/

Het is donderdagavond en ik ben op zoek naar het toilet. Het lijkt hier wel een mega doolhof, ik loop gang in en weer gang uit. De plee, hoe moeilijk kan het zijn? Ik kijk nog eens goed rond en zie dan gelukkig het vrouwtje in eeuwige jurk op de deur geschilderd. Op haar kun je altijd rekenen.

De terugweg naar boven begint heel soepel. Ik moet een grote ruimte passeren waar wel duizenden mensen in passen. Er is niemand te bekennen, kan niet misgaan! Toch verschijnt er uit het niets opeens een meneer van links. We zijn ongeveer drie meter van elkaar verwijderd. Twee meter. Anderhalve meter. Vervolgens stoppen we allebei: we moeten elkaar namelijk kruisen. Op het moment dat ik weer in beweging kom, doet hij precies hetzelfde. We stoppen allebei weer. Dit proces herhaalt zich nog twee keer. Lichtelijk awkward.

Geef mij maar verkeersborden en stoplichten voor voetgangers in openbare ruimtes. En kleding met een knipperlicht erop! Kunnen we die meteen als kersttrui gebruiken :).

Bekijk bericht

Dit vind je misschien ook interessant:

/

Sinds we in ons nieuwe huis wonen, zit onze kat Darcy ineens op schoot. In al die 5 jaar heeft hij dat nooit heel boeiend gevonden, maar nu ineens springt hij op mijn knie. Een moment om te koesteren zo op deze zondagochtend.

Om 10:30 veer ik op van de bank. Knorrend en mopperend gaat Darcy van mijn schoot. Ik leg hem uit dat ik mijn tanden moet poetsen, omdat ik zo weg moet. Wanneer ik de trap richting de badkamer oploop, heb ik nog niets door. Ook niet wanneer ik de slaapkamer inloop. Je verwacht het gewoonweg niet.

Ineens hoor ik een zwakke ‘mieuw’ vanuit de slaapkamer. Oei, het lijkt er verdacht veel op dat dit geluid bij het raam vandaan komt. En jahoor, daar zit hij. James, mijn andere kat. Buiten op het richeltje van ons slaapkamerraam. BUITEN, terwijl hij al 5 jaar binnen leeft. Sufferd. Lichtelijk paniekerig kijkt hij mij aan en ik probeer kalm te blijven. Hoewel mijn hart in mijn keel bonkt, realiseer ik dat ik hem eerst moet ‘redden’. Ik zet het kiertje van het raam waardoor hij naar buiten is geklommen nog wat verder open en wurm mijn arm door het raam. James voert inmiddels een ongemakkelijke omkeermanoeuvre uit en ik weet hem even later bij zijn nekvel te grijpen. Ik trek hem naar binnen en geschrokken kijk ik hem aan. De staart van zoonlief is inmiddels zo erg opgezwollen, dat het me verbaast dat hij nog recht kan lopen.

Pas over een paar weken mogen de katten naar buiten. Voorzichtig, aan een lijntje. Ik heb James alvast goed de verkeersregels uitgelegd en aangegeven dat hij geen stunts meer mag uitvoeren waar mama de kriebels van krijgt. Hij leek het begrepen te hebben en rende vervolgens achter zijn bolletje aluminiumfolie aan. Prioriteiten.

Bekijk bericht

Dit vind je misschien ook interessant:

/

Een Belgisch lijkende stem verbreekt de stilte in de trein. “Beste reiziger, het volgende station is.” Er volgt een lange stilte. Geamuseerd kijk ik op van mijn boek. Na een minuutje gaat de intercom weer aan. Lachend doet de vrouw een tweede poging: “Beste reiziger, het volgende station is Zaandam.” België, nu weet ik het zeker. Mijn gedachten dwalen af. Zou ze pas net in Nederland zijn? Of is ze gewoon een dagje in het buurland aan het werk zijn? Het zou zomaar kunnen.

Ik pak mijn boek erbij. Toch merk ik dat mijn concentratie niet meer is zoals het eerder was. Zo laat ik me gemakkelijk afleiden door de gesprekken naast me. “Ja, ik zeg zo tegen Jan he, heb jij al gestemd op t werk? Nou, niet dus hè. Dus ik zeg tegen hem: nou, ik wel. Op Rob! Je moet z’n gezicht hebben gezien.” De dames lachen even. Vervolgens gaat het gesprek ‘verder’. “Haha, dus ik zei dat tegen Jan he: ik heb dus wel gestemd. Op Rob!” Weer moet ze lachen. Juist ja.

