Neverdullmoments

Auto-anekdotes

Afgelopen zondag 16:40

Samen met de vriend van mijn zus heeft mijn vriend meegedaan aan de halve marathon in Egmond. Ze hebben het goed gedaan en ik ben heel trots op ze! Het sfeertje in Egmond is top: er zijn veel enthousiaste toeschouwers en na afloop drinken veel mensen nog een drankje in één van de gezellige restaurantjes. Omdat het dorp niet goed bereikbaar is met de auto, zijn mijn vriend en de vriend van Dorinde die ochtend met de pendelbus gekomen. Dor en ik wilden ook een beetje sportief zijn, dus wij zijn richting Egmond gefietst.

Nadat de jongens klaar en omgekleed zijn, pakken ze de pendelbus weer om richting huis te gaan. Dorinde en ik drinken nog een warme chocolademelk en springen daarna ook op de fiets. Een uur later bel ik mijn vriend: “ik ben bij mijn auto aangekomen, dus ik ben rond 17:00 thuis.” Mijn vriend reageert: “ik ben net pas uit de pendelbus, dus ik denk dat we zo’n beetje tegelijk thuiskomen.” Ik reken snel zijn locatie uit: “oh, misschien zien we elkaar dan nog wel onderweg!” Sure. 

Tien minuten later zie ik de auto van mijn vriend in de verte opdoemen. Hij komt van rechts en ik moet de rij auto’s waarin hij rijdt voorrang geven. Wild zwaai ik met mijn armen (een beetje overbodig, uiteraard herkent hij mijn oude bak uit duizenden) en lachend groeten we elkaar. Na nog twee auto’s kan ik me bij de rij aansluiten en rijden we dus heel dicht achter elkaar.

Afgelopen zondag 16:45

Hè shit, het stoplicht springt op oranje. Ik moet nu echt remmen, mijn vriend kan er nog net langs. Tot zooo, denk ik dramatisch. Omdat het bij deze stoplichten best lang kan duren, besluit ik om even om mij heen te kijken. Het is een koude dag en de lucht is prachtig gekleurd. Terwijl ik om mij heen kijk, valt mijn blik ineens op mijn achteruitkijkspiegel. Wat krijgen we.. ik schiet in de lach (heerlijk gevoel als je in je eentje bent ;)). De man in de auto achter mij is een jaar of 80 en heeft een grijs petje op. Met woeste bewegingen is hij bezig om zijn raam van de binnenkant schoon te maken. Eerst het stuk raam voor zijn stuur en dan ook het stuk van de passagiersstoel. Het lukt hem niet goed om bij de hoekjes te komen, dus hij besluit om zijn auto op de handrem te zetten (hij beweegt zéér overdreven, dit is prachtige televisie voor mij) en zich uit zijn stoel omhoog te richten. Terwijl hij voorover op zijn dashboardkastje leunt, gebeurt het geweldige: zijn claxon gaat af. Verontschuldigend kijkt hij om zich heen, maar gaat toch stug door met zijn schoonmaakbeurt. Eerlijk is eerlijk: zijn raam knapt er wel van op. Het stoplicht springt op groen en de man laat zich soepel weer zakken in zijn stoel.

Gisteren

Jemig wat wiebelt die auto voor me, zeg! Het is dat we in de rij voor het stoplicht staan… 😉 Ah wacht, nu kan ik het beter zien. Een moeder is flink aan het swingen met haar armen. Haar twee zoons doen enthousiast met haar mee. Het ziet er gezellig uit en ik lach vrolijk met ze mee.

Bekijk bericht

Dansen op het station

Mijn moeder, zus en ik zijn een ochtendje in Leiden, op visite bij een kennis. Nadat we daar weer weggaan, besluiten Laura en ik om naar de Ikea in Haarlem te gaan. Mijn moeder heeft met een vriendin in Den Haag afgesproken, dus we zetten haar af bij station Leiden. Het stormt vandaag enorm hard, dus het is nog best een opgave om de auto netjes door het centrum te manoeuvreren. “Tot later, veel plezier!”

