neergezet. (Uiteraard ontstond er in mijn klaslokaal geen ruzie en heb ik echt geen vader hoeven te bellen). Ik ga de jongens dan ook als feedback geven dat ze maar vaker moeten gaan samenwerken ;).
Grappig detail: de ‘schoolmeester’ heeft in het echte leven dezelfde achternaam als ik. Er is dus geen sprake van ‘identiteitsfraude’, mocht dat daar al van in de buurt komen. Ik kan hem natuurlijk wel voortaan vragen om mijn lessen over te nemen… 😉
Had ik vroeger maar lessen Frans van jou gehad! Wat een ludiek idee om je cursisten een filmpje te laten maken en wat stimulerend om enthousiasme te ervaren!