/

In het kader van onderwijsvernieuwing geven wij in de middag geen gewone huis-tuin-en-keuken-lessen, maar projectlessen. Sommige van deze lessen zijn erg leuk, zoals het m&m project. Andere lessen zijn een klein beetje saai. Zo ook de les van vandaag, waarin de leerlingen zich vooral bezighouden met het omrekenen van kilometers naar centimeters en het berekenen van de oppervlakte en inhoud van wiskundige figuren. Na een uurtje vind ik het daarom tijd om even iets ‘leuks’ te doen. Ik zet het geluid van het digibord aan, zorg ervoor dat de leerlingen het scherm kunnen zien en druk op play. Nét iets te hard schalt vervolgens heel vrolijk een liedje over omrekenen uit de speakers. “Kilometer hectomeeeee-ter, en decimeeeeeeter.” Op de melodie van een liedje van Owl City swingen de leerlingen gezellig mee. En dan gaat de deur open. “Eh, ze zijn hiernaast een toets aan het maken.” HAHA! Die arme leerlingen die de toets aan het maken zijn, hebben nu vast dat liedje in hun hoofd.

Dit vind je misschien ook interessant:

/

Na onze drukbezochte tweede open avond op school ben ik zojuist om 23:00 thuisgekomen. Het was een gezellige avond met enthousiaste kinderen (en ook wel een paar van die “ik-háátte-Frans”/”trauma-aan-mijn-docent-van-toen”/”je-ne-parle-pas-français”-ouders) die kwamen kijken. Zoals altijd hebben wij de voorstelling van Les trois petits cochons opgevoerd en het was wederom een succes. “Wow, kunnen ze dit echt na twee maanden Frans?!”

Om 22:20 stapte ik moe maar voldaan in mijn auto en begon ik aan mijn terugreis. Straks nog even een verslag van Londen schrijven, gaat het me lukken? Nadat ik vervolgens een halve minuut braaf voor een knipperend oranje stoplicht heb staan wachten totdat het groen zou worden, besloot ik van niet, hahaha. Zie aanstaande zaterdag! Welterusten!!

Dit vind je misschien ook interessant:

/

Vrienden van ons hebben een huis gekocht en Thomas gaat ze vandaag een dagje helpen met klussen. Fijn dat dit nu eens bij anderen kan! Ik was er zelf niet bij, dus ik beschrijf nu Thomas zijn situatie zoals hij het me heeft verteld ;-).

…

Nadat ik mijn auto heb geparkeerd en ben uitgestapt, probeer ik me te herinneren op welk nummer ze ook al weer gaan wonen. Ik loop in de richting van de huizen en kijk goed of ik bij een bepaald huis de foto’s van funda herken. Bij één van de huizen zie ik een man heel enthousiast zwaaien. Bingo! De man zelf ken ik niet, maar dat zal wel een kennis zijn die ook aan het klussen is. Ik loop naar de deur en bel aan. Als de deur wordt opengedaan stel ik me netjes voor. “Hoi! Jij moet zeker bij de buren zijn?” haha! “Eh, ja, ik ga inderdaad helpen met klussen.” De man wenst me veel plezier en gaat weer terug naar binnen.

Dit vind je misschien ook interessant:

/

“Zullen we proberen om wat meer citytrips te plannen?” Zo gezegd, zo gedaan! Dit weekend zijn mijn vriend en ik gezellig een weekendje naar Londen geweest. In meerdere delen schrijf ik over onze belevenissen.

Vrijdag

Op vrijdagmiddag om 14:00 sluit Daan zijn computer af. “Let’s go!” Ik vind het altijd zo heerlijk om de deur achter ons dicht te trekken als we een weekendje weg gaan. Het voelt dan direct als een (mini-)vakantie. We droppen de sleutel bij Dorinde en Thomas (ze geven James en Darcy dit weekend eten) en rijden dan door naar het station. “We zijn weer lekker vroeg, we hadden de trein ervoor bijna nog gehaald ;)” In de auto wachten we totdat onze trein komt en gaan dan onderweg naar Amsterdam.

