Neverdullmoments

Je wordt gebruikt waar je bij staat

Het is maandag: mijn vrije dag! Een perfecte dag om de stapels was bij te werken. Ik stop de was in de wasmachine, geef de katten die me braaf naar zolder zijn gevolgd een aai en ga weer naar beneden. De katten blijven boven.

Na een uur of twee ga ik weer naar zolder om de was uit de wasmachine te halen en om er een nieuwe in te doen. De katten zijn al die tijd boven gebleven en ik ben stiekem wel nieuwsgierig waar ze het zo druk mee hebben. Het wordt pijnlijk -letterlijk- snel duidelijk. Net wanneer ik voor de wasmachine buk om de was eruit te halen, springt Dirk op mijn rug. “Hé, wat gezelaaaaaauw!” roep ik uit. Verontwaardigd kijk ik over mijn schouder naar Dirk, die totaal geen oog voor mij heeft. Verwilderd kijkt hij omhoog naar de vlieg die op het dakraam zit te chillen. Hij doet een aantal pogingen om de vlieg te pakken, wat hem alleen enigszins lukt als hij zijn nagels in mijn rug zet. Aangezien ik nog meer was uit de machine moet halen en wil voorkomen dat mijn rug helemaal open wordt gekrabd, besluit ik de jongens een handje te helpen. Eén voor één til ik ze op om ze bij de vlieg te laten.

De vlieg kan het verhaal helaas niet meer navertellen. In my defence: het was hij of ik!

Aardige move

Daan is uit eten met zijn werk en ik heb mezelf lastminute bij Dorinde en Thomas uitgenodigd om daar te komen eten en werken, gezellig!

Ik heb op verzoek nog even een aubergine bij de Jumbo gehaald en Thomas begint met koken. Dorinde en ik ‘laten ondertussen de katjes even uit’ in de tuin. Ze worden steeds groter en zelfstandiger en het is belangrijk dat ze ook hun eigen weg leren te gaan. Toch is ouderlijk toezicht nog wel even handig bij de eerste sprongetjes over de schutting bij de buren 😉

Na een tijdje is het eten bijna klaar en is het tijd om de jongens weer naar binnen te doen. Dirk zit in de tuin van de buren en ik weet van mijn eigen kat James dat een stukje aluminiumfolie wel eens een goed lokobject kan zijn. We maken er een soort stokje van, poeren het door de schutting en Dirk komt inderdaad algauw over de schutting gesprongen. Top, one down.

Rover daarentegen blijft misschien wel in de tuin, maar hij laat zich door de begroeiingen niet zo makkelijk pakken. Wanneer hij op een gegeven moment diep in een bosje zit, voer ik opnieuw de ‘pak de aluminiumfolie’-manoeuvre uit. Ik zit op mijn hurken bij de bosjes en even later komt  Rover inderdaad aangeslopen. Wanneer hij dicht bij me is, ben ik in staat hem te pakken. Op dat moment verlies ik echter mijn evenwicht en val ik vol overgave in de bosjes. Terwijl ik de aarde van mij afveeg, schiet ik keihard in de lach. Rover maakt zich los en rent vrolijk weer weg. Dorinde begint verderop in de tuin ook hard te lachen en achter de schuifdeur zie ik Thomas in de keuken ook op de ‘uitlach’-modus gaan.

Uiteindelijk lukt het ons bij een tweede poging wel om Rover te pakken, waardoor we even later rustig van het eten kunnen genieten. Wij van een lekkere curry, de jongens van hun brokjes.

Limiet

(2011) Het is zomervakantie en ik ben aan het werk bij mijn bijbaantje. Een paar maanden geleden heb ik mijn rijbewijs gehaald en daar maakt het bedrijf dankbaar gebruik van. “Rijd jij maar even naar de andere vestiging om een order te brengen!” Ik heb er goed door leren rijden, maar spannend vond ik het wel om meteen met die grote bus te rijden!

Nadat ik de bus heb volgeladen, stap ik in en start ik hem. Na 500 meter begint het te regenen. Ik kan de knop van de ruitenwisser niet direct vinden, maar na wat gehannes heb ik hem gevonden. Top! Op naar mijn bestemming. Om daar te kunnen komen moet ik over een viaduct heen. Ik geef gas en nog meer gas om de helling op te komen, maar op de één of andere manier gaat die stomme bus niet sneller. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik een auto steeds dichterbij komen, terwijl ik met 30 kilometer per uur het viaduct op ga waar ik eigenlijk 80 zou moeten rijden. In paniek gooi ik de bus aan de kant. Ik bel Laura op die ook aan het werk is bij het bedrijf. Ze vertelt me dat ik rustig moet blijven en dat een collega eraan komt.

