1 – “Hoi, lever je straks nog even je opdrachten in?” Leerling: “komt voor de bakker!” Die zin roept hij wel vaker, dus ik heb nu maar een croissantje besteld. #alsjetochgaat (Dorinde)

2 – Dirk staat erg graag met zijn kattenkont voor de webcam. #moetallemaalkunnen #onlineles (Dorinde)

3 – We hebben sinds twee jaar nu eindelijk achterburen. Ze zijn nog aan het klussen en hebben daarom nog geen gordijnen, waardoor wij heel zichtbaar zijn. #tochevenbeteroplettenopwatikdoe #haii (Dorinde)

4 – Met vriendinnen heb ik vanavond een online vlechtworkshop gedaan! Het ging vet goed! Bij mijn vriendinnen ;). Maar leuk was het zeker! #kapsalonpardoes #onlineworkshop #leukleuk (Laura)

5 – Ik probeer een sneeuwheuvel op te rijden en het lukt niet. “Zet hem maar in z’n 2, dan lukt het wel! – oké bedankt!” Dat moment wanneer je dan naar je pook kijkt en je realiseert dat je in een automaat rijdt. #hellup (Laura)

Zonnetje

Ik probeer tijdens mijn online lessen altijd veel positiviteit door te geven via het scherm. Zo leek het me wel gezellig om een zonnetje op het bord achter mij te tekenen, zodat de leerlingen (zelfs met deze sneeuw) altijd een gezellig plaatje zouden zien.

Het zonnetje staat nog altijd op het bord en inmiddels zijn we daar allemaal aan gewend. Tijdens de les vanmiddag sloot een leerling vanmiddag ineens af met: “Doeg mevrouw, ik wens u een hele fijne dag samen met het zonnetje achter u!” Ik vond dit zo cute en heb erg gelachen, hahaha.

Online evaluatie

De leerlingen zijn bezig met een online evaluatie en hebben daarbij hun camera aan. Als een soort Big Brother zit ik dan naar de leerlingen te kijken. Braaf kijken ze allemaal naar hun scherm. Op een gegeven moment zie ik een leerling verwilderd om zich heen kijken. Ik stuur hem een privé bericht:

Hoi, lukt het? Wat ben je aan het doen?

Ik zie dat hij mijn berichtje leest en moet lachen. Enthousiast typt hij terug:

Ik zoek mijn muis.

Daarna zie ik hem weer typen, met een grote grijns op zijn gezicht.

Niet het dier, maar een computermuis.

Ik vond dit zo droog, de timing was echt perfect hahaha.

Pyjama

Het is 16:00 en ik bel met een leerling om wat door te spreken. “Hoi, zet je je camera ook even aan?” Aarzelend hoor ik: “oké, maar ik zit wel nog in mijn pyjama….” Ik antwoordde vrolijk dat ik inmiddels ook in mijn slobbertrui zit en dat hij zich hier niet voor hoeft te schamen. Vervolgens heb ik een gesprek gevoerd met een heel groot hoofd in beeld, hahaha. Hij had het niet hoeven zeggen, ik heb geen pyjama gezien ;).

Minimaal twee keer per dag een ommetje, dat is toch wel waar we voor willen gaan. Sneeuw of geen sneeuw, gewoon gaan met die banaan! 

Nadat ik me vandaag in mijn winteroutfit heb gehesen (extra legging, shirt, een muts en dubbele handschoenen) schuifelen we in de richting van het park hier vlakbij. In precies 20 minuten (zonder sneeuw) kunnen we vanuit huis een perfect rondje door dat park lopen. Wanneer we bijna bij het park zijn, horen we een enórme knal. “JEZUS!” Ik voel mijn hartslag omhoog gaan en bedek mijn oren meteen. Als je me een beetje kent, weet je wat voor held ik ben met knallen. Boterhamzakjes (opgeblazen), ballonnen, vuurwerk, vreselijk haha! 

Vlak na de knal roept een man heel droogjes onze kant op. “Klapband?” Hahaha. De knal was zo gigantisch hard dat het absoluut geen klapband kon zijn, maar toch vond ik ‘t een leuke opmerking. Helaas kan ik nu dus ook ‘klapband’ toevoegen aan mijn ‘angstenlijstje’, hihi ;-).

Een tripje naar de glasbak, ik heb er altijd een haat/liefde-relatie (oké, misschien niet zo heftig) mee. Thuis hebben we een heel fijn afvalscheidingssysteem waarbij de potjes en flesjes keurig in de bak worden verzameld. Om niet te vaak naar de glasbak te hoeven, verzamelen we al het glaswerk totdat het een flinke berg is geworden.

Tijdens het glasbaktripje ben ik dus altijd bepakt en bezakt met rinkelende geluiden onderweg. Vooral het neerzetten van de tassen geeft dat herkenbare ‘alcoholische’ geluid. 

Afgelopen maand (en ik nog steeds!) deden Daan en ik aan dry january. Zo hebben we bier o.a. vervangen voor alcoholvrije biertjes. Leuk om ook eens te ontdekken welke alcoholvrije biertjes wel lekker zijn (ik zeg: Bavaria IPA!). Bij het weggooien van het glas valt echter niet direct te zien dat het allemaal nulletjes zijn die ik wegwerp. Zo gebeurt het dus dat ik mijn glaswerk een beetje ‘time’: nonchalant haal ik de (vele) potjes pindakaas uit de tas bij de langslopende wandelaars. Alcoholvrije flesjes zien het daglicht wanneer er even niemand in de buurt is.

Toen ik besefte met welk scheidingssysteem ik op dat moment bezig was, moest ik best hard lachen. Alsof ik zelf oplet wat anderen weggooien. Nou ja… zal vast wel eens gebeuren ;).

Ik ben heel benieuwd wie dit herkent, hihihi.

Wekelijks de boodschappen online bestellen en vervolgens ophalen, voor mij hoeft het nooit meer anders! We hebben mazzel dat de supermarkt vlakbij is, ik denk dat ik gemiddeld ongeveer 10 minuten bezig ben om van huis weg te gaan, de boodschappen te halen en weer terug te rijden. Top!

Bij het ophalen worden je boodschappen op verschillende manieren aangeleverd. De koelkast en diepvries spullen worden in recyclebare tasjes geleverd. Ook staan er vaak 1 of 2 kratten, eentje met ‘kwetsbare’ producten zoals groente en fruit. De andere bestaat uit producten zoals rijst en blikken, etc. Althans, ik dacht in ieder geval dat de indeling zo gemaakt was. Totdat Thomas het volgende verhaal vertelde.

“Zo, hier nog een tas, alstublieft.” De medewerker geeft hem aan Thomas die hem vervolgens in de auto legt. “En dit is de laatste!” Thomas krijgt een krat aangereikt met daarin één mini kruidenpotje met saffraan. Wauw, een héél krat voor een product van 10

cm, hahaha. Gelukkig hoef je niet alle kratjes mee te nemen en kun je dus prima overscheppen. Maar toch… wát is de theorie hierachter? 😉