Neverdullmoments

Mini-anekdotes: 10 x Neverdullmoments op Twitter #24

Op Twitter kun je in 140 woorden een mini-anekdote kwijt. Vaak zijn deze berichtjes net te klein voor een volwaardige blogpost, maar samen vormen ze wel een leuk geheel! De afgelopen week Twitterden wij het volgende:

1. Na anderhalf jaar een aangekoekte laag in mijn kofferbak te hebben gehad, heb ik een oplossing gevonden. Een krat. Wat n uitvinding! #geluk (Laura)

2. Dat je gewoon drie keer per dag je kofferbak opendoet om even te genieten. Dan zat het toch wel diep hè? Nee okee ik overdrijf, max 2 keer (Laura)

3. Zus: “ik heb dorst door mijn zoute tandpasta. – Bah, echt vies.” Ondertussen kijk ik mijn vriend aan, die zich aangesproken voelt. “Huh?” (Dorinde)

4. Binnen de minuut op, recordje! #bagelsandbeans #koffiebonen #gratisschaaltje #telekker (Dorinde)

5. Ik ben al de hele week Sky Christmas aan het luisteren. #confession #nog72dagen #kanprima (Laura)

6. Wat een bloedbad! #schoolfeestje #thema #halloween #ketchupwerktprima (Dorinde)

7. Mijn vriend heeft vandaag chocolademunten gekocht. Hij gaf het twee dagen, ik twee uur. Ik won. #Smaksmak (Laura)

8. Twitterblog aan het klaarzetten, met als tekst: “de afgelopen week Twitterden wij.” De ‘afgelopen avond’ werkt ook prima haha. #sorry #spam (Laura)

9. Zou het opvallen als we er 9 doen? #sjoemelen #valsspelen #neehoorgrapjehoor (Dorinde)

10. Kapotte lampjes tellen. #snelweg #gamen #netalsvroeger #17 ….. #18 (Dorinde)

Bekijk bericht

“Vergeet niet een noodpakketje mee naar boven te nemen!”

Zo, daar zitten we dan. Kamperen op bed. Voordat de ‘vloerman’ kwam, heb ik nog even snel een wc-rol (vooruitziende blik!), de waterkoker, theezakjes, een beker en een zak chips boven gebracht. Ook legde ik de brugklastoetsen op bed. Lekker een avondje nakijken.

Mijn vriend zit momenteel in het buitenland voor zijn werk, dus met ‘we’ bedoel ik de katten en ik. De vloer staat in de nabewerkingsolie en we mogen er vanavond niet meer op lopen. Doordat we boven geen deur voor de trap hebben, moeten de katten noodgedwongen in een kamer worden opgesloten omdat ze anders gaan stempelen.

Uiteraard wordt het allemaal heel interessant voor de katten wanneer ze iets niet mogen. Als een stel pubers zitten ze voor de deur te miauwen, zeurend dat ze naar beneden willen. Niks ervan. Ga maar met de wc-rol spelen. Mama moet nakijken.

Bekijk bericht

Heen en weertje

Het is donderdagavond en ik ben op zoek naar het toilet. Het lijkt hier wel een mega doolhof, ik loop gang in en weer gang uit. De plee, hoe moeilijk kan het zijn? Ik kijk nog eens goed rond en zie dan gelukkig het vrouwtje in eeuwige jurk op de deur geschilderd. Op haar kun je altijd rekenen.

De terugweg naar boven begint heel soepel. Ik moet een grote ruimte passeren waar wel duizenden mensen in passen. Er is niemand te bekennen, kan niet misgaan! Toch verschijnt er uit het niets opeens een meneer van links. We zijn ongeveer drie meter van elkaar verwijderd. Twee meter. Anderhalve meter. Vervolgens stoppen we allebei: we moeten elkaar namelijk kruisen. Op het moment dat ik weer in beweging kom, doet hij precies hetzelfde. We stoppen allebei weer. Dit proces herhaalt zich nog twee keer. Lichtelijk awkward.

Geef mij maar verkeersborden en stoplichten voor voetgangers in openbare ruimtes. En kleding met een knipperlicht erop! Kunnen we die meteen als kersttrui gebruiken :).

Bekijk bericht

Mijn rebelse zoon

Sinds we in ons nieuwe huis wonen, zit onze kat Darcy ineens op schoot. In al die 5 jaar heeft hij dat nooit heel boeiend gevonden, maar nu ineens springt hij op mijn knie. Een moment om te koesteren zo op deze zondagochtend.

