Lees jij nog wel eens oude blogposts terug? Waarschijnlijk niet! Elke maand publiceren wij in een terugblik-blog the best of last year. Deze maand: maart 2018!
Never dull tweets in maart 2018
Tijdens het zoeken naar recepten kwam ik toevallig op een website over aubergines. Geleerd dat je aubergines buiten de koelkast moet laten en dat ‘aubergine’ in het Sanskriet “scheet, ga weg!” betekent. #aubergine #lol (Laura)
Gat in de markt jongens, een zak koekjes waarbij het pijn doet om een koekje eruit te pakken. Deze verpakking van Cantuccini’s heeft scherpe karteltjes bij de rand waardoor je letterlijk rode striemen op je hand krijgt bij het pakken van een koekje! #healthy #discipline (Laura)
Op een groot reclamebord naast de weg staat: “Professioneel in beton!” Mijn moeder merkt heel droogjes op: “hoe ziet een gebouw er uit met onprofessioneel beton?” (Dorinde)
Samen met mijn zus slaap ik op een klein kamertje met houten balken. Zo’n kamer waar al twee dagen een spin in de hoek zit weetjewel. Zus ineens echt super droog: “de spin is weg.” Ik rechtop in bed, net zat bij er nog. “Geintje.” #hartverzakking (Laura)
Ik sta bij de parkeerautomaat te prutsen. Door de zon is het scherm slecht leesbaar en ik tuur naar de cijfers. Een man loopt langs: “kap koe henne!” (ofzoiets). Ik versta hem niet en zeg: “pardon?” Hij wijst: “kap koe henne! Er moet een kapje boven hangen!” Ooooo. #Fries (Laura)
Op mijn studie is het doodstil in het lokaal. Vervolgens klinkt het uit één hoek super hard: GA IN NOORDOOSTELIJKE RICHTING . #terugreiswerdalvastgepland #hadzekergeenzinmeer #googlemaps (Dorinde)
Vriend laat foto zien van zijn moeder die aan het breien is. “Leuk! Wordt het een mutsje voor ons nichtje?” … “Nee, een pannenlap.” #diehebjeooknodig (Dorinde)
Vandaag ben ik vreselijk achtervolgd door een appelstickertje. Eerst zat hij op de snijplank, toen in de pan met krieltjes (?!?!), vervolgens op het pedaal van de prullenbak en daarna dus weer onder mijn schoen. Ik koop nooit meer Jonagolds, ’t zijn gluiperds. (Laura)
Zo’n meeuw die super enthousiast aan het dansen is op de gevel van een restaurant waar ze een hele serieuze meeting hebben. #contrast (Dorinde)
2 maart 2018
Even dimmen graag
Ik ben op visite bij mijn ouders en vraag of ik ergens mee kan helpen. “Zou je anders even de stofzuiger van boven willen halen?” Geen probleem! Ik loop naar de gangkast om de stofzuiger te pakken en het valt me op dat de stofzuiger er anders uitziet dan vroegah. “Heb je een nieuwe? Chic hoor!” Mijn moeder kijkt me in eerste instantie wat vragend aan, maar als ze ziet dat ik het over de stofzuiger heb, begint ze te lachen. “Eh ja, dat is inderdaad een nieuwe. De oude is kapot gegaan.” Ik vraag haar hoe dat ineens gekomen is. “Nou, we hebben een dimmer die je in het stopcontact kan stoppen. Als je daar vervolgens een lamp in stopt, kun je het licht zelf reguleren.” Ik knik, niet helemaal begrijpende wat dit nou met de stofzuiger te maken heeft. Mijn moeder vertelt verder. “Het is heel handig, ideaal voor felle lampen. Voor de stofzuiger was de dimmer helaas een minder groot succes.”
15 maart 2018
Een tip die je leven gaat veranderen
Al een keer of vierhonderd heb ik mezelf keihard uitgelachen. Het is niet dat ik het niet goed kan zien ofzo, maar op de één of andere manier gaan mijn hersenen dan in de “ahhhh gossie”-modus, waardoor het beeld voor enkele seconden vertroebelt en vertraagt.
Waar dit over gaat? Mijn liefkozende “hoi lieverd!”-momentjes die ik regelmatig met onze stofzuiger heb beleefd. Met zijn stoere, zwart-witte design lijkt hij in de verte soms sprekend op onze katten. Zoek dus altijd een stofzuiger uit die compleet vloekt met de vacht van je katten.
16 maart 2018
Goeie ruitenwisser
Mijn vriend en ik zitten in de auto en rijden door een regenbui. In de verte springt een stoplicht op oranje en het lukt ons en onze voorganger nét niet om dit stoplicht nog te halen. Wanneer de auto voor ons stilstaat, gaat de deur aan de bestuurderskant open. “Huh, wat gaat hij nou d…” Mijn vriend kan zijn zin niet afmaken, omdat we op dat moment allebei zo hard moeten lachen. Blijkbaar is er iets mis met zijn ruitenwissers, want onze voorganger is ze met ontzettend woeste bewegingen handmatig aan het bedienen. Nog nooit heb ik mijn ruitenwissers meer gewaardeerd dan op dit moment.
23 maart 2018
Over wie heeft ze het nou?
Het is maandag en ik ben in Utrecht voor mijn opleiding. Bij het tweede vak van de dag is de docent bezig met het peilen van de voorkennis van de groep. Steeds noemt ze de naam van een student, waarna ze een vraag stelt.
“Maria*, kun jij me vertellen wat een priemfactorontbinding is?” De docent kijkt verwachtingsvol naar Kim, terwijl Maria in een totaal andere hoek van het lokaal zit. Het is de tweede les van de cursus en het is dan ook niet meer dan logisch dat de docent nog niet alle namen weet. Uiteraard geeft Kim geen antwoord op de vraag, haar is immers niets gevraagd. De situatie wordt een beetje ongemakkelijk, omdat de docent niet door heeft waarom er geen antwoord gegeven wordt. In het groepje van Kim zitten drie mannen waarvan eentje de situatie probeert te redden. “Ehh, bedoel je mij?” roept hij grappend.
* Om privacy redenen zijn de namen van de studenten veranderd.
26 maart 2018
Zelfscannerpoortje
Het is 21.00 en we hebben zin in een wijntje. We besluiten om nog even naar de Appie te fietsen om een flesje te halen. “Zelfscanner doen?” stelt mijn vriend voor. Prima! We mikken de wijn, een pak koffie en wat rijstwafels in ons mandje en lopen naar de zelfscankassa. Na het betalen van de zelfscanboodschappen krijg je altijd een bonnetje met een barcode, die je vervolgens moet gebruiken om door het poortje te kunnen lopen. “En nu wél wachten tot ik er ben hè?” roep ik grappend naar mijn vriend, die de vorige keer al door het poortje was gegaan terwijl ik nog halverwege de winkel was. Hij steekt zijn tong uit en geeft het bonnetje demonstratief aan mij. “Doe jij maar dan!” Ik loop naar het poortje, wacht netjes tot mijn vriend achter me staat en scan vervolgens het bonnetje. We staren allebei naar rechts, waar het poortje open gaat. Het poortje waar we allebei níet voor staan. Goh. Verkeerde scanapparaat. Je begrijpt dat ik me hier niet meer uit weet te redden en dat ik het de volgende keer toch maar weer aan mijn vriend overlaat ;-).
29 maart 2018
Een blog over snot en kots
Na een lange werkdag laat ik me vanavond vermoeid in mijn stoel vallen. Mijn vriend kijkt een mooie documentaire op National Geographic en ook ik ben meteen geboeid.
Na een tijdje roep ik hardop: “O snot, ik heb nog geen blog geschreven!” (Oké ik riep geen “snot”, maar dit maakte mijn autocorrectie van “shit” en eigenlijk vind ik “snot” een veel leuker stopwoordje).
Mijn vriend wijst heel droog naar de vloer. “Daar ligt kattenkots, je kunt er misschien in gaan staan?” Verbaasd roep ik: “huh, ligt daar kots?” Mijn vriend reageert: “dat zei ik echt twee minuten geleden tegen je! – O, oja.” (#oostindischdoof #hoordehetheuswel).
Omdat ik nog geen zin heb om in actie te komen (want ja, James zit op schoot), kijk ik weer verder naar de documentaire. Toch begint het in mijn achterhoofd een beetje te piepen en te zoemen dat er nog iets opgeruimd moet worden.
Uiteindelijk geef ik me over en loop naar de kots. Ik buk door de knieën en raap het stukje plastic op. Toegegeven, met het stukje groen op het plastic lijkt het best op dat slijmerige plasje met grasspriet van vorige week. Toch ben ik wel blij dat dit stukje kots zich gewoon makkelijk in de prullenbak laat gooien.
Ik steek mijn duim op naar mijn vriend, de blog is weer gelukt.
