De afgelopen week schreven wij de volgende 10 mini-anekdotes op Twitter:

1. ‘s Morgens in de auto ben ik meestal nog niet helemaal wakker. Wanneer de nieuwslezer de verkeersinformatie in chronologische volgorde opleest, kom ik er vaak bij de “A27” eens achter dat ik moet opletten. Helaas is hij dan de A7, A8 en A9 al voorbij. #hetgaatmeooitlukken (Laura)

2. We hebben net een ijsje gehaald en ik wijs naar het appartement boven de ijssalon: “daar zou ik echt niet moeten wonen.” Mijn vriend kijkt ernaar en zegt: “mwah, het zal toch wel meevallen met de overlast van de klanten?” #notmypointhahaha (Laura)

3. Hahaha, wanneer een man ongegeneerd zijn neusharen uit zijn neus aan het trekken is. #autolife #hoi #jebentnietzoanoniem #zietergoeduit (Laura)

4. “Okee, even tien minuutjes op bed relaxen.” Na een paar minuten komt er een kat bij me liggen. #nukanikonmogelijkwegnatuurlijk #geenprobleem (Dorinde)

5. “Goeeedemiddag!” Begroet de jongen achter de kassa van de bouwmarkten ons enthousiast. Hij merkt daarna droogjes op dat dit wel erg veel weghad van Gaston, haha. (Dorinde)

6. Ik kon het toch niet laten. #bezemgekocht #alseenheksdoordewinkel #heelvolwassen (Dorinde)

7. Heerlijk om naar een serie te kijken waar het nu kerst is. #nogheelveeldagentotkerst #tochmaareerstdezomer #maardaarnamaghetsnelkerstzijn (Dorinde)

8. Ja ja, je punt (letterlijk) is duidelijk, ik laat heus wel wat van je over! #plantsnoeien #metveelstekels #au (Dorinde)

9.Altijd fijn, een oplettende vriend. Na zo’n vier uur samen klussen kom ik er zelf eens achter dat mijn shirt binnenstebuiten zit. Inclusief allemaal gigantische, uitstekende kaartjes. (Laura)

10. Wanneer je er in je droom heilig van overtuigd bent dat je morgen naar de Efteling gaat en er bij het wakker worden zwaar teleurgesteld achterkomt dat dit slechts een droom was, is het wel weer eens tijd om te gaan. Toch?;) (Laura)

Rond 17:00 stap ik de school uit. Op naar huis! Ik zwaai naar twee collega’s die ook buiten staan en vervolgens stap ik mijn auto in. Voordat ik naar huis rijd, kijk ik nog even op mijn telefoon naar de berichtjes die ik nog niet heb gelezen. Daarna start ik de auto.

Op dat moment parkeert een andere collega uit en rijdt richting de uitgang van onze parkeerplaats. Ik wacht tot mijn collega gepasseerd is, zodat ik daarna ook naar achteren kan rijden. Ze spot echter mijn andere collega’s die buiten staan en besluit om daar nog een praatje mee te maken. Haar auto zet ze vlak achter mijn auto neer, op zo’n manier dat ik strak naar achteren kan, maar niet kan indraaien, omdat ze haaks achter mijn auto staat. (Zie je het voor je? een soort L dus).

Ik schat de situatie in: misschien wenst ze de collega’s alleen een fijn weekend en rijdt ze daarna door. Ik heb inmiddels weer een berichtje binnen en besluit om deze dan nog maar even te beantwoorden. Na zo’n dertig seconden wil ik toch wel graag richting huis, dus ik besluit om mijn auto recht achteruit te rijden en daarna richting de uitgang te sturen. Ik zet mijn auto in z’n achteruit en de drie collega’s kijken mijn kant op. Ik rijd vlak langs de neus van de auto van mijn collega en ik kijk vriendelijk hun kant op om ze gedag te zeggen.

Op dat moment hoor ik echter een krakend geluid waar ik van schrik. KGGGGRRRSPPPPJJJ. Verschrikt trap ik op de rem en kijk ik in mijn achteruitkijkspiegel. OMG. Ik ben zojuist vol overtuiging in een bosje gereden. Mijn collega’s liggen dubbel van het lachen en ik kan ze geen ongelijk geven. Toch steek ik ook denkbeeldig mijn tong naar de bosjes uit: ze vielen heel erg buiten mijn gezichtsveld, omdat ze ongeveer tot aan de onderkant van mijn achterruit reiken. Logisch toch, dat ik meer bezig was met het niet raken van de auto van mijn collega en daarbij even de bosjes (die er op zich al heel lang staan, leuk zijn ze hoor) over het hoofd had gezien?

Toch vertellen mijn gloeiende wangen me dat dit wel onder de categorie blunder valt. Ik zet mijn zonnebril af, houd mijn hand even voor mijn ogen (“dit hebben jullie niet gezien”) en zwaai dan alsnog vrolijk mijn collega’s gedag. Volgende week parkeer ik ver uit de buurt van de bosjes ;).

Vandaag kom ik redelijk laat thuis van mijn werk. We beginnen snel aan de voorbereidingen voor het eten, omdat ik om 19.30 alweer bij de sportles moet zijn. Dat moet net lukken!

“Ga je zo nog even mee om te stemmen?” vraagt Thomas. O ja, shit! Als ik op de klok kijk zie ik dat het net niet lekker uit komt om nog vóór het sporten te gaan stemmen. Het dichtsbijzijnde stembureau is daarvoor net even te ver weg. Na het sporten zijn de stembureau’s alweer bijna dicht, dus de enige optie is dan om met mijn zweethoofd naar binnen te sjezen. Hmm, what to do..

Uiteindelijk besluit ik om Thomas te machtigen. Qua tijd is dat de enige haalbare optie. Nog net voordat ik de deur uitga, vul ik snel het machtigingsformuliertje in op de stempas. Wat een gedoe zeg ;-).

Wanneer ik even later richting de deur van de sportschool loop, valt het me op dat er wel erg veel mensen deze kant op gaan. “Zou het zo druk worden vanavond bij de les?” En dan zie ik waar ze naartoe lopen. Op een bordje staat in koeienletters geschreven: STEMBUREAU DEZE KANT OP!

Goh, dat had ik natuurlijk wél makkelijk kunnen combineren, haha. Volgende keer dan maar.

Mijn neefje is laatst acht geworden en heeft als cadeautje een kleine helikopter drone gekregen. Trots laat hij aan mij en aan z’n andere tante (mijn schoonzus) zijn cadeau op zijn kamer zien. Ook zijn broertje van vier is gezellig van de partij.

Hij laat ons het besturingssysteem zien en zegt heel schattig dat wij het zo ook wel mogen proberen. “Doe het maar even voor!” Behendig pakt hij de controller in zijn handen en hij laat de helikopter opstijgen. “Kijk, zo gaat hij omhoog!” Ik ben onder de indruk hoe snel en soepel het apparaatje opstijgt. “En zo gaat ie naar vo…” Op dat moment slaak ik lichtelijk angstig een kreetje: de drone vliegt recht op mij af, komt in mijn haar terecht en blijft daar vrolijk hangen. We hebben daarna met z’n vieren echt keihard gelachen. Uiteraard heb ik stiekem geprobeerd om mijn neefje terug te pakken, maar het is nog een hele klus om op een hoofd te landen! Alle lof voor hem dus 😉 Met m’n haar gaat het gelukkig goed. Alles nog intact, inclusief grijze haren. Spontaan verdubbeld door deze actie ;).

(2014) Het is september, één van de eerste dagen van mijn Master in Maastricht. Het is altijd spannend om een nieuwe opleiding te beginnen, maar al vrij snel heb ik een groepje medestudenten gevonden waar ik het goed mee kan vinden (en nog steeds!). Eén van hen komt uit België, de anderen uit Limburg en Brabant.

Omdat de hoorcolleges best lang duren, besluiten we om in de pauze tussen de colleges door even naar de wc te gaan. Vier van ons duiken het dames toilet in, de ander gaat naar het heren toilet.

Na een paar minuten staan de vrouwen weer buiten, maar de man is nergens te bekennen. We besluiten om even te wachten, we hebben immers met zijn allen pauze. Na nog een aantal minuten beginnen we ons toch af te vragen of het wel helemaal goed gaat. “Nou, die zal vast wel lekker zitten te poepen,” merkt eentje er droog op. Mijn studiegenoot uit België proest het uit van het lachen en kan pas een poosje later uitleggen wat er zo komisch is. “Jaaa.. poepen betekent in België wat anders, ik ben er vrij zeker van dat hij dat nu niet aan het doen is”. HAHA.

Onze medestudent was trouwens allang naar buiten, die had -terecht- geen zin om ons bij het toilet op te wachten. Dat deden wij daarna dus ook niet meer ;-).