Om 10:30 veer ik op van de bank. Knorrend en mopperend gaat Darcy van mijn schoot. Ik leg hem uit dat ik mijn tanden moet poetsen, omdat ik zo weg moet. Wanneer ik de trap richting de badkamer oploop, heb ik nog niets door. Ook niet wanneer ik de slaapkamer inloop. Je verwacht het gewoonweg niet.

Ineens hoor ik een zwakke ‘mieuw’ vanuit de slaapkamer. Oei, het lijkt er verdacht veel op dat dit geluid bij het raam vandaan komt. En jahoor, daar zit hij. James, mijn andere kat. Buiten op het richeltje van ons slaapkamerraam. BUITEN, terwijl hij al 5 jaar binnen leeft. Sufferd. Lichtelijk paniekerig kijkt hij mij aan en ik probeer kalm te blijven. Hoewel mijn hart in mijn keel bonkt, realiseer ik dat ik hem eerst moet ‘redden’. Ik zet het kiertje van het raam waardoor hij naar buiten is geklommen nog wat verder open en wurm mijn arm door het raam. James voert inmiddels een ongemakkelijke omkeermanoeuvre uit en ik weet hem even later bij zijn nekvel te grijpen. Ik trek hem naar binnen en geschrokken kijk ik hem aan. De staart van zoonlief is inmiddels zo erg opgezwollen, dat het me verbaast dat hij nog recht kan lopen.

Pas over een paar weken mogen de katten naar buiten. Voorzichtig, aan een lijntje. Ik heb James alvast goed de verkeersregels uitgelegd en aangegeven dat hij geen stunts meer mag uitvoeren waar mama de kriebels van krijgt. Hij leek het begrepen te hebben en rende vervolgens achter zijn bolletje aluminiumfolie aan. Prioriteiten.

Bekijk bericht

Ik heb wel eens productievere treinreizen gehad

Een Belgisch lijkende stem verbreekt de stilte in de trein. “Beste reiziger, het volgende station is.” Er volgt een lange stilte. Geamuseerd kijk ik op van mijn boek. Na een minuutje gaat de intercom weer aan. Lachend doet de vrouw een tweede poging: “Beste reiziger, het volgende station is Zaandam.” België, nu weet ik het zeker. Mijn gedachten dwalen af. Zou ze pas net in Nederland zijn? Of is ze gewoon een dagje in het buurland aan het werk zijn? Het zou zomaar kunnen.

Ik pak mijn boek erbij. Toch merk ik dat mijn concentratie niet meer is zoals het eerder was. Zo laat ik me gemakkelijk afleiden door de gesprekken naast me. “Ja, ik zeg zo tegen Jan he, heb jij al gestemd op t werk? Nou, niet dus hè. Dus ik zeg tegen hem: nou, ik wel. Op Rob! Je moet z’n gezicht hebben gezien.” De dames lachen even. Vervolgens gaat het gesprek ‘verder’. “Haha, dus ik zei dat tegen Jan he: ik heb dus wel gestemd. Op Rob!” Weer moet ze lachen. Juist ja.

Rond Amsterdam stapt er een man de coupé binnen die aan het bellen is. Soms is het helemaal niet je intentie om met iemand mee te luisteren, maar kan het gewoon even niet anders. De beste man was met de tandarts aan het bellen. Kennelijk heeft hij al drie maanden last van z’n verstandskiezen en had de tandarts toen al tegen hem gezegd dat ze er misschien uit moeten. Direct denk ik terug aan mijn eigen verstandskies-avontuur. Alle vier zijn ze er uit bij mij. De behandeling zelf was het probleem eigenlijk helemaal niet. Vooral de day after was hilarisch. Van mezelf heb ik vrij bolle wangen. (Er is al eens een blog verschenen waarin beschreven werd dat een collega aan me vroeg of ik naar de tandarts was geweest. M’n wangen leken namelijk wat dik. Dat was toen niet het geval, kun je nagaan haha. Puur natuur.) Je kunt je voorstellen dat mijn wangen ná het trekken van mijn verstandskiezen helemaal gigantisch waren.

En zo zit ik dus in de trein, te gluren naar de buurman om me een voorstelling te maken van hem met hamsterwangen. Direct zit het ‘Hamtaro’ liedje (een tekenprogramma van vroeger over hamsters, ja echt) in m’n hoofd. De man hangt weer op -de afspraak is gemaakt- en de rust keert weer terug.

Ik krijg het voor elkaar om nog vijf bladzijdes te lezen, totdat de intercom weer aan gaat. Met een mooi accent wordt er omgeroepen: “het volgende station is Utrecht.”

Ik stap uit en loop naar de bushalte. Misschien zit Rob wel in de bus!

Bekijk bericht