Neverdullmoments

Afgelopen zaterdag rende ik de Damloop by Night! (8 km)

“Heb je goed getraind?” “Hou je zo erg van hardlopen dan?” Beide vragen heb ik de laatste weken stiekem wel eens met een “neuh” beantwoord.

Een aantal jaren geleden heb ik samen met Dorinde en een vriendin de echte Dam tot Damloop gelopen. Wat ons bezielde weet ik niet, maar we hebben er máánden voor getraind. Met Start to run, van Evy! Het was een mooi avontuur en we haalden alledrie trots de finish. Vervolgens heb ik járen niet hardgelopen, ik was er even van genezen 😉

De afgelopen jaren heb ik nog één keer meegedaan met een hardloopevenement, maar al gauw zei ik tegen mezelf: “die mensen hebben ook toeschouwers nodig, die taak neem ik wel op me.”

Tja, wat is er ‘misgegaan’? Een paar maanden geleden besloot ik dat ik wat gezonder wilde gaan leven. Het was bijna een gewoonte om elke avond wat lekkers te pakken. Dit in combinatie met een auto voor mijn deur en maar één keer in de week sporten, deed mij besluiten om me spontaan in te schrijven voor de Damloop by Night. Samen met mijn vriend en de vriend van mijn zus schreef ik me in voor deze 8 kilometer. Lachen!

Vervolgens ben ik vol goede moed het hardlopen weer op gaan bouwen. Het verbaasde me hoe goed mijn conditie eigenlijk nog was! De reden dat ik het langzaamaan deed, was om mijn knieën weer een beetje voor te bereiden. Na elk hardlooprondje dacht ik: “ik kan nog wel meer!” En uiteindelijk was ik dan toch echt klaar voor de Damloop by Night.

Om 19:00 namen we de trein richting Zaandam, zo leuk om te zien hoe de trein zich dan per station meer vult met hardlopers. De lucht buiten ziet er dreigend uit, maar echt last hebben we er niet van. Wel dragen we allemaal een extra jas en een joggingbroek over onze hardloopoutfit.

We lopen naar de sporthal, kleden ons om en lopen vervolgens richtig de start waar we onze tassen afgeven. Het is nu rond 20:10, om 20:25 mogen wij starten. Wanneer we bij het vak zijn aangekomen, kunnen we ons nog tussen het hek doorwurmen nadat een beveiliger ons wenkt. “Kom maar hoor, ga maar naar binnen.” Ik kijk een beetje verward naar de tijd: wij moeten pas over 10 minuten starten. Mijn vriend en de vriend van mijn zus beginnen al heen en weer te bouncen: “zullen we maar gewoon alvast achter de groep voor ons aanrennen? Dan kunnen we nu beginnen!” Ik krijg een error in mijn hoofd. “Neeee, ik heb me op 20:25 ingesteld. Ik wil eerst nog dansen met de cheerleaders en me mentaal voorbereiden. Mijn oortjes indoen enzo. Als ik nu abrupt begin, zit ik er niet lekker in.” Ik moet lachen om mijn autistische trekjes, maar ik ben wel blij met mijn besluit.

Nadat de 10 minuten voorbij zijn, starten wij ook in dit vak. Omdat we net even gewacht hebben, staan we helemaal vooraan en kunnen we direct weg na het startschot. Een, twee, drie, WOOOOOOOOOOW. Wat gaat iedereen snel!! Dit is niet mijn tempo jongens. RENNEN JULLIE ECHT ZO HARD? Ik zie mijn vriend niet meer. Direct schieten er dingen door mijn hoofd. Super leuk om vooraan te starten, maar ik moet wel echt even mijn eigen tempo vinden, hahahaha.

Onderweg beleef ik het volgende:

  • de ene high five na de andere met kindjes die aan de kant staan!
  • super gezellig al die feesttenten met dansende toeschouwers!
  • oefff, flinke frituurlucht. Waar is de frisse lucht??
  • Mensen die hun huizen helemaal kleurrijk hebben versierd, super tof!
  • YES AL 1 KM!
  • Wow, er loopt nu al iemand!
  • Oh daar komt ze weer langsgerend…
  • Loopt ze nou alweer?
  • Oh, ze haalt me weer in.
  • DIT IS TOCH GEEN TACTIEK JOH?!
  • High five, high five.
  • Jeeeeuj ik heb het bord van 2 km niet gezien en nu zit ik al op 3!! Dit gaat lekker.
  • Oe, ik moet nu een stukje omhoog. Zometeen dus weer naar beneden, chill.
  • “Wil je water??” Bij het waterpunt pak ik een bekertje aan en gooi ik een beetje in mijn gezicht. Ik kan namelijk niet zo goed zweten, dus al het vocht is welkom, hahaha.
  • Ik ga dit liedje nog een keer luisteren, hier ga ik heel goed op!
  • JEEEEJ artiesten op trommels. Ik ren dansend voorbij en lach breed naar ze.
  • Bij het zien van nieuwe groepjes toeschouwers die voor ons klappen, krijg ik serieus kippenvel. Wat een sfeer!
  • Go Laura, go Laura, go Laura
  • JOTTEM NOG MAAR 2 KM!
  • Er staat ook een vriendin bij de finish, zal ik haar zien?
  • Ik begin al iets moeier te worden, maar het gaat zo lekker!
  • De laatste kilometer. De finish komt dichterbij. Nog 300 meter. Sprinteeeeeeeeeeen!!
  • GEHAAAAAAALD!

Dat moment dat je die medaille om je nek hangt, zo leuk! Echt een top ervaring en ik ben blij met mijn tijd van 55 minuten! Zeker motiverend om me weer in te schrijven voor een nieuwe wedstrijd binnenkort 🙂

 

Interesse?

Bij een verbouwing hoort puin. Heel veel puin! Omdat de elektra aangepast gaat worden, moeten op alle verdiepingen de gipsplaten eruit. We maken dan ook dankbaar gebruik van de bak die we tijdelijk voor ons nieuwe huis hebben gezet.

De vorige bewoners hadden een vrij aparte smaak. Veel antiek, heel veel hout en bijzondere kleuren bij elkaar. Op bijna elk hoekje van het huis hadden ze bijzondere details toegevoegd. Zo ook een gipsen beeldje met een houtlook die op de trapleuning zat bevestigd. Met de nadruk op zat, haha. 

Omdat er zó veel rotzooi is, hebben we bak één op laten halen en laten vervangen door een nieuwe bak. Vanavond hebben we gepland om de tweede bak te vullen. Na heel wat heen en weer gelopen te hebben – hallo stappenteller! –zie ik het gipsen hoofd in de tuin tussen de spullen liggen. Ik pak hem op, loop naar de bak en zie dat Laura achter de bak bezig is met sjouwen. “Joehoe!” roep ik enthousiast naar Laura, het hoofd voor mij houdend. Een verbaasde vrouw kijkt terug. Haa, oeps, dat was niet Laura. “Eh hoi! Deze gaat weg, interesse?” zeg ik vlug, alsof het helemaal bij mijn scène hoort. Ze moet lachen en bedankt voor de eer ;-).

“Omg, we zijn nu gewoon verloofd!” – Hoe mijn vriend mij ten huwelijk vroeg (deel 2)

Een plek waar hij me bijvoorbeeld had willen vragen 😉

 

In deel één beschreef ik al wat er voorafging aan het huwelijksaanzoek van mijn vriend (verloofde, haha). Deze blogpost eindigde ik met de volgende zin:

Wel volgt natuurlijk de volgende druk: wanneer zal ik het dan gaan vragen….?

(…)

In het vliegtuig terug naar Nederland denk ik nog even neutraal (ja, echt, neutraal! Ik had niks verwacht/gehoopt… ik ben al jaren aan het hinten voor de gein, niet met de dringende boodschap, maar gewoon omdat ik dat grappig vind): nog niet gevraagd, oké! 

Op zaterdag (we zijn op donderdag thuisgekomen) gaan we gezellig bij de familie van mijn vriend eten. Mijn zwager houdt van directe grapjes en vraagt grappend aan mij: “goh Laura, heeft hij je niet gevraagd?” Overdreven speel ik het spelletje: “nee, helaas… ik dacht nog zo: zulke mooie plekken, maar nee!” (Sorry lieverd, nogmaals, als ik het geweten had… hahahahaha). Als ik op dit moment goed de blik van mijn vriend bestudeerd zou hebben, had ik er misschien wel iets uit kunnen lezen, maar dat deed ik natuurlijk niet.

We eten gezellig, kijken foto’s van elkaars vakanties en we spelen een paar spelletjes. Rond half elf gaan we weer naar huis, het is een kwartiertje fietsen. Onderweg naar huis bespreek ik al met mijn vriend dat ik nog een paar Tweets moet bedenken. Zoals jullie inmiddels wel bekend is, plaatsen wij op zondag een weekoverzicht met de tweets die wij hebben gepubliceerd. Het lukt vaker niet dan wel om dit doordeweeks goed te plannen, waardoor er op zaterdagavond verdacht veel Tweets verschijnen. Ook deze zaterdag is dat niet anders. Ik plof op de stoel met mijn laptop op schoot en werk aan mijn laatste Tweets. Het lukt me om er vier te bedenken, maar de laatste wil maar niet lukken. “Weet jij nog een Tweet?” vraag ik op een gegeven moment wanhopig aan mijn vriend, die op dat moment opstaat om zich boven even om te kleden. “Ik zal even nadenken!”

