/

Op Twitter kun je met weinig woorden (tegenwoordig weer wat meer!) een mini-anekdote kwijt. Vaak zijn deze berichtjes net te klein voor een volwaardige blogpost, maar samen vormen ze wel een leuk geheel! De afgelopen week Twitterden wij het volgende:

1. Weer een mijlpaal, vandaag staan er 1000 blogposts op Neverdullmoments! #trots #mijlpaal #bloggen #tophobby (Laura)

2. Hoe werkt dat nou met die ijsboer? Moet je dan keihard achter dat creepy liedje aanrennen? #ijsboer #liedje #dopplereffect (Laura)

3. Twee buurmeisjes net over onze katten: “kijk dat zijn die lieve katjes. Ze zijn tweelingen van elkaar. Eentje is van jou en eentje van mij, goed?” (Laura)

4. Kindje maakt een ballon kapot en begint te huilen. Na twintig seconden stopt ie met huilen en maakt vervolgens nog een ballon kapot. Begint uiteraard weer te huilen. #handigeharry #ballonnenboog #winkelstraat (Dorinde)

5. Vriend kan potlood nergens meer vinden en loopt daarom naar binnen om een nieuwe te pakken. Tien minuten later vindt ie ‘m terug achter z’n oor :’)  #hoekanjedatnietvoelen (Dorinde)

6. Zó belangrijk vind ik het nou ook weer niet of het morgen mooi weer wordt. #dertigkeerniezen #gezondheid (Dorinde)

7. Zo’n bieb die áltijd open is, behalve als jij voor de deur staat met je goede gedrag. #normaalaltijdopenopzondag #indezomermaandenblijkbaarniet #zwaretasvoorniksmeegesleept #danmaarthuisstuderen (Dorinde)

8. Nederland moet zich echt schamen voor de prijzen die ze vragen voor hotelkamers. #vakantieregelen #thailand #muchcheaperenstiekemveelmooier (Dorinde)

9. Op het liftknopje willen drukken en het knopje dan vól overtuiging missen. #fail #preciesertussenin #notsatisfying #plopinplaatsvanklik (Laura)

10. What are the odds?! Een mentorleerling tegenkomen in Amsterdam terwijl we daar allebei niet wonen. #toevallig #hoimevrouw (Laura)

Dit vind je misschien ook interessant:

/

Sinds ik met mijn auto bij de garage ben geweest, heb ik weer de mooiste remlichten van Nederland. Helaas merk ik de volgende dagen dat mijn auto een ‘souvenirtje’ heeft overgehouden aan het garagebezoek: gekraak. Steeds wanneer ik stilsta voor een stoplicht, begint het gekraak opnieuw. Heel frustrerend, want ik heb geen idee waar dit vandaan komt. Onder mijn motorkap? Mijn dashboard? Wel ontdek ik dat het geluid minder wordt wanneer ik mijn auto in z’n vrij zet. Maar om dit nou in het vervolg altijd te gaan doen…

Twijfel de twijfel. Ga ik terug naar de garage? Op zich kan ik er mee leven, maar dit gekraak was er voorheen niet. Best goede reden om even terug te gaan, toch? 

De volgende ochtend sta ik in de file, waardoor ik vaak moet stoppen en dus flink in de krakende herrie zit. Ik besluit mijn vriend te bellen voor zijn mening. “Wat vind jij?” Hij merkt op: “het geluid is hard, ik zou hier wel even mee teruggaan.” Ik besluit dat hij gelijk heeft. Wel denk ik direct: pffff, wel weer moeite om naar de garage te gaan. 

Op de terugweg sta ik lang in de rij voor een stoplicht en ik krijg een geniale ingeving. Laat ik eens overal tegenaan drukken. Eerst krijgen mijn radio, deur en speaker de volle lading. Helaas, het gekraak gaat door. Ik besluit mijn auto in z’n vrij te zetten en duw met mijn handen, voeten en knieën overal tegenaan. Tijdens mijn manoeuvres grinnik ik: deze auto-massage moet er best een beetje apart uit zien voor mijn mede stoplichtwachters.

Op dat moment hoor ik “klik!” bij mijn linkerknie. EUREKAAAAA. 