Na een paar minuten zie ik inderdaad een collega aan komen karren in zijn auto. Vrolijk stapt hij de bus in en kijkt wat er aan de hand is. “Aah, ik zie het al!” Hij tikt een hendeltje terug naar beneden. “Je had de limiet knop aan staan op 30 kilometer per uur. Dan gaat het wel even duren voordat je er bent, haha.” Hij rijdt weer terug naar het werk en ik vervolg, enigzins beschaamd, mijn route naar de andere vestiging. Die stomme regen ook. 😉

Mini-anekdotes: 10 x Neverdullmoments op Twitter #95

Op Twitter kun je met weinig woorden een mini-anekdote kwijt. Vaak zijn deze berichtjes net te klein voor een volwaardige blogpost, maar samen vormen ze wel een leuk geheel! De afgelopen week Twitterden wij het volgende:

1. Wanneer je in de veronderstelling bent dat de vaatwasser schoon is en je enorme snuif in een bierglas neemt om dit even te checken. UHLL. #zurelucht (Laura)

2. Of je wordt door een voetganger ingehaald die je 10 minuten geleden voorbij was gereden met de auto. #bokkedruk #volgendekeerlopennaarwerk (Dorinde)

3. Afbeeldingen van kunstgebitten zijn best wel akelig. #blog #iew (Dorinde)

4. “Nee naar deze kroeg gaan we niet hoor, veel te veel cholesterol. Ehhh testosteron!” #kroegentocht #Zwolle (Laura)

5. Vriendin in de kroeg: “ik heb m’n haar in een vlecht, een shirt dat qua kleur lijkt op een blote buik en ik drink thee. Dat wordt niks meer vanavond.” (Vriendin)

6. In de kroeg drinken we het shotje “apenkop”, dat is een combinatie van dropshot, Pisang Ambon en een apenkopsnoepje. We hebben allemaal een perfect apensnoepje. Een vriendin schiet echter in de lach omdat die van haar nogal afwijkt. #albino #apenkop #waitfortthephoto (Laura)

7. In de stad Zwolle zijn we bezig met een foto-opdracht met (jawel) wegwerpcamera’s. We vragen een voorbijgangster (+-20 jaar) om ons op de foto te zetten. KLIK! “Wow, was dat het?!” #generatiekloof (Laura)

8. Ik pak mijn GoPro om van iedereen een filmpje te maken met hun eten. Vriendin: “Zeg, dat is niet helemaal volgens AVG hè?!” Een andere vriendin verstaat alleen: “huh, heb je nog trek?!” Vragende emoticon. “Aardappelen groente vlees, AVG?” #miscommunicatie (Dorinde)

9. Na een hele dag wandelen heb ik super veel klitten in mijn lange haar. Zus: “als je ze afknipt, kun je er oorwarmers van maken!” Waarop vriendin zegt: “bandje erom, klittenband.” #niveau #superbehulpzaamook (Laura)

10. Zitten we in een supergezellige kroeg, komt er na een tijdje toch het voorstel: “we kunnen ook thuis gaan dansen met chips?!” #wewordenoud #letsgooo (Laura)

How she saved my day

Lees dit met een ietwat vermoeid “lettertype” 😉

Het is donderdag en ik sta een beetje sloom op. Vandaag is mijn laatste werkdag in een drukke week vol tienminutengesprekken en late vergaderingen.

Wanneer ik in de auto stap, bedenk ik dat ik nog moet tanken. Oei, dan had ik eigenlijk iets eerder weg moeten gaan… Even later kom ik aan bij de BP. Het is erg druk en ik wacht een minuutje totdat de vrouw voor mij wegrijdt. Vervolgens parkeer ik mijn auto naast de pomp en tank ik euro 95. Terwijl ik wat glazig voor me uitstaar (kost het je al energie, het lezen van deze blogpost?;)), wacht ik totdat de pomp afslaat. Vervolgens doe ik mijn auto op slot en loop ik naar binnen om af te rekenen.

De baliemedewerkster kijkt me strálend aan en strekt haar hand uit. Ik kijk haar vragend aan. Ik ga pinnen, ja, maar daar hoef ik mijn pinpas in principe niet voor af te geven. “Meid, precies rond! Knap hoor! Dat probeert iedereen.” Mijn vragende frons wordt er niet per se ondieper van. “Spaar je geen freebees? Je hebt precies 30 liter getankt. Daar krijg je extra punten voor!” Mijn dag is (ondanks dat het pas 07:20 is) nu al helemaal goed bij het zien van haar enthousiaste gezicht. Vervolgens heb ik uiteraard een freebees kaart aangeschaft 😉