“Schat, heb jij de hütekase gezien? Ik had nog een half bakje, maar ik zie alleen die volle in de koelkast staan.” Voor de zekerheid check ik de prullenbak, maar daar ligt hij ook niet. Mijn vriend: “nee, geen idee. Hoewel.. ik heb hem vandaag wel ergens zien staan! Even goed denken hoor.” Vervolgens kijken we allebei in slowmotion naar het kruidenrekje (zie foto) en schieten we keihard in de lach. Oeeeps!
Conditioneren, we kennen het bijna allemaal wel van het experiment van Pavlov. Net voordat een hond wat te eten krijgt, gaat er een belletje rinkelen. De hond maakt speeksel aan door het voedsel en associeert dit met het belletje. Wanneer uiteindelijk het belletje rinkelt, maakt de hond al speeksel aan nog voordat hij het voedsel heeft gekregen. Ik besloot om iets vergelijkbaars te proberen met onze kat Dirk.
Bij mijn ouders hebben we altijd katten gehad: Paulus, Pinter, Vos, Fletskater (ja echt) en Lynx. De eerste vier mannen zijn helaas niet meer onder ons, maar Lynx is er nog steeds. Altijd wanneer ik Lynx zie, til ik hem op en laat ik hem half over mijn schouder hangen. Gezellig. Ik ben dit zo gewend om te doen, dat ik dit ook met mijn eigen katten doe. Het probleem is alleen dat ze niet zo goed snappen waar ik naartoe wil. Het wordt dan ook vaak niet meer dan een ongemakkelijke houtgreep, haha.
Laatst ontdekte ik dat Dirk de tikkende klok heel interessant vindt. En laat die klok nou net íets hoger dan mijn schouder hangen. Haaa. En zo komt het dat ik nu regelmatig met Dirk over mijn schouder voor de klok sta te hangen. Hij zijn zin, ik mijn zin. En nu maar hopen dat hij het binnenkort ook zonder de klok kan ;-).
Op Twitter kun je met weinig woorden (tegenwoordig weer wat meer!) een mini-anekdote kwijt. Vaak zijn deze berichtjes net te klein voor een volwaardige blogpost, maar samen vormen ze wel een leuk geheel! De afgelopen week Twitterden wij het volgende:
1. Als je zin hebt in een wandeling moet je naar een supermarkt gaan waarvan je de indeling niet kent. En dan moet je vooral op zoek gaan naar producten als “allesbinder”. #niettevinden (Dorinde)
2. Er schijnen mensen te zijn die al aan hun derde kilozak pepernoten zijn begonnen. #wijniethoor #echtniet #bijnasinterklaas (Dorinde)
3. Maar we kopen ook veel mandarijntjes. #compensatie (Dorinde)
4. Ik ben op Vlieland met mijn familie en tijdens het uitgaan ben ik mijn telefoon kwijt. Hij móet gestolen zijn, paniek! Mijn zus en broer struinen de vloer af, maar kunnen niks vinden. Shit… Uiteindelijk vind ik hem toch in mijn zijvakje. #kneus #voortaanevenchecken (ingezonden)
5. Wil je graag je evenwichtsgevoel trainen? Oefen dan vooral niet met een tandenborstel in je mond. #tipvandedag #levensgevaarlijk #opeenbeenstaan (ingezonden)
6. Dat je bijna hoopt dat de aardappelen beschimmeld zijn omdat je stiekem meer zin hebt om eten te bestellen. #gaiknatuurlijkniethardopzeggen #zewarennoggoed #uiteindelijkwarenzenatuurlijkheerlijk (Laura)
7. Terwijl ik mijn schoenen aantrek, zit James mij uiterst afkeurend aan te kijken. “Je hebt gelijk, die andere schoenen staan leuker hè?” James: “whatever, laat me gewoon naar buiten.” #kat #moetbinnenblijven #ikmoetweg (Laura)
8. Toch een soort van erkenning gekregen ofzo. Na het maken van een interessante persoonlijkheidstest, schijnt mijn karakter overeen te komen met dat van Willy Wonka. #hahahaha #chocolademonster #aswespeakchocolaaanheteten (Laura)
9. De tijd dat we films helemaal af kunnen kijken in één avond is voorbij. #ouwelullen #slaperig #wieslaapterheteerst #debankligttelekker (Dorinde)
10. Morgen naar de bios. #datbelooftwat #dextromee (Dorinde)
“Hoi mevrouw, heeft u de cijfers al??” Het is de eerste les na de herfstvakantie en de leerlingen kijken me vragend aan. Vóór de vakantie hebben ze een spraakopname gemaakt van hun zelfgemaakte Franse verhaal. In de vakantie had ik de schone taak om deze verhalen te beoordelen op creativiteit, uitspraak, tempo, correctheid van zinnen etc. Erg leuk, maar voor 75 leerlingen een flinke klus!
“Ik beloof dat ik de cijfers uiterlijk vanavond op Magister zet. Ik zal zelfs Expeditie Robinson skippen, zodat ik de laatste verhalen nog kan beoordelen. – Nou mevrouw, dat hoeft nou ook weer niet hoor. – Waarschijnlijk moet ik dit sowieso doen, mijn vriend wil namelijk de bètaversie van Fallout (een spel dat mijn vriend al jaren graag speelt op de PlayStation) spelen en dat valt precies tijdens Expeditie Robinson.” Waar de meiden mij vragend aan kijken, zie ik de jongens heftig knikken. “O ja, dat snap ik wel hoor mevrouw!! Die bèta blijft maar heel kort online, daar moet uw vriend wel van profiteren.”
Twee meiden achteraan steken hun vinger op. “Mevrouw, hoe oud bent u eigenlijk?” Ik moet lachen om hun vraag en ik besluit een beetje ‘mysterieus’ te blijven. “Mijn vriend is 30, dat hij nog steeds gamet zegt dus niet zo veel over de leeftijd. – Maar hoe oud bent u dan? – Ik ben jonger dan mijn vriend, over anderhalve week ben ik jarig. Wie weet zeg ik dan wel héél snel in het Frans hoe oud ik ben geworden. Houd je oren maar goed open de 14e!”
“Goedemorgen, ik kom mijn diploma ophalen.” Het is maandagochtend en ik sta bij de studentenbalie bij de Hogeschool Utrecht. Ik heb besloten om het ontzettend feestelijk aan te pakken: géén diploma-uitreiking, gewoon een handtekening bij de balie. Net zo makkelijk en het scheelt weer een paar uur verplicht zitten ;-).
“Van harte gefeliciteerd, ik pak hem er even bij!” De vrouw achter de balie haalt een boek zo groot als het boek van Sinterklaas tevoorschijn -há, er zijn meer ‘praktische’ studenten zoals ik- waar ontzettend veel diploma’s inzitten. “Kijk, daar heb ik hem.” Net wanneer ze het diploma voor mijn neus wil leggen, komt er een huilende student aangerend. Arm ding. De vrouw kijkt me verontschuldigend aan en vraagt me of het okee voor mij is als ze even de student gaat helpen. Geen probleem! Nieuwsgierig luister ik mee. “Mevrouw, HELP. Ik heb tentamen over zeven minuten en ik weet niet waar ik moet zijn. Ik sta nergens op de lijst.” Door haar paniekmoment is ze haar studentnummer vergeten. Bovendien praat ze zo snel dat ze haar achternaam wel drie keer moet spellen, waardoor het proces niet per se versnelt wordt. Ik vind het dapper van de baliemedewerker dat ze de -steeds meer chagrijnig wordende- student ook nog een preek durft te geven dat ze natuurlijk op een andere website had moeten kijken voor het lokaal.
Een paar minuten later loop ik met mijn papiertje op zak weer naar buiten. Ik glimlach. Wat heerlijk dat ik me nooit meer druk hoef te maken om het maken van tentamens! Voor de student hoop ik dan maar dat haar moment ook snel zal komen.