Krakende kaken

Zoals je in een eerdere blog misschien hebt gelezen, is het toetsweek bij ons op school. Als docent word je ingedeeld om te surveilleren bij een paar (willekeurige) toetsen. Vandaag zit ik onder andere bij een leestoets voor Duits voor de vierde klas.

Wij werken met een soort stopwatch systeem: op een computerscherm projecteren we de aflopende tijd, zodat de leerlingen precies kunnen zien hoe lang ze nog hebben. In dit geval gaat het om een toets van 90 minuten.

De regel is dat je surveilleert (en dus niet na gaat kijken, mails gaat checken of een krantje lezen) en de eerste 20 minuten vermaak ik mij prima. Ik speel altijd spelletjes: ken ik de achternaam, heb ik toevallig een broertje of zusje in de klas? Welke leerling gaat het snelst? Wie heeft de leukste schoenen? Etc. Inmiddels is het bijna half twaalf.

Na een half uur heb ik plotseling iets heel anders om mij mee bezig te houden: mijn maag begint ineens te knorren. Snel denk ik na: “hmm, op zich heb ik alleen maar een rijstwafel met pindakaas op.” Ik denk na over wat ik zal doen. De leerlingen moeten nog een uur en mijn maag kennende, ga ik dat niet volhouden.

Ondanks dat het voor de leerlingen niet is toegestaan om te eten, besluit ik om toch maar wel iets tot mij te nemen. Ik moet immers wel fris zijn tijdens het surveilleren, ja toch?!

De volgende scène speelt zich heel erg in slow motion af:

Zachtjes rits ik mijn tas open en grabbel ik door mijn spullen. Daar, onderaan, voel ik de buit. “Krrrrsssppjjj”, dit is het geluid wanneer ik mijn voorverpakte chocoladekoekjes pak. Zes leerlingen vooraan kijken van hun teksten op en ik glimlach vriendelijk naar ze.

Nadat de leerlingen weer verder werken, probeer ik heeeeeeel zachtjes om het pakje open te maken. Tevergeefs: het is een behoorlijk krakend klusje. Ik besluit om voor de pleistertactiek te gaan en ik scheur het pakje in één keer open. “Rommel de rommel,” aldus mijn maag.

Ik stop een koekje in mijn mond en bijt er heeel zachtjes een hapje af. Vervolgens kauw ik heeel zachtjes (flinke uitdaging!) om de leerlingen niet af te leiden. Mijn wangen zijn best een beetje rood geworden van de inspanning.

Nadat ik een half koekje op heb, besluit ik dat het welletjes is. Mijn maag vindt dit zo te merken ook wel best: hij is opgehouden met geluidjes maken!

Ik kan niet ontkennen dat ik een klein beetje moest lachen toen een leerling voor mij even later heel schuldbewust naar haar knorrende maag zat te kijken.