Ik probeer wat Tweets te typen, maar echt een goeie zit er niet tussen. Op een gegeven moment hoor ik boven wat gerommel, gevolgd door een: “Laura, kom eens? Ik weet nog wel een Tweet!” Ik ben net in een zin bezig en zeg: “ja, wacht even, ik maak even deze af. Ik kom zo!” Waar ik normaal uit nieuwsgierigheid direct naar boven zou zijn gelopen, stel ik het opstaan nog even uit. De Tweet is bijna gelukt. Na een paar seconden besluit ik dat hij er toch niet helemaal lekker uitkomt. (Haha, neverdullmoments achter de schermen, het kan je inmiddels niet meer verbazen dat het er zo aan toe gaat ;)). Ik besluit om eerst even naar boven te gaan, wie weet heeft mijn vriend wat grappigs!

Wanneer ik de trap op loop, merk ik dat het sfeertje anders is dan anders. Mijn vriend staat in de slaapkamer en heeft een kaarsje aangestoken. “Huh?” zeg ik verbaasd en ik begin te lachen. Mijn vriend kijkt me intens blij, maar wel wat nerveus aan. Hij loopt naar me toe en pakt mijn hand. Direct begint me iets te dagen. “Lieve Laura….” Op dat moment krijg ik een error in mijn hoofd en hoor ik mezelf: “huh?! Wat?! Hè…..?!” roepen. Mijn vriend doet een heel lief zegje (ik ben de woorden vergeten, ik was zo verrast!) en gaat vervolgens op zijn knie. Hij heeft een prachtig blauw doosje in zijn hand, dat hij voorzichtig openmaakt. “Lieve Laura, wil je met me trouwen?” Keihard roep ik: “jaaaaaa! Hahahaha, woooow, ja natuurlijk!” en ik sleur hem overeind om hem te knuffelen. “Heb je me nou echt ten huwelijk gevraagd?!” Ik ben helemaal in shock. Hij schuift de ring om mijn vinger en we kijken er samen even naar. “Super mooi!!”

Mijn vragenvuur is natuurlijk begonnen en ik wil álles weten. Heb je vooraf geoefend op welke knie? Hoe wist je mijn ringmaat? Hoe had je bedacht om het nu te doen? Wist je al wat je wilde zeggen?

We hebben het leukste gesprek uit ons leven en we zijn onwijs gelukkig. Ik stel mijn vriend gerust dat ik het juist géniaal vind dat hij de ring vergeten was, tot zijn grote opluchting. Hij vertelt dat hij echt had overwogen om me met een grassprietje op een berg in IJsland te vragen, maar dat hij dat toch echt niet leuk genoeg vond. Dat het uiteindelijk in de slaapkamer gebeurde was wel een opwelling. Hij wilde gewoon niet langer meer wachten en wilde graag een antwoord (blijkbaar was hij super nerveus of ik wel ja zou zeggen, hahaha). Ik vind het juist top zo, het was echt ons momentje samen en ik zag het dus totaal niet aankomen. Het past ook wel bij ons dat het uiteindelijk zo gelopen is, geniaal.

Onze verlovingsdatum is 18-08-18, ik vind het mooi! Onze voorbereidingen zullen binnenkort waarschijnlijk wel beginnen, ik ben van plan om jullie daar uitgebreid in mee te nemen! Ons trouwjaar zal zeer waarschijnlijk niet 2019, maar 2020 worden. We willen er echt de tijd voor nemen om goed te sparen. Ik ben een gelukkig mens, ik ben gewoon verloofd! Ik heb een ring om mijn vinger!

En oja, de tweet werd uiteindelijk: “Tweet maar dat je altijd op zaterdagavond laat aan mij om tweetadvies vraagt… ;)” Aldus mijn vriend. #isitthatobvious? #oepsie (Laura)

Winkelen bij de Primark

Het is koopavond en ik besluit om even naar de Primark te gaan. In de winkel kom ik een aantal leuke situaties tegen.

In het pashokje, een gesprek tussen twee jonge meiden

  • “Dit shirt kan ik wel aan bij de schoolfotograaf!”
  • “Deze Harry Potter trui is echt leuk. Normaal vind ik Harry Potter kinderachtig, maar nu kan het wel.”
  • “Dit shirt past leuk bij mijn broek met gaten.” (Echt, wélk shirt past er nou bij een broek met gaten? Ik ben tegen de trend, haha).
  • BOEM. Gevolgd door een oerkreet. “Auu, mijn hoofd!” Gevolgd door keihard gelach.
  • “Ah dit staat me echt niet.” … “Jawel júist wel!” … “Nee echt niet.” … “Jawel staat je echt mooi.” … “Ja, he?”

In de winkel

  • “Hoi! Ik moet als donut verkleed. Hebben jullie daar iets voor?” (Een vriendin heeft een themafeest georganiseerd met een onmogelijk thema, hihi. De winkelmedewerkster vond het overigens wel een komische vraag.)
  • Een moeder loopt enthousiast rond met een ontzettend chagrijnige dochter achter haar aan sjokkend. Moeder houdt vrolijk wat kledingstukken omhoog, waarna haar dochter er steeds vol walging naar kijkt.
  • De bewaker bij de ingang kijkt me geamuseerd aan terwijl ik met net iets te veel kledingstukken in mijn hand toch maar wél een mandje probeer te pakken. Gaat niet helemaal soepel.

Bij de kassa

  • Altijd vragen ze bij de Primark of ik de kledinghangers mee wil nemen. Normaal zeg ik bijna altijd nee, maar ik neem me nu voor dat ik ze wel goed kan gebruiken. Uiteraard wordt het nu niet gevraagd, maar verdwijnen de hangers in een grote doos.
  • Het kassasysteem werkt superhandig: er wordt steeds omgeroepen naar welke kassa je moet. “Kassa drie, alstublieft. Kassa vijf alstublieft.” Het werkt nog handiger als je ook nog eens blijft opletten en daadwerkelijk naar de goede kassa loopt :).

Mini-anekdotes: 10 x Neverdullmoments op Twitter #73

Op Twitter kun je met weinig woorden (tegenwoordig weer wat meer!) een mini-anekdote kwijt. Vaak zijn deze berichtjes net te klein voor een volwaardige blogpost, maar samen vormen ze wel een leuk geheel! De afgelopen week Twitterden wij het volgende:

1. Wanneer je de kattenbak verschoont en er na drie minuten alweer op wordt gepoept door beide mannen. #shithappens #hadhetffeerdergedaan #drollenscheppen (Dorinde)

2. Note to self: volgende keer mijn panty op het allerlaatste moment aantrekken. #kittensmetnagels #ladder (Dorinde)

3. Hoe kan mijn hartslag nou 200 zijn tijdens het tandenpoetsen?! … Oh wacht, het zijn pas 200 stappen vandaag. #fitbit #nogevendoorstappen (Dorinde)

4. Voor het eerst in mijn leven heb ik mijn dekbed buiten laten luchten. Na tien minuten regen kwam ik er dan ook pas weer achter dat ‘ie nog uit het raam hing. #nattekledder #zitnietinmijnsysteem #volgendekeerweerberichtchecken (Dorinde)

5. “Ik wil er nog 5, dan zit ik aan m’n target. Daarna ga ik chillen en lekker lang pauze houden hoor.” #straatverkopersonderelkaar #ikwasboven #raamstondopen #benbovengebleven #rebel (Laura)

6. Neem ik één handje vlokken, gaat mijn buik vervolgens keihard trompetteren. #okhetisduidelijk #jemighetwasmaareenhandje #streng #tsss (Laura)

7. In de Action ben ik op zoek naar iets en ik kan het maar niet vinden. Op een gegeven moment hoor ik een vrouw achter mij aan een medewerkster vragen: “mevrouw, waar liggen de veiligheidsspeldjes?” Ik ‘storm’ er op af en zeg: “die zoek ik ook!!” #damloopbynight #rugnummer (Laura)

8. “Is het handig om nu Redbull te drinken voor de wedstrijd? – Nee, je moet nu geen koolzuur willen drinken. – Ok!” Vervolgens pak ik mijn water. “Ga je nou serieus Spa rood drinken?” Ik lach keihard: “ik heb water in een spa rood flesje gedaan!” #damloopbynight #treinleven (Laura)

9. “Yes, ze gaf me een high five!” Een klein meisje glundert van trots wanneer ik langs haar heen ren. #damloopbynight #zaandam #lekkerrennen (Laura)

10. Zo’n mail die je al een week op ongelezen laat staan. En dat je dan steeds opnieuw je mailbox opent met het idee dat je een nieuwe mail hebt. #vergeetachtig #steedsopnieuw. (Dorinde)