Neverdullmoments

Over stoffig gesproken

De planken van debet over de zolder zijn binnen, yes! We hebben inmiddels een groene in plaats van grijze kleur op de muur en met de nieuwe planken maken we onze mini-make over helemaal af. Gewapend met een stofzuiger, betonboor, pluggen, schroeven, potlood en waterpas gaan we aan de slag. Mijn vriend en zus houden de planken vast, ik teken het juiste gaatje af, vriendlief gaat boren en ik hou de stofzuiger erbij. Prima taakverdeling als je het mij vraagt!

De eerste plank hangt al vrij snel en nog recht ook. Vol goede moed gaan we door met de tweede plank. De plankdrager heeft twee gaatjes en we boren eerst het bovenste gat in de muur. Plankdrager erop, schroefje erin en voilà. “Schuif jij die plankdrager even opzij? Dan boor ik het tweede gaatje.” Tuurlijk, doen we. Ik moet een beetje jongleren, maar het lukt me om met mijn ene hand te drager opzij te duwen en om met mijn andere hand de stofzuiger vast te houden, zonder dat ik mijn vriend of het kastje eronder omver beuk. “Boren maar!” Een aantal seconden later kijk ik een beetje beteuterd naar mijn handen en de vloer. Handig zo’n stofzuiger. Vooral als hij aan staat.

Bekijk bericht

Pianoles

(Tijdens de basisschool) Al een paar jaar zit ik op pianoles. Om de week, op de dinsdagmiddag. Mijn zus gaat op de andere week. Elke keer als het ‘mijn’ beurt is, word ik lichtelijk nerveus. De pianojuf kan best streng zijn en ik ben niet bepaald een natuurtalent. Ik kan het best hoor, melodietjes spelen en het goede ritme aanhouden. Het klinkt allemaal best leuk en ik heb er op zich ook wel plezier in. Maare… noten lezen… oei oei oei. Ik bak er niks van. Op de één of andere manier komt het maar niet in mijn hoofd. Toegegeven: ik heb er nooit echt een flinke studie van gemaakt, maar het blijft gewoon een beetje onlogisch in mijn hoofd. Flink gebluf dus altijd.

“Vandaag gaan we met een nieuw liedje beginnen! Probeer maar.” De horror. Dat het zweet je uitbreekt. Welke noot is dit ook alweer? Eh, wacht ik ken de C. Die zit daar. Even tellen, één, twee, drie, vier omhoog.. Ok dan is dit de G. Op goed gevoel mik ik op de eerste toets. De pianojuf knikt bemoedigend. Ok, het begin gaat goed. Een beetje herhaling, veilig bij de G. Ik speel verder en het gaat best redelijk, totdat het liedje verandert en de noten ineens omhoog schieten. Ik heb geen tijd om te tellen en ik beweeg mijn vingers een paar toetsen naar rechts. Het klinkt nergens naar. Nog een paar keer probeer ik het opnieuw, maar ik val behoorlijk door de mand. “Stop maar, Laura! Ik speel het wel even voor…” Pfieeuw, gered. Naspelen kan ik wel. “Denk je om de vingerzetting?” Afkeurend kijkt ze hoe ik met mijn vingers over de toetsen rommel. “Twintig minuten per dag oefenen hè, doe je dat netjes?”

Thuis speel ik die avond als een malle. Twee weken later stap ik weer zwetend op de fiets.

Bekijk bericht

(Ingezonden #9) Doe mij er nog maar eentje!

Het is vrijdagavond en ik ben samen met drie vrienden in een cafeetje in Amsterdam. We zijn niet de enigen met dit idee; alle kroegen zitten stampvol. We besluiten om het voorbeeld van anderen te volgen en blijven buiten om onze drankjes op te drinken. Na een aantal minuten is het tijd voor een nieuw biertje. Twee van ons gaan naar binnen om een refill te halen, zelf blijf ik buiten. Niet veel later komen ze weer terug met de biertjes. Ik steek mijn hand uit en doe een poging om het biertje aan te nemen. Zodra mijn hand op een paar centimeter afstand van ‘mijn’ biertje is, zie ik dat mijn vrienden er ineens toch wel anders uitzien dan een paar minuten geleden. “Ho, verkeerde!” De mannen lijken het niet zo door te hebben en ik draai me heel nonchalant om. Binnenkort misschien maar even langs de opticien :).

Bekijk bericht

Love the interpretation

Na de les ligt er nog een blauwe brillenkoker op een tafel. Ik weet niet meer precies wie er gezeten heeft, dus ik besluit de hele klas een mailtje te sturen via Magister. Om de details zo goed mogelijk over te brengen, meld ik ook de naam van het merk in mijn bericht.

Bonjour la classe,

Ik heb gisteren een blauwe brillenkoker van Niki Minn gevonden. Is deze van één van jullie?

Groetjes,

Madame Den Boer

 

Niet veel later krijg ik een berichtje terug:

Nee. Er zit geen Niki Minn in onze klas.

Bekijk bericht

Stoffig imago

Samen met mijn vriend zit ik in de bieb. Hij volgt sinds september ook weer een opleiding, dus we studeren nu regelmatig samen. Much better. We schuiven aan bij de studietafels en daar valt mijn blik op de huisregels die op de muur zijn geplakt. Terwijl ik mijn spullen uit mijn tas haal, lees ik de regels door. Niet roken in de bibliotheek. Eten mag, maar maak geen rommel. U kunt hier gratis internetten. Precies op het moment dat ik lees over het verzoek om stil te zijn bij de studieruimte, beuk ik keihard mijn thermosfles tegen de tafel. Perfecte timing.

Een uurtje later loop ik naar beneden naar het toilet. Op de terugweg word ik aangesproken door een mevrouw die staat te klunzen bij het betaalapparaat. “Mevrouw, mag ik u wat vragen? U werkt hier en ik begrijp dit apparaat niet. Kunt u even helpen?” Ondanks dat ik inderdaad geen jas aanheb en daarbij best aangezien kan worden voor medewerker, vind ik het toch niet echt een compliment. De bibliotheek heeft wat mij betreft toch een ietwat stoffig imago, haha. “Oh, ik werk hier niet hoor” – laten we dat even rechtzetten – “maar ik weet wel hoe het apparaat werkt.” De vrouw is me dankbaar en ik vervolg mijn weg naar boven. Ik krijg toch stiekem wel de neiging om een regel toe te voegen aan de huisregels. Medewerkers kunnen worden herkend aan hun naamkaartje. Toch doe ik het maar niet – bij vandalisme wordt immers de politie ingeschakeld.

Bekijk bericht