Neverdullmoments

Geurig

Ik zit in de auto en ben op weg naar huis. Ik vind het helemaal niet erg om auto te rijden, maar na een uur heb ik het ook wel weer gehad. Korte spanningsboog.. 

En dan gebeurt het. Ken je dat, wanneer je in de auto zit en je ineens iets geks ruikt, waarna je direct begint te twijfelen of er iets met je auto aan de hand is? Dat heb ik dus vrij regelmatig. En natuurlijk is er gelukkig nooit wat aan de hand (afkloppen!), je ruikt dan gewoon iets in de omgeving. De geur die ik nu ruik is echter iets anders. Ik ruik poep. POEP. Ik besluit heel wijs om toch maar niet de onderkant van mijn schoenen te checken tijdens het rijden, maar begin toch direct te twijfelen of ik geen verrassing mee naar huis breng. Waar heb ik allemaal gelopen? Heeft die man die in de auto naast me zit last van zijn darmen? Is mijn airco bedorven? En ook al weet ik dat ik die poep al veel eerder had moeten ruiken als het echt onder mijn schoen zat, toch ben ik weer opgelucht als ik thuis de auto uitstap en zie dat mijn schoenen clean zijn.

De volgende keer ga ik expres langs een bakkerij rijden, zodat ik niet alleen maar hoef te ‘schrikken’ van gekke geurtjes maar er gewoon lekker van kan genieten :).

Mini-anekdotes: 10 x Neverdullmoments op Twitter #70

Op Twitter kun je met weinig woorden (tegenwoordig weer wat meer!) een mini-anekdote kwijt. Vaak zijn deze berichtjes net te klein voor een volwaardige blogpost, maar samen vormen ze wel een leuk geheel! De afgelopen week Twitterden wij het volgende:

1. Ik reik een award uit aan de persoon die met een pokerface een muurvast dekseltje van een potje kan afhalen. #au #beursehand #poepface (Laura)

2. Nog steeds niet gelukt. Dubbele marteling dus: zéér pijnlijke hand en geen olijven. #sip #waarismijnvriend #superfeministisch (Laura)

3. Mijn vriend en ik hebben iets nieuws: jokers. Dat je de keuken niet hoeft op te ruimen na het eten. Mijn vriend heeft hem zojuist ingezet terwijl er bokke veel pannen staan om af te wassen. #zielig #butrevengewillcome (Laura)

4. Ik vind het best een prestatie dat de ruitenwissers precies op de maat van de muziek aan het dansen zijn. (Dorinde)

5. “Er hangt een stukje spinnenweb aan je baard!” … “Oh wacht, dat is een haar van mij.” (Dorinde)

6. Mijn vriend en ik staan in de rij van de Xenos. Opeens zie ik in m’n ooghoek links iemand een poging doen tot voordringen. Ik draai mijn hoofd naar rechts om m’n vriend te “waarschuwen”. Geen vriend te bekennen aan de rechterkant. Vriendlief ís de voordringer. #fail (Dorinde)

7. Leuk hoor die schone ramen. #botsing #nunietmeerzoschoon (Dorinde)

8. Vriend koopt witte al stars. Vriend drinkt een kop koffie. #driekeerraden (Dorinde)

9. Nieuw wasmiddel. Er gaat een wereld voor me open. #wowditruiktechtlekker #nietzochemisch #nuwelleukomtewassen (Laura)

10. Gisteren bij de sushi: “zijn jullie bekend met ons tabletsysteem? – ja!” *Ogeluchte zucht* “mooi!” #ober #honderdkeeruitleggen #nuevenniet #chillen (Laura)

Stadspraktijken

Samen met mijn zus en een vriendin ben ik gezellig een middagje in de stad. We hebben afgesproken om een drankje te drinken in het kattencafé: super leuk! Het café is ingericht als een soort van woonkamer, zéér huiselijk met al die katten om ons heen (in totaal zijn het er nu 9). Ik bestel een smoothie en we kletsen een beetje bij over de vakanties en de leuke gebeurtenissen, af en toe in gezelschap van een nieuwsgierige rassensnuffelaar.

Na er een uurtje gezeten te hebben, besluiten we om nog even over de kermis te lopen, dat is immers om de hoek! Waar me vroeger geen attractie te wild of te hoog was, kijk ik nu met een samentrekkende maag naar alle schudmachines. Flash forward: “mam, ga je mee in de Break Dance? Eh, nee lieverd. Mama wordt al kotsmisselijk door er alleen maar in de buurt te staan.” 

Wel besluit ik om ons drieën te trakteren op een ritje in het ‘spookhuis’. Een spookhuis met karretjes heb ik op de één of andere manier altijd fascinerend gevonden. Ik betaal 2,50 per persoon (omg, duur) en we stappen naar de karretjes. “Hoi meiden! Jullie kunnen met maximaal twee mensen in één karretje.” Ik offer me op: “oké, ik ga wel in m’n eentje, dan kunnen jullie achter mij zitten!” De man kucht even en geeft aan dat het wel single karretjes zijn. HAHAHA. Oké, vooruit. Daar ga ik dan, in m’n eentje. Het moet er vast heel geinig uitgezien hebben. Het spookhuis zelf was zeer voorspelbaar, maar zeker vermakelijk. Na zo’n anderhalve minuut kwam ik sneu in m’n eentje de klapdeuren weer door. De man keek me heel schattig aan: “je moet eigenlijk ‘s avonds gaan meis, dan lopen er ook mensen door het spookhuis die je dan laten schrikken. – O nee hoor, helemaal prima zo!” In de verte hoor ik een gesmoord gilletje van mijn zus (HAHA, bange poeperd) en even later komen de meiden weer tevoorschijn. LOL!

We maken het rondje kermis af en op een gegeven moment komen we op het punt waar we allemaal weer onze eigen kant op gaan: of naar de garage, of naar huis. Om even afscheid van elkaar te nemen, stoppen we even. Op het laatste moment zie ik dat er twee mensen achter ons lopen, dus ik los het snel op door keihard “PIEP PIEP PIEP” (à la een vrachtwagen) te roepen om zo aan te geven dat wij even halt gaan houden. De man achter ons búldert het uit van het lachen, waardoor wij ook alledrie in de lach schieten, hahaha. Waar ik stiekem een geërgerde reactie om ons plotselinge halthouden had verwacht, was deze reactie zó leuk! Made my day. Dit en het spookhuis.

Graag of niet

Samen met mijn vriend ben ik in een elektronicawinkel. We zijn onder andere op zoek naar een nieuwe externe harde schijf, omdat die van mij helaas gesneuveld is. Tip: laat ze vooral niet vallen. Ook bekijken we telefoonhoesjes, die van mij is nodig aan vervanging toe. Een vriendelijke medewerker komt ons helpen en adviseert over de verschillende producten. “Jullie kunnen ook een gratis energietest laten doen hier. Het kost niks en je zit nergens aan vast. Heeft u daar interesse in?” We maken duidelijk dat we bijna een koophuis hebben, maar dat het nog niet helemaal rond is en daar dus nog niet echt aan toe zijn. “Geen probleem hoor! Je kunt alvast informatie inwinnen.” We geven aan dat we geen behoefte hebben, maar de man blijft vrolijk doordrammen. Vooruit dan maar, we moeten er toch ooit informatie over krijgen.. Bovendien zijn we op deze manier sneller klaar dan wanneer we nog langer nee moeten zeggen. De man brengt ons naar zijn collega en gaat vervolgens weer naar zijn eigen afdeling.

“Goedemiddag, heeft u een momentje?” Sure, waarom niet. Na een minuutje komt de man terug en begint aan zijn uitleg. Ik vertel hem bijna direct dat we nog geen huis hebben en geen idee hebben over ons verbruik, omdat we nu een huurhuis hebben (ik probeer verder helemaal niet te hinten dat we er geen behoefte aan hebben, haha). De man kijkt ons aan met een blik vol schuldgevoel. “Goh, ik ben bang dat ik u dan toch niet zo goed verder kan helpen. Ik begrijp het volledig dat u graag meer informatie wilt over energie (hint niet begrepen), maar u kunt echt beter terugkomen als alles helemaal rond is met het huis.”

Afgezien van de extra meters die we hebben afgelegd binnen de winkel (toch weer een paar honderd stappen, haha), waren dit vrij nutteloze minuten ;-). Volgende keer onszelf toch maar energie besparen (snap je hem 😉) door beter nee te zeggen.

Uiteráárd verliep het op deze manier

Samen met mijn zus ben ik onderweg met de auto om even gauw bij iemand langs te gaan. Het is warm weer, dus ik pak mijn flesje spa rood uit mijn tas om zo wat verkoeling te krijgen. Ik neem een slok en bied mijn zus ook een slokje aan. Vervolgens draai ik het dopje er weer op. (Je voelt de spanning hè, waar gaat dit heen? ;))

Na een paar minuten zijn we op onze bestemming aangekomen en mijn zus parkeert de auto. Terwijl ik uitstap, voel ik de föhn van buiten op me af komen: wat is het toch warm vandaag! Ik ‘besluit’ om nog een slokje te nemen en ik draai het dopje van het flesje. Helaas is mijn grip niet goed, waardoor het dopje uit mijn hand glijdt. Het dopje rolt rebels onder de auto, waardoor ik er precies niet bij kan. SHIT. Hulpeloos sta ik met mijn open flesje in mijn hand (*feel the drama*) en denk ik: “wat nu?” Mijn zus ziet wat er gebeurt en barst keihard in lachen uit. “Nou, dan moet je het flesje maar open meenemen hè.” Even twijfel ik, maar ik vind dat toch niet echt handig. Ik ken de mensen bij wie we langsgaan niet zo goed en straks laat ik hem wel per ongeluk vallen (eerlijk is eerlijk: klunzig ben ik op z’n tijd best wel). Ik buk even om te zien of ik echt niet bij het dopje kan, maar hij ligt echt te ver weg.

“Ik zet het flesje wel even op de stoep.” Mijn zus kijkt me aan: “nee joh, zet hem gewoon in de auto! Straks plast er een hond in, hahaha.” Mijn zus houdt de deur al voor mij open en voorzichtig zet ik het flesje op de autostoel. Vervolgens gooit mijn zus de deur net iets te hard dicht, waardoor het flesje vervaarlijk wiebelt en we allebei een kreetje uitslaken. Gelukkig blijft hij uiteindelijk dapper staan en kunnen wij onze weg vervolgen.

Wanneer we om de auto heen lopen zien we dat we naar het verkeerde dopje onder de auto hebben gekeken en dat ‘ons’ dopje gewoon de andere kant onder de auto is uitgerold. OMG. We besluiten toch maar stoer om het flesje zo te laten staan. Tijdens dit soort gebeurtenissen gun ik de voorbijgangers ook gewoon een blog als deze, hahaha. Heerlijk knullig weer 😉