Wat het nou was? Géén idee, maar het zat los. Godzijdank heb ik mezelf een knullig garagebezoekje weten te besparen 😉

Dit vind je misschien ook interessant:

/

Het is een mooie zomer(lente!)avond en ik ben met mijn vriend, zus en haar vriend op het strand. We hebben heerlijk gegeten bij een strandtentje en hebben zojuist om de rekening gevraagd. Voordat we weer gaan, wil ik nog even mijn handen wassen. Ik schuif mijn stoel naar achteren en loop naar binnen. Hik. Hik. Oeps, misschien heb ik mijn spa rood iets te snel achterover geklokt. Ik loop naar het toilet en was mijn handen. Hik. De meisjes die hun handen aan het wassen zijn bij de andere wastafels beginnen te giechelen. Hik.

Een hik klinkt bij iedereen weer anders. Bij mij is ‘ie altijd vrij aanwezig en lukt het me helaas niet zo goed om er een demper op te zetten. Wanneer ik dan ook weer terugloop naar onze tafel buiten, komt er een harde brul uit mijn mond. Terwijl ik net langs een grote tafel vol mensen ben gelopen. Het is dat het niet zo gepast is om binnen je zonnebril te dragen, maar anders had ik hem graag opgezet voor wat extra anonimiteit.

Dit vind je misschien ook interessant:

/

Een gebeurtenis valt niet altijd op een grappige manier te beschrijven. Soms zegt een foto dan ook meer dan woorden 😉

Zoonlief was iets te gretis en duwde z’n neus in het zakje met saus. Smeerlap.

Hier was hij toch wat minder mans. Op staat liep een hond los en meneer ging met een dikke staart de boom in. Durfde er vervolgens niet meer uit… Gelukkig schoot de buurman te hulp met een ladder! Bekijk bericht

Dit vind je misschien ook interessant:

/

Soms ga ik met de auto naar mijn studie, maar vandaag besluit ik om met de trein te gaan. Het is ongeveer 5 minuten fietsen vanaf mijn huis naar het station, dus dat is prima te doen. Ik zet mijn fiets in de stalling, loop naar het perron en wacht op de trein.

Wanneer ik ’s avonds terug ben op het station, loop ik direct naar mijn fiets. Naast me is een jongetje bezig met zijn fiets. Hij is nét wat sneller dan ik en fietst alvast de stalling uit. Niet veel later ga ik ook op weg naar huis. Wanneer ik een stukje begin te fietsen, zie ik het jongetje voor me fietsen. Hij heeft de vaart er goed inzitten, dus ik blijf achter hem. Bij het eerste stoplicht wacht ik netjes op een meter afstand.

We fietsen de rotonde op, waar ineens wordt getoeterd. Het jongetje kijkt verschrikt achterom, maar de toeter is niet voor hem (of voor mij) bedoeld. Hij moet dezelfde kant op als ik. Hij begint iets trager te fietsen, maar nét niet traag genoeg om hem in te halen. Ik blijf achter hem, maar de afstand tussen ons wordt wel kleiner. Hij kijkt weer achterom. Wéér slaat hij een weg in die ik ook moet hebben. En daarna nog één. Als hij weer mijn kant op kijkt, begin ík me een beetje ongemakkelijk te voelen. Hij zou toch niet denken dat ik, of all people, hem aan het volgen ben? Ik besluit om, als de volgende afslag wéér hetzelfde is, een andere route te nemen. Hij steekt zijn hand uit naar rechts – waar ik ook heen moet – en ik zie dat er op mijn alternatieve route een vrachtwagen aankomt. Hmm, niet zo chill. Toch maar naar rechts dan. Het jongetje begint harder te fietsen. Kijkt nog een keer achterom. Ik doe net of ik de grachten aan het bestuderen ben en sla dan af, richting mijn straat. Ook híj slaat af (serieus, hoe dan), maar het enorme piepende geluid van mijn remmen kan hem niet ontgaan. Zo. Weet hij ook mooi dat ik gewoon een bestemming had. Ik kijk in de spiegel in de gang om mezelf er van te verzekeren dat ik er niet onbewust angstaanjagend uitzie en loop dan door naar boven.

Dit vind je misschien ook interessant: