Op maandagavond doe ik zwangerschapsyoga. Het is een cursus van 10 weken waarvan er één les mét partners is. We beginnen altijd met een rondje: hoe gaat het met iedereen? Daarna doen we de yoga-oefeningen en als laatste bespreken we een thema die te maken heeft met de zwangerschap, de bevalling of de periode daarna.

Vanwege de nieuwe maatregelen kon de laatste les helaas niet live doorgaan, waardoor we het online gedaan hebben. Lukt op zich prima, maar ideaal is het niet. 

Na de yoga-oefeningen doen we altijd een eindontspanning. “Maak het jezelf comfortabel, pak lekker een dekentje en een kussen voor onder je hoofd. Sluit je ogen.” Nou, drie keer raden ;-). Wanneer de geluiden in een ruimte zijn, lukt het me kennelijk prima om wakker te blijven. De geluiden zo via het scherm kon ik helaas heel goed uitzetten met mijn gedachten. Halverwege het bespreken van borstvoeding schrok ik weer wakker, hahaha. Een gelukje dat mijn webcam tijdens de ontspanning niet op mij gericht was, waardoor niemand me heeft gezien. Misschien viel het ze wel op dat mijn hoofd pas veel later weer in beeld kwam toen ik weer rechtop ging zitten, maar dat terzijde).

1 – Wij passen het huis aan op de kerstboom, in plaats van andersom! #lekkergroot #tafeldraaien #bankaandekant #kennet

2 – De kerstboom staat. Morgen de lampjes en de rest. #kaal #doorzetters

3 – Onze dochter wordt straks alleen rustig van kerstmuziek. #skyradio #alldaylong

4 – Ik wilde voor allebei de katten een mandarijnenkistje als slaapmandje. We hebben nu dus echt takke veel mandarijnen, haha! #heerlijk #mandarijnenverslaafd

5 – “Nog drie nachtjes en dan is het Sinterklaas!” Aldus een leerling. En toen maakte de leerling zo’n “dab beweging”. (Zie foto op de blog haha). Schattig dat het toch nog zo leeft onder de veertienjarigen.

Jaaa, eindelijk hebben we weer een vlog! We hebben het maar de zomer & najaarvlog genoemd hihihi, we hadden heel wat beelden in te halen. Veel plezier!

Ingezonden blog door de moeder

Naar aanleiding van een aankoop in een tochtige schuur ergens op een Zeeuws eiland ben ik geïnspireerd geraakt door de liefde en toewijding van de maaksters van het product: gebreide sloffen voor een prikkie. De opbrengst van het maaksel is ten bate van De Zonnebloem, een notoir goed aangeschreven ‘goed doel’. Kosten: 3,00.

De sloffen konden bij mij gelijk dienst doen als voetenwarmertjes en eerlijk is eerlijk, ze functioneerden goed. Het breisel is samengesteld uit allerlei soorten acryl, verstevigd met een katoendraadje.

Ik heb er gelijk een aantal gekocht en weggegeven aan koude voeten. Trots kreeg ik allerlei foto’s van voetjes en voeten met de gebreide sloffen.

Het patroon leek niet al te ingewikkeld: recht toe, recht aan. Om geen oneerlijke concurrentie te veroorzaken, heb ik via via contact gelegd met de verkoopster in de schuur. Mocht ik de sloffen namaken en was er ook een patroon?

Ja, en nee luidde het antwoord. Niet lullen, maar breien dus.

Uit het wolarchief heb ik een aantal bollen wol opgevist en ben gewoon begonnen. De ene slof na de andere en na drie paar, ook experimenteren met diverse maten.

Het is al met al een bonte verzameling geworden. De wol heb ik via Marktplaats, via vriendinnen en kennissen gedoneerd gekregen. Geen cent te veel (voor de jonge lezers: dit is een slogan uit een reclame voor Zeeuws meisje).  

Het is een duurzaam en CO2-vrij product, want het slofje is samengesteld uit restanten en deze zijn op klimaatneutrale wijze opgehaald: op de fiets. Niet weggooien dus, maar omvormen tot een nieuw product.

Ik had direct al een goed doel voor ogen: de voedselbank. Op het eerste gezicht heeft een slof weinig van doen met voeding, maar met de volgende gedachte kon ik er toch een zeer zinvolle draai aan geven. Wanneer er weinig geld is voor eten, zal er ook weinig geld zijn voor warmte met de huidige energieprijzen. En eerlijk is eerlijk, de sloffen zijn gewoon heerlijk warm.

Vandaag heb ik de voedselbank benaderd. Men kan niet zoveel met mijn sloffen. Er wordt daar alleen voedsel uitgedeeld en dat klinkt uitermate redelijk.

Ik moet nu met een mooie managementterm gaan omdenken: wat te doen met de inmiddels gemaakte sloffen? En de toekomstige, wanneer ik deze op een of andere wijze kan genereren tot voedsel?

In de tochtige schuur op het winderig eiland werden deze verkocht voor 3,00 het paar en de breisters konden de vraag nauwelijks bijbenen/bij breien.

Ik zou deze sloffen kunnen brengen bij een instantie die kleding uitdeelt voor de minderbedeelden. De Florakokjes in Amsterdam Noord. Goed plan. Ander idee: een weggeefwinkel.

Wanneer ik in Zeeland zou hebben gewoond, dan zouden 44 paar sloffen 200 pakken pasta hebben opgeleverd: een pak pasta is te koop bij ons in het dorp voor 0,65 en elke week moeten 200 dozen gevuld worden bij de voedselbank. Het is dan ook een druppel op een gloeiende plaat, maar alle beetjes helpen. 

Tot zover het omdenken aan een ander. Mocht er nog iemand zijn die ergens nog wol (acryl) en katoen voorradig heeft, laat het aan de redactie weten.

Dan worden deze klimaatneutraal opgehaald en omgevormd tot sloffen. Ze komen vast wel ergens terecht.

Daan en ik hebben vandaag onze eerste rondleiding gehad op een kinderdagverblijf. Het voelt nog best onwerkelijk dat ons kindje straks daadwerkelijk naar deze plek zou kunnen gaan. We worden rondgeleid op de fijne locatie en de medewerkster laat ons van achter de deuren de verschillende groepen zien. Er hangt een fijn sfeertje!

Natuurlijk willen we ook nog andere kinderdagverblijven bezoeken, maar het voelt al heel goed om bij deze langs geweest te zijn. Wanneer we na zo’n 20 minuten weer buiten staan, komen we voor een dicht hek te staan. Top, voelt veilig! De medewerkster is echter niet meegelopen, dus het zou nu haalbaar moeten zijn om het hek open te krijgen.

Ik duw en draai aan de knop, maar er gebeurt weinig. Daan geeft me feedback dat ik aan de verkeerde kant van het hek zit en hij begint links aan het hek te morrelen. Ook hier lukt het niet. We kijken elkaar met een verwarde emoticon aan en schieten dan in de lach. Op dat moment komt er een ander medewerkster met een zak vol luiers naar buiten: “lukt het niet?” We vertellen haar uitgebreid hoe dom we ons voelen en ze legt uit er nog een pin aan de onderkant in het hek zit.

O, eh goh. Lachend zwaait ze ons uit. Wij zijn er heilig van overtuigd dat ze nu vást moet denken: “hoe gaan die ouders ooit een kind opvoeden?” 😉