Indonesië deel 3 – Borobodur

 

Naast de Prambanan die we inmiddels bezocht hebben, heeft Java een nóg bekendere tempel: de Borobodur. Waar de Prambanan een hindoeïstische tempel is, is de Borobodur juist een boeddhistische tempel. Een arrangement dat je kunt boeken is de Borobodur sunrise, inclusief een fietstocht. Op een mountainbike bezoek je de omliggende rijstvelden, een theeplantage en de nabijgelegen dorpen. Het enige jammere is dat we midden in de nacht moeten worden opgehaald. Een paar dagen later gaan we ook al een nachtje doorhalen, dus het klinkt al met al niet ontzettend aantrekkelijk. Toch besluiten we deze tour te boeken, dapper dat we zijn.

Niet veel later krijgen we te horen dat het al vol zit. Goh. Dan maar overdag heen! Achteraf gezien was dit een prima keuze, het is de hele dag mega bewolkt geweest waardoor er geen sunrise te zien was. Geluk bij een ongeluk :). We spreken met onze chauffeur af dat we om 18.00 terug zullen zijn bij het busje. Rond 17.15 zijn we klaar en lopen we alvast terug naar de bus. We zien dat iedereen al terug is en heel afwachtend zit te turen of wij er nou al niet eens aankomen. De opluchting is van hun gezichten te lezen, de terugreis duurt namelijk ook nog wel eventjes! Een beetje schuldbewust denk ik terug aan de vorige dag. Ook daar hadden we om 18.00 afgesproken en we kwamen toen om 17.58 aanzetten. We waren ook toen al wat eerder klaar, maar zijn rustig een wandelingetje om de tempel gaan maken. Zou er toen ook al een uur op ons gewacht zijn? Nou ja, pech gehad :). Op de terugreis bedenken we een nieuw spelletje: raad de toeter. Per situatie schatten we in of er wel of niet getoeterd wordt. Bovendien houden we de score bij (45 keer!).

In de drukke steden van Java staan overal ‘Becak’ voertuigen, een fiets of brommer met een tweepersoonszitje voorop. Geen gezicht hoe we daar met onze veel te dikke Nederlandse billen in zo’n karretje zitten gepropt, maar o zo fijn om voor een eurootje de hele stad door te karren. We kiezen steeds voor een Becak met motortje.

We laten ons afzetten bij het station in Yogjakarta, waar we de volgende ochtend per trein zullen vertrekken naar Malang. Via internet heeft mijn vriend al kaartjes gekocht, maar we moeten deze nog laten printen. Een paar mannen wijzen heel enthousiast naar een wachtruimte, waar we braaf heenlopen. ‘Nummer 63‘ klinkt het in het Engels door een luidspreker. Ah, we moeten een kaartje trekken. “Nee he, nummer 154?!” Sip kijken we naar het nummer. Ik ga er bij zitten. Na een paar minuten besluit mijn vriend om in een andere rij te gaan staan waar een ticket automaat staat. Het treinsysteem in Indonesië werkt heel anders dan bij ons in Nederland. Per dag vertrekken er maar een paar treinen, waar je van te voren een zitplaats voor moet boeken. Je moet zelfs langs een check in balie waar je paspoort wordt gecontroleerd. Doordat er zo weinig treinen vertrekken, hebben de mensen totaal geen haast bij het (enige) kaartjesautomaat. Na een half uur komt er een medewerker langslopen. Mijn vriend spreekt hem aan en vraagt of we in de juiste rij staan. Vrolijk legt deze man uit dat we deze hele rij over kunnen slaan. Oh. We kunnen in de vertrekhal gewoon onze barcode scannen, waarna direct onze kaartjes geprint worden. Toch iets moderner dan we dachten, ha! We besluiten onze verloren minuten in te halen door onszelf weer in een Becak karretje te proppen.

De ochtend erop worden we door een Taksi naar het station gebracht. In de auto zitten flink wat vliegjes. De chauffeur lijkt het wel gezellig te vinden met ze, wij vinden dat iets minder. In de trein gaan we op onze vaste zitplekken zitten. Het is de eerste keer dat ik het koud heb in Indonesië, die airco staat flink te loeien! De treinreis duurt 8 uur en ik heb er wel zin in. Onderweg zien we de prachtige rijstvelden en de natuur die toch wel heel verschillend is op sommige plekken. We verbazen ons hoe dicht de huizen tegen het spoor aangebouwd zijn. Er gaan dan wel niet veel treinen, maar ze gaan ook ‘s nachts. Toch zal dat voor de bewoners misschien minder uitmaken, aangezien er midden in de nacht ook veel geluid komt vanuit de tempels. Uit het niets hoor je dan keihard een man zingen door de luidsprekers, heel apart.

Naast ons zit een moeder met twee kleine meisjes. Tien minuten nadat we vertrokken zijn, positioneert moeder de dames op zo’n manier dat ze lekker kunnen slapen. Wat lief. Na twee minuten tilt ze het ene meisje op om haar toch weer anders neer te leggen. Vervolgens wordt nummer twee anders neergelegd. Het proces begint na vijf minuten weer opnieuw. De meiden lijken het wel gewend te zijn en slapen vrolijk verder. Na 8 uur komen we aan in Malang, finally! Op naar het volgende avontuur.

Volg:

2 Reacties

  1. 7 augustus 2017 / 8:03 am

    Wat ontzettend bijzonder, zo’n reis door Indonesië en zo te lezen is er genoeg te zien en te doen. Leuk om zo te lezen over jullie belevenissen! Wat grappig dat de trein in Indonesië zo’n ding is dat je zelfs je paspoort moet laten controleren. Veel plezier in Malang!
    Romy schrijft over.. Me-time | Een dag in mijn eentje eropuit

  2. gerdiemar
    7 augustus 2017 / 8:59 am

    Alweer zo’n leuke selfie, nu bij de Borobudur. Hebben jullie helemaal bovenaan je hand in in die godheid gestoken om gezegend te worden?
    Het begrip tijd is misschien iets anders in Indonesië dan in NL, maar jullie waren toch steeds keurig op tijd terug bij de resp. chauffeurs.
    Java is groot hè? Het zijn mega-afstanden die jullie afleggen! Hebben jullie plezierige hotels of hotelletjes en genieten jullie van het aparte eten? Vinden jullie de warmte een zalig iets, zaliger dan aircoruimtes?
    Valt het alles zelf regelen mee of is het een vermoeiend gedoe?
    Avontuur ze!!!!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge