Neverdullmoments

(Ingezonden #3) Thuis, bij mijn zus

Ik loop naar mijn vriend die al in bed ligt. “Zo, jij bent ook een mooie. Beetje mijn lenzenbakje inpikken!” Mijn vriend kijkt me verontwaardigd aan en stapt demonstratief zijn bed uit om de situatie eens grondig te onderzoeken. Triomfantelijk loop ik achter hem aan, me bewust van mijn gelijk. Hij loopt de badkamer in en opent zijn eigen lenzenbakje. Hij kijkt mij aan: “dit zijn mijn lenzen hoor!” Huh?! O. Oja. “Je hebt gelijk, ik heb vandaag nieuwe lenzen gepakt. M’n oude heb ik een daggie laten zwemmen!” Zijn beurt om triomfantelijk te kijken.

 

Leuke gehoorde uitspraak

“Ik ben niet oud. Ik ben vintage.”

Sweet cookie dough

Laatst had ik dus koekjesdeeg gemaakt hè. Ik heb er toen voor gekozen om het deeg deels in te vriezen, om zo een voorraadje te maken voor wanneer ik weer koekjes zou willen bakken.

Nee okee, lariekoek. Ik was zo misselijk van het eten van al dat deeg, dat ik het gewoon niet kon opbrengen om er nog langer naar te kijken, laat staan tot koekje te kneden en te bakken.

Helaas zit inmiddels het eerste deel van het deeg een paar minuten in de oven en begint het intens naar koekjes te geuren. Bleh, een misselijkmakende lucht als je te veel zoetigheid hebt gegeten.

Uit pure ellende heb ik me op een bak olijven gestort.

La fin

De ondertiteling verschijnt: de laatste aflevering van Downton Abbey is afgelopen. Het voelt als afscheid nemen, ik heb zo erg van deze serie genoten! Over mijn wang rolt een dramatische ‘het is goed zo’-traan. Ik ben me er méga van bewust. Uit eerbied laat ik hem een minuut zitten.

How genious

De naam van mijn zus begint met de letter D. Vroeger wist ze nooit aan welke kant het stokje zat, dus tekende ze die precies in het midden.

Dikke fail natuurlijk, want een naam begint altijd met een hoofdletter.