Op station Zaandam stap ik op de trein. Ik ben onderweg naar Amersfoort, waar ik met twee vriendinnen heb afgesproken. Ondanks dat (of misschien juist wel omdat) het zondag is, is het een ontzettende drukte. Ik kies voor de stiltecoupé op de bovenste verdieping van de trein, waar het ook flink bevolkt is. Een man haalt zijn aktetas van de stoel naast hem en dankbaar ga ik zitten. Ik heb uitzicht op het halletje, waar mensen nog steeds instappen en hun coupé kiezen.
Aan de andere kant van het gangpad zit een vrouw die een wat nerveuze indruk maakt. Ze kijkt onrustig om zich heen en staat af en toe ook op van haar plek. Ze loopt dan naar het gangpad, draait zich om en werpt een vluchtige blik op het halletje. Vervolgens gaat ze weer zitten. Een vreemd schouwspel. Op station Zaandam herhaalt ze dit drie keer, totdat de trein begint te rijden. Onderzoekend kijk ik haar aan. Is ze bang dat ze wordt gevolgd? Wacht ze op iemand? Heeft ze misschien een blind date? Mijn fantasie slaat een beetje op hol, totdat ik weer in de realiteit “ssssst, meneer, kunt u misschien ergens anders gaan bellen?” terugval. Een blind date in de stiltecoupé: lijkt me toch niet.