Rond Amsterdam stapt er een man de coupé binnen die aan het bellen is. Soms is het helemaal niet je intentie om met iemand mee te luisteren, maar kan het gewoon even niet anders. De beste man was met de tandarts aan het bellen. Kennelijk heeft hij al drie maanden last van z’n verstandskiezen en had de tandarts toen al tegen hem gezegd dat ze er misschien uit moeten. Direct denk ik terug aan mijn eigen verstandskies-avontuur. Alle vier zijn ze er uit bij mij. De behandeling zelf was het probleem eigenlijk helemaal niet. Vooral de day after was hilarisch. Van mezelf heb ik vrij bolle wangen. (Er is al eens een blog verschenen waarin beschreven werd dat een collega aan me vroeg of ik naar de tandarts was geweest. M’n wangen leken namelijk wat dik. Dat was toen niet het geval, kun je nagaan haha. Puur natuur.) Je kunt je voorstellen dat mijn wangen ná het trekken van mijn verstandskiezen helemaal gigantisch waren.

En zo zit ik dus in de trein, te gluren naar de buurman om me een voorstelling te maken van hem met hamsterwangen. Direct zit het ‘Hamtaro’ liedje (een tekenprogramma van vroeger over hamsters, ja echt) in m’n hoofd. De man hangt weer op -de afspraak is gemaakt- en de rust keert weer terug.

Ik krijg het voor elkaar om nog vijf bladzijdes te lezen, totdat de intercom weer aan gaat. Met een mooi accent wordt er omgeroepen: “het volgende station is Utrecht.”

Ik stap uit en loop naar de bushalte. Misschien zit Rob wel in de bus!

Bekijk bericht

Dit vind je misschien ook interessant:

/

Afgelopen weekend woonden wij alweer twee weken ons huis. De tijd vliegt! Met name in het weekend hebben we tijd om lekker te rommelen. Zo zijn we weer een beetje opgeschoten met het gezellig (of functioneel) maken van bepaalde hoekjes en ruimtes. Kijk je mee?

De hal

Eindelijk zijn de vuilniszakken opgeruimd. Ook heb ik flink wat schoenen weggegooid, ik bleek echt zoveel versleten schoenen te hebben! Gewoon allemaal meeverhuisd, super nuttig haha. Nu heb ik ze lekker in de textielcontainer gegooid, opgeruimd staat netjes.

Natuurlijk zijn dit niet al onze schoenen. De rest zit verstopt in de meterkast. Bescheiden zo, toch?

De woonkamer

Zoals je op de eerste foto al zag, heb ik de boekenkast op kleur gesorteerd. Wat een heerlijk klusje zeg. Ik vond daarna helaas wel weer allemaal boeken. Ach, zo blijf je bezig!

Inmiddels zijn de troepjes onderin ook weer weg, maar het is te donker om een nieuwe foto te maken haha. Amateur.

Verder heb ik nog een paar foto’s van de woonkamer:

De badkamer

Yes, eindelijk een opbergkastje! De pootjes pasten er helaas niet onder, dus nu staat hij op bakstenen hahaha.

De slaapkamer

 Het begint echt al vorm te krijgen! Binnenkort weer een nieuwe update :).

Bekijk bericht

Dit vind je misschien ook interessant:

/

Claustrofobie. Liftangst. Nee, dat is iets waar Laura en ik gelukkig geen last van hebben. Vroeger ook niet, trouwens. Ik kan me nog een dag herinneren waarop we vrij fanatiek gebruik maakten van de lift. We moeten een jaar of tien zijn geweest en we waren die dag op visite in het ziekenhuis. Een ziekenhuis is nou niet bepaald een plek waar je je als kind helemaal kunt uitleven, dus soms moet je het zelf een beetje leuk maken. Nou, dat deden we. “Eerste verdieping. Tweede verdieping. Derde verdieping. Tweede verdieping. Derde verdieping.” De ‘liftstem’ werd nog net niet schor door ons. Het moet er komisch uit hebben gezien, twee dezelfde meisjes, flink aan het giechelen in een lift. Want we hadden regelmatig bezoek in ‘onze’ lift, zeker! We probeerden ook andere liften uit en kwamen dan op gangen die we nog niet kenden. Er waren liften met stoeltje, zonder stoeltje, met spiegel, zonder spiegel. Rode liften, blauwe liften. Toch was er die dag een moment waarop de lift ineens wel erg lang bleef hangen tussen twee verdiepingen in. Oh nee. “Eh, volgens mij zit hij vast.” Goh. “We moeten op de alarm knop drukken denk ik. Wil jij dat doen?” Eigenlijk durfden we allebei niet zo goed. Uiteindelijk drukte dan toch één van ons heel stoer op de bel. “Mevrouw, we zitten vast in de lift.” Hoe vaak zou de liftmevrouw al opgebeld zijn door een jong meisje? “In welke lift zit je?” Dat was een ingewikkelde vraag. “Eh, de rode?”

Ik weet niet hoe lang we hebben moeten wachten tot we ‘gered’ waren, maar ik weet nog wel heel goed dat ons avontuur daarna voorbij was. Geen gespeel meer. Alleen nog maar functionele liftbezoekjes.

Bekijk bericht

Dit vind je misschien ook interessant: