Neverdullmoments

“Omg, we zijn nu gewoon verloofd!” – Hoe mijn vriend mij ten huwelijk vroeg (deel 1)

Al een lange tijd ben ik ‘geobsedeerd’ door bruiloften. Op mijn vierde had ik bijvoorbeeld allemaal trouwboeken onder mijn bed waar ik dan doorheen bladerde. “Mam, wil jij deze trouwjurk voor mij maken? – Tuurlijk, ik borduur hem wel voor je!” Ook vond ik bruiloftsscènes in sprookjes helemaal geweldig. Vaak speelde ik met mijn knuffels ‘s avonds een bruiloftsceremonie na, waarbij mijn beer Luku en mijn konijn Anneliesie toch wel verdacht vaak in het huwelijksbootje stapten.

Mijn vriend en ik hebben al jaren (inmiddels dus 10!) een super leuke relatie, waarbij we heel veel leuke dingen ondernemen. Onze families en vrienden zijn top en we plannen ontzettend veel leuke uitstapjes. De laatste jaren hadden we het vaak over ‘de volgende stap’. “Eerst een huis,” zeiden we dan tegen elkaar. Nou, dat is gelukt! We wonen (morgen!) alweer een jaar in ons huis, samen met de katjes. Steeds vaker begon ik al grapjes te maken en te hinten naar de volgende stap: “tja, mijn ringvinger is nu nog leeg.” Wanneer we een film samen keken: “oh wat een mooie jurk, zeg! Weet je hoe ik mijn jurk zou willen….?” En ook bij romantische locaties: “goh, wat een mooi plekje hier zeg!”

Mijn vriend pikte deze signalen natuurlijk ook wel op en begon steeds vaker grappend met zijn ogen te rollen 😉 Ik zou het toen oprecht heel leuk vinden als hij me al zou vragen, maar het zou ook prima zijn als dit nog een aantal jaren zou duren. Eigenlijk vond ik het vooral heel grappig om elk moment aan te grijpen om daar weer een associatie aan vast te hangen, haha.

In november vorig jaar waren we een weekendje weg en ik vroeg hem heel spontaan: “zullen we mijn ringmaat op gaan meten? Mocht je er dan ooit behoefte aan hebben, hoef je niet heel moeilijk te gaan doen door m’n maat te vragen.” Mijn vriend vond dit wel een goed plan en we gingen samen naar de juwelier.

Na een tijdje was mijn vriend de maat echter vergeten en vroeg hij mijn zus om hulp. “Dor, wil jij jouw ringmaat meten en doorgeven? Als tweelingzus zal jouw maat vast goed overeenkomen met die van Laura!” Dorinde vond dit natuurlijk wel een leuke vraag, ging op pad naar de juwelier en gaf de maat aan mijn vriend door.” Vervolgens verwijderde ze het bericht, zodat ik het gesprek eventueel niet zou tegenkomen op haar telefoon of op de telefoon van mijn vriend. (Dit heb ik dus allemaal achteraf gehoord hè, haha ;)) 

In april ging mijn vriend naar de juwelier en nam daar de tijd om een mooie ring uit te zoeken. Na een half uur ringen bekeken te hebben, vond hij het perfecte exemplaar. Geen ring met een steentje, daar blijft Laura vast achter haken, was bijvoorbeeld een gedachtegang, haha. Direct had hij het plan om mij in IJsland (in augustus) ten huwelijk te vragen. Omdat hij dit toch met iemand wilde delen, vertelde mijn vriend dit aan twee van zijn vrienden, spannend! Om er zeker van te zijn dat ik de ring niet zou vinden, verborg hij deze in de computerkast. Hij schroefde de computerkast dicht met schroefjes. Daar vindt Laura hem vast niet. Eh, nee. Inderdaad. HAHAHA.

Ondertussen ging ik natuurlijk lekker door met hinten, waarop mijn vriend steeds dacht: jahaaa wacht maar, het moment komt echt wel!

De dag voor vertrek naar IJsland dacht mijn vriend nog een paar keer: niet de ring vergeten in te pakken! Niet de ring vergeten in te pakken!

Het is de ochtend van ons vertrek naar IJsland. Mijn vriend heeft met zijn zus afgesproken dat ze samen de leenauto wegbrengen waarmee zijn zus en zijn moeder zojuist samen op vakantie zijn geweest. Daarna pak ik de ring in, spreekt hij met zichzelf af. Helaas gebeurt het dan toch…

Wanneer mijn vriend er onderweg achter komt dat hij de ring vergeten is, baalt hij ontzettend. Het lukt niet meer om naar huis te gaan en omdat we op IJsland in verschillende hotels zullen verblijven, is het niet handig om de ring te laten opsturen. Juweliers zijn er ook schaars en bovendien had hij al een mooie ring uitgekozen.

En ik maar hinten op vakantie. “Mooi plekje zeg!”, “Goh, wat romantisch!”, “Hoeveel huwelijksaanzoeken zullen hier al geweest zijn?” Ahhhhh, sorry lieverd. Als ik dit had geweten had ik dit natuurlijk nooit zo vaak en grappend gezegd. 

Voor mijn vriend was het aan de ene kant ook wel weer een soort bevrijding: nu hoefde hij zich geen zorgen te maken of hij het goede moment wel pakt en of hij echt wel het mooiste plekje heeft uitgekozen. Wel volgt natuurlijk de volgende druk: wanneer zal ik het dan gaan vragen….?

Wordt vervolgd!

Het leven met kittens

Mijn lijstje is nog niet zo indrukwekkend als die van Laura: Thomas en ik zijn ‘slechts’ vijf jaar samen, wonen drie jaar samen waarvan drie jaar zonder katten. Tot twee weken geleden! Dirk en Rover zijn in ons leven gekomen en het verandert de zaken thuis toch wel enigszins.

  • “Ah yes, er ligt weer een drol!” Een dag nadat ze bij ons zijn gekomen. Goed om te zien dat alles werkt zoals het moet.
  • De woonkamer wordt steeds leger met spullen, de slaapkamer steeds voller. Katvrije zone.
  • Elke middag vol opluchting weer thuiskomen dat de katten – en het huis – nog leven.
  • Laura heeft ook twee katten, die lijken ineens enorm vergeleken met deze mini’s.
  • Wanneer één van de twee eindelijk rustig is, springt de andere kat bovenop hem. Weg is de rust ;-).
  • Ze zijn nog jong, maar die nagels zijn al scherp! Ze vinden vooral voeten heel leuk, dus ik hou mijn schoenen toch maar even aan binnen.
  • Alle kabels, snoertjes en touwtjes hangen opgerold op katvrije hoogte.
  • Aan mijn foto’s op mijn telefoon kun je heel goed zien dat we nu katten hebben, haha.
  • Touwtjes! Speelgoedmuizen! Waterbakje! Kattenbakkorrels! Tenen! Tafel! Bank! Pluisje op het kussen! Alles vinden ze fantastisch.
  • “Hij kan al op de stoel springen!” Wat worden ze groot he.
  • Steen papier schaar wie de kattenbak verschoont.
  • Wanneer het net iets te stil in huis is, wordt het direct een verdachte situatie. Wat spoken ze nu weer uit?
  • Vriend belt op. “Hoe is het met de jongens?” En pas daarna: “hoe is het met jou?” Prioriteiten.. 😉

Tijdbalk: 10 jaar samen en … !

Zaterdag 20 september 2008: “eh Laura, vandaag is de verjaardag van mijn zus. Hoe zal ik je aan iedereen voorstellen? Als mijn vriendin?”

2009: Ons eerste weekendje weg samen, naar een hotel in Nijkerk!

2010: Leuke familiedingen. Een bruiloft en het leuke nieuws: “jullie worden oom en tante!”

2011: “Jeeeej ik mag eindelijk mee naar Sensation!”

2012: 4 jaar alweer, wat maken we toch veel mee.. Zo ook onze gezinsuitbreiding met James en Darcy!

2013: Het is leuk met jou! Etentjes, feestjes, familieavondjes, vakanties, De Efteling…

2014: “Ja! Wij gaan samenwonen!”

2015: “Schat? Ik ga 7 maanden in Duinkerke wonen, goed?”

2016: Onze eerste verre vakantie, naar Bali!

2017: “ONS BOD IS GEACCEPTEERD!!”

2018: “Lieve Laura, wil je met me trouwen?”

 

Hoeraaaa, wij zijn verloofd! Aanstaande zaterdag zal ik een uitgebreide blog schrijven over het huwelijksaanzoek 😀

Even logisch nadenken

Soms is het belangrijk om jezelf een beetje te verwennen. Dat kan wat mij betreft op allerlei manieren: een reep chocola, lekker een avondje niksen, of… een lekker stukje kaas kopen bij de kaasboer. Hoe burgerlijk wil je het hebben, hihi. In het dorp waar mijn ouders wonen zit een lekkere kaasboer. Ik ben toevallig bij hen op visite, dus ik besluit om er even heen te fietsen. Het is tegen zessen, maar aan het bordje voor de deur kan ik zien dat hij nog open is. Top!

Het is een wat aparte deur die ik niet één twee drie open krijg. Ik schuif en trek aan de deur, maar hij geeft niet mee. Onhandig kijk ik om me heen, maar er is niemand die mijn geklungel kan zien. Ik probeer nog eens de deur open te schuiven, maar weer lukt het niet. Ik tuur naar binnen om te zien of de winkel echt wel open is. In de hoek van de winkel zie ik een medewerker staan. Goed, toch open dus. Na nog een poging realiseer ik me dat de deur helemaal geen schuifdeur hoeft te zijn. Hoezo ga ik er per definitie vanuit dat het een schuifdeur is? Hoe vaak heeft een winkel een schuifdeur? Nonchalant duw ik de deur open. “Gaat lekker he!” hoor ik de medewerker zeggen. “Ja haha, maar het is gelukt hoor.” Ik kijk de man aan en zie dat hij een wenkbrauw naar me optrekt. Hij is aan het telefoneren en zijn opmerking was overduidelijk niet voor mij bedoeld. Ik voel me een beetje knullig. Ik wacht tot hij de telefoon neerlegt, bestel een geitenkaasje en ga snel weer naar buiten. Gelukkig gaf ‘ie nu wel mee, haha.

Wat zullen zij gelachen hebben ;)

Het is vrijdagochtend en ik ben onderweg naar paardrijden. Gisteravond heb ik al een Whatsappje gekregen dat de weg naar stal afgesloten is in verband met wegwerkzaamheden, maar dat we aan de verkeersleiders kunnen vragen of ze ons er alsnog door kunnen laten.

Ruim op tijd zet ik mijn auto naast de verkeersleiders neer en ik draai mijn raampje naar beneden. “Goedemorgen! Ik ben onderweg naar stal, dat is daar verderop. Zou ik er misschien nog langs kunnen? – Goedemorgen meissie. Dat is goed, je kunt je auto verderop in de berm parkeren. Als je stapvoets achteruit rijdt, met je alarmlichten aan, kun je je auto mooi bij de andere auto’s neerzetten.” Ongelovig staar ik de man aan. “Achteruit?” De man glimlacht breed. “Dat kun jij!” Vervolgens legt hij uit dat dit nodig is vanwege de asfaltering. “Jullie kunnen vanmiddag dan direct wegrijden zonder te keren op het nieuwe asfalt.” Vooruit dan maar. Ik kijk even achterom om een inschatting te maken en zet mijn alarmlichten aan.

Na zo’n twintig seconden voel ik me echt belachelijk. Het is een stuk van zo’n 200 meter, vol met bochten en aan weerszijden water. Waarom moet ik dit in godesnaam achteruit doen? Oké, het verhaal van het asfalt klinkt logisch, maar ik kan toch ook wel wat verderop nog even keren? Na zo’n 2 minuten slingerend achteruit rijden kom ik uiteindelijk aan bij de berm, waar andere auto’s ook achteruit geparkeerd staan. Grinnikend stap ik uit en loop ik het erf op. “Moest jij ook achteruit? – Ja, pffff.” Gelukkig, ik ben niet de enige. Één voor één komen we allemaal aan en bespreken we deze gebeurtenis. “Ik slingerde bijna de sloot in. – Ik ging zo langzaam. – Dit voelde echt super nutteloos!”

Na een tijdje komt er iemand anders aan gelopen. “Ik rij hier al twee dagen en ik mocht gewoon vooruit hoor.” Iemand anders hoort ons ook en zegt: “oeps, ik denk dat dit mijn schuld is. Vanmorgen vroeg stelde ik voor om alvast achteruit te rijden, waarschijnlijk heeft hij dit voor de gein volgehouden bij jullie allemaal!” We barsten allemaal in lachen uit. “Goh, die man zal zich wel dood gelachen hebben, hahaha.”

Wanneer ik ‘s middags weer langs de verkeersleider rij, draai ik mijn raam opnieuw open. “Zo, jij hebt wel gelachen hè vanmorgen? Ga eens op je kop staan, anders rij ik over je voeten heen!” Oké oké, dit laatste zei ik maar niet hardop;) Glimlachend wenst hij me een fijn weekend. Stiekem ben ik hem dankbaar voor weer een leuk blogje 😉

Wees eens eerlijk: had jij achteruit gereden? Het was ‘s morgens vroeg en zijn beredenering klonk heel logisch. Er stonden allemaal grote machines en alle andere auto’s reden ook allemaal achteruit. Probeer ik mezelf er nu alsnog onderuit te praten, ja hè? 😉