Neverdullmoments

De kerstboom

Liever de blog beluisteren? Klik op de video onder de blog!

“Hee jongens! JONGENS! Waar zijn jullie? Ik zit zo hoog dit jaar… Ik raak bijna t plafond!”

Uil: “ha die piek! Ik ben hier hoor. Vorig jaar bungelde ik best wel een beetje aan de onderkant, maar nu zit ik een stuk hoger! Wel jammer dat ik uitkijk op de staart van die roze vogel. Schijnt dat hij ook weer nieuwe vriendjes heeft hè, dit jaar…”

Piek: “oh ik vond het al een flink gekwetter in die boom inderdaad.”

Vogel: “zeg uil, jij kan er zelf ook wat van hoor met je ge-oe. Jij maakt zelfs nog herrie als de kerstlampjes uitstaan! Er hangen ook oude kerstmannetjes in de boom hè, beetje respect. M’n nieuwe vogelvriendjes heb ik trouwens nog niet ontmoet, ze hangen laag dit jaar.”

Uil (begint snel over een ander onderwerp): “hebben jullie varkentje nog gezien? Vorig jaar was ze heel dik met paraplu, maar ik heb haar nog niet gespot. Paraplu hangt er een beetje treurig bij, vind je ook niet?

Vogel: “Ik kan t net niet zien, ik zit in een bocht. Mijn halve beeld wordt trouwens vertroebeld door een rode kerstbal.”

Piek: “ja jemig, er hangen nu wel echt joekels in hè?! Ik hoorde Laura al zeggen tegen haar vriend: “we hebben nu een groter huis, dus mogen we ook een grotere boom!”

Uil: “ja tss, hoe bedenkt ze het hè. Hoewel ik het wel beter vind dat we nu allemaal hangen. Vorig jaar bleven er altijd wel een paar van m’n maten in de doos.”

Vogel: “echt hè. En ‘t is ook wel chill dat we nu al mogen, vorig jaar moesten we echt nog een week na Sinterklaas wachten! En we hebben nu uitzicht op de tuin.”

Uil: “jij ja, ik kijk richting de boekenkast. Nou ja, ik mopper niet hoor. Ik heb gelukkig ook geen last van die katten dit jaar. Hoe heten ze ook alweer?”

Kerstman, brult vanaf beneden: “James en Darcy!!”

Liever de blog beluisteren? Klik hieronder op de video!

Pannenkoekendate

Het is donderdagmiddag en we hebben afgesproken om bij een vriendin pannenkoeken te gaan eten. Het is inmiddels vijf uur en ik begin al aardig trek te krijgen. Hup die auto in, op naar Amsterdam!

“Waar ben jij nu?” Terwijl ik in de auto zit, bel ik Laura op de handsfree functie. Ik weet dat ze ook op de weg is, wie weet rijdt ze wel in de buurt. “Hectometerpaaltje 7,6.” Ik kijk opzij. “Toevallig, ik rijd bij 6,2!” De komende minuten maken we er een – veilige – sport van om zo dicht mogelijk bij elkaar te gaan rijden. Doordat er file is, houden we goed het overzicht. “Ik rijd nu de tunnel in.” …. “Zie je die vrachtwagen?” …. “IK ZIE JE!”

Een paar minuten later, nog steeds bellend.

“Ik zie ik zie wat jij niet ziet en het is een blauwe auto met een deuk.” We hebben elkaar ‘gevonden’ en staan nu achter elkaar in de file. Erg handig is het niet dat we ervoor kiezen om allebei in de rechter rijbaan te staan; de rijbaan naast ons rijdt stukken sneller. Maar goed, we staan nu mooi achter elkaar en dat houden we zo. Kunnen we mooi ons spelletje afmaken.

Een paar minuten later rijden we weer op normaal tempo verder. Op het missen van een afslag na – uiteraard allebei, ontzettend handig om achter elkaar aan te rijden haha – komen we niet veel later aan bij de parkeerplaats. Op naar de pannenkoeken!

Bekijk bericht

Filmhumor #1: Soof

“Sorry schat, ik heb de was nog niet opgevouwen… ik moest een blog schrijven!”

Ik neem je even mee in mijn avond. Het is woensdag 20:30 en ik ben vanavond alleen thuis. Het is mijn dag om een blog voor morgen te schrijven en ik heb (op vele rapportvergaderingen en een turbo 30-minutenrooster na) vandaag op mijn werk niet per se een blogwaardige anekdote meegemaakt.

Ik vind het altijd leuk om ‘s avonds een film te kijken. Nu mijn vriend er niet is, heb ik natuurlijk helemaal alle keuze! Op Netflix heb ik Soof al een paar keer naar me zien zwaaien en ik besluit de film aan te zetten. En dan komt het briljante idee in mij op. Waarom dit niet combineren? Een blog over filmhumor, net zoals ik dat een tijdlang enthousiast met boekenhumor heb gedaan, jottem.

Direct pak ik mijn laptop erbij om deze introductie op te schrijven. De film loopt inmiddels twee minuten en ik begin als een malle te typen.

Na twee minuten constateer ik: “ik kan niet multitasken.” Ik heb niets gezien van de eerste scène (voor de kenners: die scène dat ze een activiteit in bed doen), dus ik besluit de film even op pauze te zetten. Oei, ongelukkig pauzemoment. Gelukkig zijn de gordijnen dicht.

Vanaf nu ga ik dus alles noteren waar ik hardop om moet lachen. Misschien een beetje geforceerd, maar ik voel een blog aankomen! In dit pauze-tempo lukt het me helaas niet om de was op te vouwen, sorry schat.

Ok, ik zet de film weer aan. Nee, eerst even theezetten en chocola pakken. BRB. Ben ik weer. Daar gaan we! (20:47 inmiddels)

Filmhumor #1: Soof

1. Hahaha. Haar tweelingzoons gaan naar school en zeggen: “mam, we gaan echt niet voor gek lopen hoor. – Ja, dan hadden jullie maar beter op die drinkbeker moeten passen.” Volgende moment wordt er ingezoomd op hun schoolrugzakjes, met allebei een grote fles spa rood erin.

2. “Ik vond het buitengewoon goed, je eten. Zoals je er uitziet dacht ik meer aan pompoensoep en groentetaartjes, begrijp je?” Volgende scène in de kledingwinkel: “kan ik u helpen? – Ja, ik zoek een outfit zodat ik er niet uitzie als een groentetaart.”

3. “Schat, morgen moeten de jongens afzwemmen. Onder hun bed, ligt een zak met oude kleding.” Tijdens de volgende scène drijven ze met muts, sjaal en dikke trui tussen de kinderen met zomershirtjes en korte broeken.

4. “Mam, je zou toch hapjes maken voor het Afrika-project? – Hè wat stom van mama, helemaal vergeten. Maar dat is eigenlijk wel heel goed: niets te eten hebben is juist heel Afrikaans, dat begrijpt de juf heus wel.”

5. Soof en Kasper (haar man) zijn een tijdje uit elkaar en de tweeling eet bij Soof. “Wanneer kom je weer eens bij ons slapen mam? Van pap mogen we maar een half uurtje televisie kijken. Ja, en we moeten onze pannenkoek met mes en vork eten.” Ondertussen ziet Soof door haar raam dat Kasper met een nieuwe vriendin wil gaan sporten. Abrupt schuift ze haar stoel naar achteren om naar buiten te gaan en er iets van te zeggen. De tweeling interpreteert dit natuurlijk anders en zegt verbaasd: “nou, zo erg is het nou ook weer niet.”

De film is af, het is nu 22:40. Het is nog best lastig om filmhumor in een blog te vertalen! De uitspraak, timing en uitdrukking spelen natuurlijk een grote rol in het grappige moment. Bij veel momenten vond ik het bijvoorbeeld heel grappig, maar vond ik het schriftelijk weer niet zo goed overkomen.

Anyway, ik ben mooi onder die was vandaan gekomen 😉 Wat zeg jij, blijvertje of niet deze rubriek?

Bekijk bericht

Dit was wel heel zelfstandig!

Samen met mijn vriend ben ik bij de Ikea. We hebben niet veel nodig en hebben dan ook maar een paar producten in ons wagentje liggen. Top, kunnen we mooi naar de zelfscankassa’s! Er zijn twee wachtenden voor ons. Waar het ene stel ontzettend aan het treuzelen is – per minuut wordt er ongeveer één product gescand – maakt het andere koppel flink tempo. De man scant de producten, de vrouw legt ze in de winkelwagen. Prima samenwerking! De man betaalt, haalt de bon uit het automaat en loopt vervolgens naar het poortje. Bij de Ikea hebben ze als systeem dat je pas door het poortje kan als je je bon scant. Het is dan wel handig als je dan ook daadwerkelijk door het poortje gaat. Terwijl de man inmiddels al aan de andere kant van het poortje staat, probeert de vrouw de winkelwagen erheen te rijden. Het lukt niet zo goed, er staat namelijk een Ikea-medewerker midden in het gangpad. “Lekker handig Ruud, ik kon er helemaal niet door!” roept de vrouw wat gefrustreerd naar haar man. De Ikea-medewerker heeft het in de gaten en maakt er een showtje van. “Nee Ruud, volgende keer even op je vrouw wachten.” Hij knipoogt naar de vrouw en maakt het poortje voor haar open. De gewone kassa’s waren inderdaad sneller geweest, haha.

Bekijk bericht

Spijtig spitten

(Op onze verjaardag) “Wil jij de koffie even bijvullen? – Jahoor!” De vriend van mijn zus komt vrolijk aangelopen en voelt zich duidelijk thuis in onze keuken. Hij pakt het bijna lege koffieblik en maakt hem open. Meteen komt de heerlijke geur van koffie vrij, wat ruikt dat toch altijd lekker. Behendig knipt hij de nieuwe zak open en laat de koffie voorzichtig in de pot zakken. Gaat soepel!

Ondertussen ben ik bezig met het aansnijden van de taart. De vriend van mijn zus is inmiddels klaar en doet de bus weer dicht. Geen korreltje gemorst. Het is even na tienen, over een klein half uurtje komen de eerste gasten. Ik zeg: topvoorbereiding!

(Een tijdje later).

“Lau, zet jij koffie?” Ik loop naar de keuken en pak het koffieblik. Automatisch kom ik met mijn hand dichterbij, maar verbaasd staak ik deze beweging. Wat krijgen we… huh? Ik roep de vriend van mijn zus erbij. “Eh… waar is het koffieschepje gebleven?” Samen kijken we in het koffieblik. “Ik zal hem waarschijnlijk in de vaatwasser gestopt hebben.” Hij trekt de vaatwasser open (voelt zich nog steeds thuis), maar ziet het koffieschepje niet liggen. “In de bestekla misschien?” Ook daar blijkt hij niet te liggen. Dan begint hij te lachen. “Oeps.” Tijdens de volgende scène wordt er flink gespit en toch nog koffie gemorst 😉

Bekijk bericht