Op Amsterdam Centraal aangekomen, zijn we nog wat te vroeg om al in de Thalys te stappen en we besluiten om bij het caféetje op perron 2 (aanrader, na de Burger King nog even doorlopen) een drankje te drinken. “Proost, op een mooi weekendje weg!” We drinken een biertje en de vrolijke serveerster wenst ons bij het afrekenen veel plezier.

In de Thalys installeren we ons op de heerlijke rode stoelen en ik werk nog een klein beetje op mijn laptop. In Brussel stappen we over op de Eurostar, de trein die ons naar Londen zal brengen. Hiervoor moeten we ook door een paspoortcontrole waarbij je zelf je paspoort moet scannen en daarna een foto van jezelf moet laten maken. Het lukt me voor geen meter en na zo’n 7 pogingen (en twee keer om hulp gevraagd te hebben) kom ik er eindelijk doorheen. Na een reis van 5 uur (inclusief een mini-vertraging omdat we het perron niet op konden) komen we aan in Londen, waar het een klein beetje sneeuwt.

Het is 20:00 (plaatselijke tijd) en we besluiten om het weekend zuunig te beginnen door te gaan wandelen. Het is zo’n drie kilometer tot het hotel, best te doen. Wel heb ik besloten dat ik écht een rolkoffertje moet, zo’n draagtas is wel even bikkelen met zo’n wandeling. Gelukkig schiet vriendlief te hulp 😉 Vlakbij het hotel duiken we nog even een McDonalds in (even opwarmen van die sneeuw!) en eten we nog een hapje. Ze hebben hier een vegetarische chili-wrap, best lekker!

Het hotel (Thistle City Barbican) is netjes en verzorgd en onze kamer is prima. Het jammere is wel dat we ontzéttend luidruchtige buren hebben. Vooral de vrouw lacht heel hysterisch, wat stiekem best wel lachwekkend is. ’s Nachts ben ik er één keer van wakker geworden, maar ik kon er wel om grinniken. Mijn vermoeidheid overwon het en ik ben vast met een glimlach in slaap gevallen 😉

 

Zaterdag

We worden voor de wekker wakker en besluiten om op tijd op pad te gaan. We hebben geen ontbijt bij het hotel geboekt en we spreken af dat we onderweg wel kijken wat we tegenkomen. Van eerdere citytrips weet ik dat de “prèt à manger” heeeerlijke Chai Latte serveert, dus daar gaan we naar binnen! Daan gaat voor de zalm, ik snoep van een croissantje en een mierzoet broodje, mmm!

Na het ontbijt lopen we richting st Paul’s Cathedral. Het is prachtig weer en de koepel van de kathedraal steekt prachtig af bij de blauwe lucht. Bij de tassencontrole voor de ingang kom ik er achter dat ik nog een schaar in mijn tas zit. De man van de douane overlegt even met zijn collega en ze beslissen samen dat mijn schaar wel in een kistje bewaard kan blijven. Ik krijg een lootje en de man belooft me er goed op te passen. Ik vind het stiekem best lachwekkend, mijn schaar kostte denk ik 60 cent bij de Action en knipt niet per se fantastisch. Géén idee waarom hij in m’n tas zat!

Bij binnenkomst twijfel ik heel even: “gaan we echt 20 pond p.p. betalen voor de entree?” Daan haalt me over: “kom op, we zijn er nu toch!” Direct blijkt al dat dit een goede beslissing is. De kerk is heel mooi aangekleed en is enorm groots en indrukwekkend. “Kom we gaan hierheen!!” Daan gaat me enthousiast voor richting de trappen. Voordat ik er goed en wel over na kan denken, loop ik hem achterna. We beginnen de tocht naar boven en komen na een tijdje (hijg, puf) aan op de Whispering Gallery. We hebben hier van bovenaf uitzicht op de binnenkant van de kerk en ik denk alleen maar: “o mijn god, dit is hoog. Ik had mezelf beloofd om dit nóóit meer te doen. Even zitten hoor. Ja, ga jij maar een rondje lopen.” Alles tintelt en trilt en mijn benen beginnen te flubberen. Pfff en we zijn pas op 1/3!

