Lees jij nog wel eens oude blogposts terug? Waarschijnlijk niet! Elke maand publiceren wij in een terugblik-blog the best of last year. Deze maand: november 2017!

3, 10, 17, 24, 31 december 2017

Never dull tweets

Vriend checkt de bandenspanning in de stromende regen. Ik zit in de auto om de dopjes vast te houden. #goedetaakverdeling

Ik ben net thuis van een rondje Action. Ik pak de spulletjes uit mijn tas en bekijk de buit. Dan valt mijn oog op een vreemd pakje. Anti-condensdoekjes. Waarom heb ik in godesnaam anti-condensdoekjes gekocht? #random #perongeluk #hahaha

Bij de Italiaan. Schoonmoeder: kijk, dit zijn mooie Italiaanse borden! Nadat we het bord omdraaien moeten we heel hard lachen. #ikea #logo

Score dit weekend: nieuw logeerbed (1), met ducktape geïmproviseerde gordijnen (2), per ongeluk geharste armharen (17)

Zo’n zin in dat laatste pistachenootje, dat mijn nagel spontaan doormidden scheurt. #au #butworthit

Oei, ik heb dat net echt tegen de ouders van mijn brugklasleerlingen gezegd. “De leerlingen komen nog één keer het podium op om het applaus in beslag te nemen.” ONTVANGST heet zoiets. #oeps #arro

“Wat was dat?!” We reden zojuist over iets hards heen. Vriend heel droogjes: “Dat was een biet.” #polder #vastvaneentractorafgevallen

Wanneer je in een openbare winkel je lach bijna niet kunt inhouden vanwege een bepaald schouwspel. Snel weglopen en vervolgens opvallend geïnteresseerd boormachines met elkaar vergelijken. #hiergaikeenblogoverschrijven #Praxis #nietlachennietlachen (zie hier deze blog)

Een vriendin heeft een glaasje port besteld en neemt een slokje. “Zo, dit is wel lustopwekkend zeg!” Ik kijk haar lachend aan. “Ehh nee, dat bedoel ik niet! Ik bedoel trekmakend. Nee wacht, hoe zeg je dat, als je ergens honger van krijgt!?”

6 december 2017

Dit was wel heel zelfstandig!

Samen met mijn vriend ben ik bij de Ikea. We hebben niet veel nodig en hebben dan ook maar een paar producten in ons wagentje liggen. Top, kunnen we mooi naar de zelfscankassa’s! Er zijn twee wachtenden voor ons. Waar het ene stel ontzettend aan het treuzelen is – per minuut wordt er ongeveer één product gescand – maakt het andere koppel flink tempo. De man scant de producten, de vrouw legt ze in de winkelwagen. Prima samenwerking! De man betaalt, haalt de bon uit het automaat en loopt vervolgens naar het poortje. Bij de Ikea hebben ze als systeem dat je pas door het poortje kan als je je bon scant. Het is dan wel handig als je dan ook daadwerkelijk door het poortje gaat. Terwijl de man inmiddels al aan de andere kant van het poortje staat, probeert de vrouw de winkelwagen erheen te rijden. Het lukt niet zo goed, er staat namelijk een Ikea-medewerker midden in het gangpad. “Lekker handig Ruud, ik kon er helemaal niet door!” roept de vrouw wat gefrustreerd naar haar man. De Ikea-medewerker heeft het in de gaten en maakt er een showtje van. “Nee Ruud, volgende keer even op je vrouw wachten.” Hij knipoogt naar de vrouw en maakt het poortje voor haar open. De gewone kassa’s waren inderdaad sneller geweest, haha.

8 december 2017

Pannenkoekendate

Het is donderdagmiddag en we hebben afgesproken om bij een vriendin pannenkoeken te gaan eten. Het is inmiddels vijf uur en ik begin al aardig trek te krijgen. Hup die auto in, op naar Amsterdam!

“Waar ben jij nu?” Terwijl ik in de auto zit, bel ik Laura op de handsfree functie. Ik weet dat ze ook op de weg is, wie weet rijdt ze wel in de buurt. “Hectometerpaaltje 7,6.” Ik kijk opzij. “Toevallig, ik rijd bij 6,2!” De komende minuten maken we er een – veilige – sport van om zo dicht mogelijk bij elkaar te gaan rijden. Doordat er file is, houden we goed het overzicht. “Ik rijd nu de tunnel in.” …. “Zie je die vrachtwagen?” …. “IK ZIE JE!”

Een paar minuten later, nog steeds bellend.

“Ik zie ik zie wat jij niet ziet en het is een blauwe auto met een deuk.” We hebben elkaar ‘gevonden’ en staan nu achter elkaar in de file. Erg handig is het niet dat we ervoor kiezen om allebei in de rechter rijbaan te staan; de rijbaan naast ons rijdt stukken sneller. Maar goed, we staan nu mooi achter elkaar en dat houden we zo. Kunnen we mooi ons spelletje afmaken.

Een paar minuten later rijden we weer op normaal tempo verder. Op het missen van een afslag na – uiteraard allebei, ontzettend handig om achter elkaar aan te rijden haha – komen we niet veel later aan bij de parkeerplaats. Op naar de pannenkoeken!

9 december 2017

De kerstboom

“Hee jongens! JONGENS! Waar zijn jullie? Ik zit zo hoog dit jaar… Ik raak bijna t plafond!”