Tien minuten later worden we gebeld. “De treinen rijden niet vanwege de storm, komen jullie me halen?” We spreken op dezelfde plek af als waar we haar hebben afgezet. Een kwartiertje later rijd ik het parkeerterrein(tje) van station Leiden op en direct zie ik dat dit absoluut niet dezelfde plek is als waar we mam eerder hebben afgezet. We bellen haar op. “Eehm, we staan aan de centrumkant van het station, we staan hier heel goed geparkeerd, kom je hierheen?” Prima. Na een tijdje wachten is er nog niet veel gebeurd. Niet zo gek ook: het waait écht heel hard en met een beetje tegenwind kan de route echt wel een stukje langer duren. Laura besluit om te gaan kijken. Ze stapt de auto uit en probeert zo soepel mogelijk richting het station te lopen. Ik blijf in de auto zitten.

In de verte zie ik dat Laura gebeld wordt. Ze draait zich direct om en loopt weer richting de auto, nog steeds de telefoon aan haar oor. Een paar meter voor me blijft ze staan om één richting op te turen. Ineens begint ze te zwaaien. Het heeft blijkbaar geen effect, want de bewegingen worden nog wilder. Ze is duidelijk de aandacht van mijn moeder aan het trekken, zodat ze ons kan vinden. Ik moet heel hard lachen, de wilde zwaai- en dansbewegingen in combinatie met de harde wind zijn een prachtige combinatie. Kennelijk denken mijn buren daar net zo over: een man en zijn dochter zijn hard aan het lachen en kijken beiden naar Laura. Ik kan ze eerlijk gezegd geen ongelijk geven. Laura krijgt het ook in de gaten en moet er zelf ook om lachen. De man steekt zijn duim op en rijdt vervolgens weg. Effect heeft het wel: mam heeft ons gevonden. Op naar de Ikea!

Bekijk bericht

Het verstopte voorwerp

Okee, paniek. WAT gebeurt er? HELP! In de verte roept een doos ons allen toe: “attentie jongens, Laura is op zoek naar iets! Ze is ons al voorbij, dus ze zoekt geen spoolpullen. Ik herhaal: ze zoekt GEEN schoolspullen!” Oké kalm blijven. Ze heeft mij de afgelopen maanden nog niet gemist, dus ze zal me nu ook wel niet nodig hebben. Jemig, ze is wel hardhandig aan het graaien. O, wacht: ze roept iets! “SCHAT, weet jij toevallig of hij achter of voor in de zolder ligt?” Ff luisteren, antwoordt hij nou? – Ja! “Hij ligt achteraan, in een tasje. Niet in een doos dus!” Is dat mijn hart dat zo snel klopt? Ja. O god, ik zit in dat tasje. Ze komt dichterbij… ik hoor haar voetstappen, ik zie haar hand, heeelp! 

Versuft doe ik twee minuten later mijn ogen open. Waar ben ik? Wat is dit nou weer voor gek huis? Ben ik zojuist twee trappen afgegaan? Wat een gek gevoel. Er staat me vaag iets bij van september, dat ze me twee trappen omhoog hebben getild. Laura niet, maar één van haar vrienden tijdens de verhuizing. Ziet het er nu zo uit in de woonkamer? Leuk. O shit, daar komt het kannetje water. FLASHBACK. O ja, zo ging dat. Water erin. Maar, waar is plank gebleven? O, hij staat daar in de hoek. Het gaat nu echt gebeuren. “Ha die plank, ook uit je winterslaap gerukt? Het gaat nu echt gebeuren hè?” – Plank antwoordt zuchtend: “ja. Ik sprak mand net al, ze heeft een enorme stapel naar beneden gezeuld. Ik hoop dat ze wel een leuk tv-programma opzet.” O ja, dat deed ze altijd. God, ik heb al in geen maanden tv gekeken, dat is wel weer eens leuk! Ja, ze zet de tv nu aan. Iets met een mol, grappig. OK, let’s go. Het eerste overhemd. Niet al te veel kreukels gelukkig, dat is een fijn begin.

Bekijk bericht

Het licht gezien

Zou het… zou het…?! “Jaaa, een strike!” Het is vrijdagavond en mijn werk heeft een personeelsuitje georganiseerd bij een bowlingbaan. Met z’n zestigen bezetten we alle bowlingbanen en het is leuk om te zien hoe fanatiek iedereen wordt van het gooien van een bal tegen een paar kegels.

Na anderhalf (!) uur stoppen we ermee en verplaatsen we naar boven waar een diner klaar staat. Ondanks mijn strike heb ik helaas niet gewonnen, maar dat mag de pret niet drukken. Bij het bowlingcentrum hebben ze een gourmet arrangement: iedereen krijgt een pannetje en een schaaltje met vlees, vis of groenten. Niet ontzettend culinair, wel heel gezellig.

Rond half elf vertrekken de meesten en ook ik besluit om richting huis te gaan. Omdat twee collega’s bij mij in de buurt wonen bied ik hen een lift aan. “Nog even naar de wc hoor!” Terwijl ik in de hal op mijn twee collega’s wacht, ga ik even tegen een muurtje staan. Het wordt direct pikkedonker. Oeps. Volgende keer eerst even op lichtknopjes inspecteren voordat ik nonchalant ga leunen, haha!

Bekijk bericht

Mini-anekdotes: 10 x Neverdullmoments op Twitter #37

Op Twitter kun je met weinig woorden (tegenwoordig weer wat meer!) een mini-anekdote kwijt. Vaak zijn deze berichtjes net te klein voor een volwaardige blogpost, maar samen vormen ze wel een leuk geheel! De afgelopen week Twitterden wij het volgende:

1. Dat je buik alleen knort op momenten dat het niet zo relaxt is. #tijdenstentamens #indebibliotheek #tijdenseentoespraak #vastookweleenkeerop4mei #afkloppen (Dorinde)

2. Haha oeps. Ik reed net 100 op een stuk waar je 70 mag en ging vervolgens keihard remmen bij het bordje vanaf waar je weer 100 mag. #Fail #Eersteschooldagnadevakantie (Laura)

3. Oké focus. Wekker om half zeven, check. Dit keer 06:30 in plaats van 18:30. #verslapen #vanmorgen #klokkijkenisvoorgevorderden (Laura)

4. “Even een nieuwe wekker instellen.” Stuiptrekkend luisteren we vervolgens naar de ex-wekkergeluiden die weer voorbijkomen. #Trauma (Laura)

5. Eerder naar boven om nog lekker even in bed te lezen. Vervolgens alleen maar op m’n telefoon scrollen. Wanneer ik dit realiseer, denk ik: weg die telefoon! Oké nee eerst even dit tweeten. #ennugaiklezendoei (Laura)

6. “Heb je die film ook al gezien?” … “Nee, want we hebben geen abonnement op Tinder”. #hihi #Netflix #Tinder #almostthesame (Dorinde)

7. “Ik leg m’n mobiel aan de andere kant van de kamer, zodat ik niet zo lang op mijn telefoon kijk voordat ik ga slapen.” #paktvervolgenstelefoonvanvriend #niethelemaalheteffectwatikwildebereiken (Dorinde)

8. Heerlijk hoe sommige mensen geen schaamte kennen: er zit er hier eentje heerlijk mee te brommen op zijn muziek. #waarzouhijnaarluisteren #bieb #brombeer (Dorinde)

9. De dagen van de maand invullen op een leeg overzicht en dan rustig doorgaan tot 35 januari. #dagdromen (Dorinde)

10. “Oooo! Ahaaaaa. Huh echt?!” Mijn opmerkingen tijdens het lezen van Harry Potter deel 7. #voorheteersthelemaaluitgelezen #oeps #nusnapikalledetails (Laura)

Bekijk bericht