Neverdullmoments

Fantoomtafel

Vanmorgen hebben we mijn spullen verhuisd. De hele week ben ik al bezig geweest met inpakken en vandaag is het dan zover. Doos na doos, maar ook meubel na meubel verdwijnt uit mijn kamer, de bus in. Klaar voor de tocht naar Nederland. De Franse marktplaatskopers komen binnen, drukken me het geld in mijn hand en gaan er weer vandoor met hun nieuwe meubelstuk.

Deze blog typ ik op de grond, zittend op een lek luchtbed. Ik slaap op een versgekocht luchtbed en verder heb ik nog een krukje en een klein tafeltje. That’s it. Het voelt avontuurlijk en ik vind het eigenlijk wel prima. Het enige jammere is dat ik steeds mijn kopje thee, mijn boek of mijn pen even op tafel wil leggen. Tja, dat gaat niet meer!

Oja, zo gaat dat: kamperen.                                                                                                                                                               Oja, zo voelt dat: houten billen.

Fail night

De blogpost van vandaag borduurt vrolijk voort op mijn afsluitende zin van de blog van gisteren.

Samen met een vriendin ben ik namelijk aanwezig bij Fail Night, een interessant evenement in Duinkerke. We zitten op moderne stoelen in een hip gebouw en we luisteren naar ondernemers die ons hun mislukkingen in de professionele wereld meedelen. Persoonlijk zit ik hier niet omdat ik me zo kan identificeren met de sprekers, maar ik zit zeker geboeid te luisteren. M’n vriendin had me uitgenodigd en ik dacht: pourquoi pas? 

Bekijk bericht

Etentje met vriendinnen

(2014) Een goede vriendin is jarig en we zitten met een clubje vriendinnen in een Italiaans restaurant in Amsterdam. Het is alweer een tijdje geleden dat we elkaar gezien hebben en het is een hele gezellige avond. We bestellen allemaal heerlijke gerechten en we drinken er lekkere wijn bij. Natuurlijk hoort er naast geklets en gelach ook een fotorondje bij. Mijn zus heeft sinds kort een app waarbij je elke dag op een bepaald moment een melding krijgt dat je ‘nu’ een foto moet maken. Per dag kan dat moment dus verschillen en je krijgt maar één kans. Het moment van vandaag is gelukkig ’s avonds en ze besluit om een foto van mij en een vriendin te maken. De app telt af vanaf drie en dan wordt de foto gemaakt. We poseren stil voor de camera en na anderhalve seconde besluit ik dat ik toch iets dichterbij mijn vriendin wil zitten, wat ik ook communiceer naar mijn zus. De verschuiving en het gepraat gebeurt dus allemaal op het moment dat de foto gemaakt wordt. Klik. Ik sta er wazig, met een moeilijk kijkende blik en een open mond op. “Lauuuu!” klinkt het verontwaardigd. “Dat was mijn enige kans vandaag!!”

Bekijk bericht

Een prestatie wordt beloond, toch?

Een vriend is vanuit Nederland helemaal naar Duinkerke gefietst en is net gearriveerd. Hij heeft er zo’n 12 uur over gedaan een heeft dikke tegenwind getrotseerd. Stoer!

Die avond ben ik nog even in de supermarkt om wat boodschappen te halen. Bij het diepvriesvak pak ik een grootverpakking Snickerijsjes mee: een toetje dat ik altijd wel haal voor m’n bezoek. Deze keer denk ik ook: “dat vindt hij vast lekker!”

Een stemmetje in mijn hoofd protesteert: smiecht, je kunt ook twee lekkere yoghurttoetjes halen in plaats van een gezinsvoorraad aan ijs. Je weet best dat je koelkast over 3 dagen de deur uit gaat. 

Expeditie Duinkerke

Bed? Vendu. Koelkast? Vendu. Magnetron? Vendu. De gelukkige nieuwe eigenaren komen de spullen deze week halen, wat inhoudt dat ik een weekje mag kamperen in mijn eigen huis. Het is een goede manier om afscheid te nemen: dan is de klap in één keer niet zo hard. Het liggen op een luchtbed des te harder, waardoor ik ongetwijfeld mijn zachte Nederlandse bed meer dan ooit ga waarderen. Toch ga ik de Franse stad zeker missen, want wat heb ik er bijzondere dingen meegemaakt! De stroopwafels voor het afscheid zijn gekocht, de verhuisdozen staan klaar… karren naar Nederland dan maar!

Partir, c’est mourir un peu…