Uil: “ha die piek! Ik ben hier hoor. Vorig jaar bungelde ik best wel een beetje aan de onderkant, maar nu zit ik een stuk hoger! Wel jammer dat ik uitkijk op de staart van die roze vogel. Schijnt dat hij ook weer nieuwe vriendjes heeft hè, dit jaar…”

Piek: “oh ik vond het al een flink gekwetter in die boom inderdaad.”

Vogel: “zeg uil, jij kan er zelf ook wat van hoor met je ge-oe. Jij maakt zelfs nog herrie als de kerstlampjes uitstaan! Er hangen ook oude kerstmannetjes in de boom hè, beetje respect. M’n nieuwe vogelvriendjes heb ik trouwens nog niet ontmoet, ze hangen laag dit jaar.”

Uil (begint snel over een ander onderwerp): “hebben jullie varkentje nog gezien? Vorig jaar was ze heel dik met paraplu, maar ik heb haar nog niet gespot. Paraplu hangt er een beetje treurig bij, vind je ook niet?

Vogel: “Ik kan t net niet zien, ik zit in een bocht. Mijn halve beeld wordt trouwens vertroebeld door een rode kerstbal.”

Piek: “ja jemig, er hangen nu wel echt joekels in hè?! Ik hoorde Laura al zeggen tegen haar vriend: “we hebben nu een groter huis, dus mogen we ook een grotere boom!”

Uil: “ja tss, hoe bedenkt ze het hè. Hoewel ik het wel beter vind dat we nu allemaal hangen. Vorig jaar bleven er altijd wel een paar van m’n maten in de doos.”

Vogel: “echt hè. En ’t is ook wel chill dat we nu al mogen, vorig jaar moesten we echt nog een week na Sinterklaas wachten! En we hebben nu uitzicht op de tuin.”

Uil: “jij ja, ik kijk richting de boekenkast. Nou ja, ik mopper niet hoor. Ik heb gelukkig ook geen last van die katten dit jaar. Hoe heten ze ook alweer?”

Kerstman, brult vanaf beneden: “James en Darcy!!”

11 december 2017

Sneeuwbaard

Het is zondagmiddag en we hebben zojuist een woeste sneeuwbui getrotseerd. Met de auto weliswaar, maar toch! Ondanks dat het code oranje is vandaag, is het prima te doen op de weg. Nadat ik mijn vriendinnen heb afgezet op de plek waar ze moeten zijn, rijd ik mijn auto naar de parkeergarage. Het is heel koud buiten, dus ik vind het ideaal dat ik mijn raampje niet open hoef te doen om een kaartje te pakken: de slagboom gaat open op kenteken herkenning. Althans, dat is de bedoeling. Terwijl ik voor de slagboom sta, gebeurt er helemaal niets. Ik krijg het een beetje warm. Ik rijd de auto een stukje naar achter en dan weer naar voren. Wie weet herkent de camera mijn kenteken nu wel. Tevergeefs. Ik weiger om een kaartje te kopen terwijl ik een abonnement heb. Ik herhaal mijn achteruitrijpoging. Weer niet. Dan schiet me opeens te binnen dat ik een pasje heb waarmee ik de slagboom open kan maken! Toch maar dat raampje open. U mag inrijden. Ah, gelukkig. Ik parkeer mijn auto en stap uit. Ik pak mijn spullen, loop richting de uitgang en draai me nog een keertje om zodat ik de auto op slot kan bliepen. AHA, dat verklaart een hoop! Dat ik zélf niet ondergesneeuwd word, betekent natuurlijk niet dat mijn auto niet geraakt kan worden door de sneeuw. Staat hem enig, dat sneeuwbaardje op het nummerbord. Geen wonder dat m’n kenteken niet herkend werd, haha.

22 december 2017

Multifunctionele supermarkt

“Shit, ik ben mijn sleutels vergeten!” Ik krijg een appje van mijn vriend waar ik stiekem wel een beetje om moet lachen. Verstuurd: een uur geleden. Oh. Meestal doet hij ongeveer een uur over zijn hardlooprondje, dus hij zal over niet al te lange tijd voor een dichte deur staan. Ik probeer hem te bellen, maar hij neemt niet op.

…

Niet veel later belt hij terug. “Hoi! Ben je al bijna thuis? Het is aardig koud buiten!” Ik vertel hem dat ik de komende veertig minuten zeker nog niet thuis ben. Of hij niet nog een rondje kan rennen, haha. Die opmerking werd niet erg gewaardeerd.

…

Na ongeveer een half uurtje krijg ik een foto opgestuurd: een winkelmandje met random boodschappen erin. Vuilniszakken. Kokosmelk. Theezakjes. Mandarijnen. Vaatwastabletten. Ik bel mijn vriend opnieuw. “Hoi! We hebben toch nog heel veel mandarijnen? Kun je anders ook wat spa rood meenemen?” Hij moet lachen. “Ja, we hebben nog heel veel mandarijnen en nee, ik kan geen spa rood meenemen want ik heb helemaal geen geld bij me, haha. Ik ben hier alleen maar omdat het hier warmer is dan buiten. Ben je er bijna? Dan kan ik de producten weer terug leggen.” Waar een supermarkt wel niet goed voor kan zijn.

Tien minuten later tref ik mijn vriend – in een vreemde jas, die hing kennelijk buiten in onze binnenplaats – zonder zijn boodschapjes aan. Dit gebeurt hem vast niet nog een keer!