Wordt vervolgd! (even mijn tintelende voeten rust geven, hoogtevrees is best een maf iets!)

Dit vind je misschien ook interessant:

/

Lees jij nog wel eens oude blogposts terug? Waarschijnlijk niet! Elke maand publiceren wij in een terugblik-blog the best of last year. Deze maand: januari 2018!

 

Never dull tweets in februari 2018

Altijd als ik een eierdoos fijnstamp zodat het bij het oud papier kan, ben ik als de dood dat er nog eentje inzit. (Dorinde)

Schattiggggg. Die scène dat de dikke dame zingt/krijst om het wijnglas te breken, weetjewel. Iedereen beschermt daar z’n eigen oren, behalve Marcel Lubbermans. Hij beschermt de oren van zijn pad. Cuuuute. #harrypotter (Laura)

Een aanbod voor nieuwe (dure) producten afslaan bij de schoonheidsspecialiste terwijl je wenkbrauwen worden geëpileerd. #gevaarlijk #hopelijkschietzenietuit ‘#perongeluk’ (Dorinde)

Roze auto, okee. Harig, roze stuur, mmmmmm. Wimpers op de koplampen, uhhhhhhhl. EEN MAN ACHTER HET STUUR?! #mijnmondvielopen #hahaha #autovanznvrouw #noshame (Laura)

Vriend kijkt olympische spelen in de bieb. We zitten in een stilteruimte. #hopelijkgebeurternietsspannends (Dorinde)

“Jullie moeten een verslag van een A4-tje over jullie stagedag maken en dit volgende week inleveren.” De week erna krijg ik allemaal verslagen in lettertype 16. #Slimmeriken #Ikmoetookallesdichttimmeren #onderwijs (Laura)

 

5 februari 2018

Welkom in Friesland

Het is zondagmiddag en we zijn op weg naar Drenthe. De opa van mijn vriend is 85 jaar geworden en viert zijn verjaardag in een restaurantje in zijn woonplaats.

“Welkom in Friesland!” lezen we op een bordje aan de snelweg. Vind ik altijd zo attent, die bordjes. Net op het moment dat we langs het stadion van Heerenveen rijden, schrikken we allebei van iets onverwachts. Een enorme, maar dan ook echt een enorme flark vogelpoep is zojuist op de voorruit belandt. Allemaal leuk en aardig dat we zo welkom geheten worden, maar dit draagt absoluut niet bij aan die boodschap, haha.

 

6 februari 2018

Gênant minuutje

O mijn god, waarom gebeurt dit overdag? Waarom heb ik dit klusje niet uitgesteld tot vanavond? Wat zullen de buren wel niet denken… Sta ik hier. Met de kliko. Op het grasveldje. De wielen heen en weer te rollen in het gras. Mensen passeren met honden en ik ben mijn kliko aan het uitlaten. Met een rood hoofd kijk ik ze lachend aan, wanhopig naar de wielen wijzend. Ze kijken me vreemd aan en ik kan ze geen ongelijk geven.

Aldus mijn “wat als?”-fantasie. Zo had deze scène echt kunnen gaan. Opluchting toen ik nét met de kliko de hondendrol op de stoep kon ontwijken.

 

14 februari 2018

Totaal in de war

Het is 22.15 en ik lig al in bed. Lekker op tijd! Waar ik vroeger nooit voor twaalven in bed lag, lijkt het nu wel met de dag vroeger te worden. Mijn vriend is nog zijn tanden aan het poetsen maar gaat niet veel later ook naar bed. “Truste!” Ik geef hem een zoen, draai me om en val vrijwel direct in slaap.

De wekker gaat. Wow, nu al? Verward draai ik me om en zie ik dat mijn vriend ook al wakker is. “Goedemorgen, moet jij er ook niet uit?” Meestal gaat de wekker van mijn vriend veel eerder dan die van mij. Hij kijkt me aan, maar blijft liggen. Net wanneer ik aanstalten wil maken om op te staan, begint mijn vriend heel hard te lachen. “Dor, het is 22.45. Je hebt tien minuten geslapen.” Huh?! “Ja, mijn telefoon doet raar dus ik heb de wekker van de iPad gezet. Ik had alleen niet door dat hij ook direct af zou gaan. Vals alarm dus!” Letterlijk.

 

15 februari 2018

De invalles

“Bonjour tout le monde, on va commencer!” Het is tijd  voor een invaluur bij een brugklas die ik één keer eerder heb gezien. De leerlingen zijn enthousiast en doen leuk mee. Wel hebben ze een beetje moeite met het concept ‘vinger opsteken’. Ik leg het ze nog maar eens uit (#teacherlife).

Een jongen vooraan blijft herhaaldelijk door mij heen praten, dus op een gegeven moment wijs ik naar hem alsof ik een afstandsbediening in mijn hand heb. “Zo, jou zet ik even uit, goed?” Direct houdt hij zijn mond, top.

Na mijn uitleg zet ik ze aan het werk en ze gaan er keurig mee aan de gang. De jongen vooraan staart een beetje leeg voor zich uit, dus ik spreek hem er op aan. “Ga je ook aan de gang?” Zijn buurman merkt droog op: “u moet hem nog even aanzetten, mevrouw.”

Nadat ik de leerlingen even heb laten werken, loop ik een rondje door de klas. “Mevrouw, ik heb een beetje een gekke vraag.” Verwachtingsvol kijk ik naar de leerling: “zeg het eens.” Ze kijkt me aarzelend, maar lachend aan. “Zou ik mijn stoel even op z’n kop mogen houden? Ik heb mijn ring per ongeluk in de stoel laten vallen. Verbaasd kijk ik haar aan. “Ín de stoel?” Ze wijst naar haar rugleuning. “Ja, kijkt u maar. Hier zitten twee gaten, daar is mijn ring net ingevallen.”

Never dull moments while teaching.

 

24 februari 2018

De laatste les voor de vakantie

Het is donderdag, mijn laatste werkdag voor de voorjaarsvakantie. Ik vind het altijd leuk om de laatste les iets leuks te doen, zoals een spelletje of een leuke competitie.

Deze keer heb ik een gehusselde brief gemaakt, die de leerlingen zelf op volgorde moeten leggen. Tijdens de uitleg vertel ik dat de leerlingen de zinnen eerst uit moeten knippen, ze vervolgens op volgorde moeten leggen en daarna nog in elke zin een fout moeten verbeteren.

Ik deel het materiaal uit en de leerlingen gaan in groepjes aan de slag. Af en toe komen ze naar me toe met een vraag als: “staat er echt in elke zin een fout?” of: “waar moet de datum?” De vraag: “heeft u lijm?” komt ook een paar keer voorbij.

Na een paar minuten hoor ik ineens KEIHARD gelach in de hoek achterin.

Een beetje lachen vind ik niet erg, maar deze herrie vind ik wel storend. Terwijl ik naar het groepje toe loop, bedenk ik dat dat het vast een situatie met een telefoon is. Daar aangekomen, schrik ik echter van wat ik zie. Het meisje zit helemaal niet op haar telefoon, maar ze houdt een flinke pluk haar in haar handen. “Eh mevrouw… ik heb per ongeluk mijn haar afgeknipt.”

Blijkbaar is een lange pluk haar tijdens het knippen onder het blaadje terecht gekomen, waardoor ze het per ongeluk heeft afgeknipt. De jongen die naast haar in een lachstuip ligt, herpakt zich snel en zegt heel schattig: “je ziet het eigenlijk alleen als je het weet.” Het meisje verdwijnt naar de wc en komt even later gelukkig weer lachend het lokaal binnen. “Ik heb nu wel een leuk verhaal ;).”

Dit vind je misschien ook interessant: