Na wekenlang gezocht te hebben naar een leuke jurk voor de bruiloft van mijn nicht, ben ik er eindelijk in geslaagd! Een mouwloos, rood jurkje is het geworden. Top!

(…)

Het is vrijdag, wat betekent dat ik weer lekker bij de paarden ben. Het zonnetje schijnt en ik besluit om mijn shirt met lange mouwen even te verwisselen met een exemplaar met korte mouwen.

Nadat ik drie uur later thuiskom, kijk ik vertwijfeld naar mijn armen. Oei, dat T-shirt staat er morgen wel flink ingebrand. De bruiloft is over een week, dat trekt vast wel bij.

(…)

Nog twee dagen tot de bruiloft. Mijn linkerarm is inmiddels flink mislukt: het kleurverschil kun je vergelijken met pasta met rode saus. Dat is geen associatie waarvan je hoopt dat men zal leggen. Wat zal ik doen? Bruiningscrème?

(…)

De zon schijnt! Dit is mijn kans. Ik trek een topje uit de kast en ga met mijn schouder vol in de zon zitten. Op hoop van zegen.

(…)

YESSSSS IK BEN VERBRAND OP MIJN SCHOUDER!! Nu is het kleurverschil bijna weg!!

Nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, hahahaha. Nu maar hopen dat ik niet ga vervellen 😉

Het is pauze en ik ga zitten aan een tafel. Een collega van me vertelt een verhaal terwijl ze naar haar telefoon kijkt. “Ik krijg een bericht van mijn zoon binnen dat hij verdwaald is.” We moeten allemaal een beetje giechelen: hoe kun je in deze omgeving nou verdwalen, zéker met die telefoontjes en technologie van tegenwoordig? “We staan tijdelijk op de camping, omdat onze vloer gedaan wordt. Hij is een rondje gaan lopen met de honden door de duinen.” Aah oké, that makes sense. Het is dat er altijd paaltjes met kleurtjes in de duinen staan, anders zou ik ook zeker weten verdwalen. Bestaat er een winkel waar je richtingsgevoel kunt kopen? Ik zou graag een bestelling willen doen. Mijn collega praat geamuseerd verder. “Het mooie is dat hij over een paar uur examen moet doen.” Haha! In gedachten zie ik de krantenkop al voor me. “Jongen te laat voor examen door het ontbreken van richtingsgevoel.”

In de volgende pauze kregen we de verlossende update dat hij de weg gelukkig weer gevonden heeft.

“Juf, hoe ziet een hart er nou uit?” Vraagt een leerling uit groep 6 van de basisschool.

Heel erg m’n best doend, teken ik op het schoolbord een hart. “Zo ziet het eruit!”

Het is een tijdje stil. Dan steekt een meisje haar vinger op: “Maar juf, dat is toch net een bossie groente?”

Het is maandag, mijn vrije dag. Meestal maak ik op zo’n dag een lijstje met wat ik wil doen. Wassen. Stofzuigen. Tanken. Vooral dat laatste is belangrijk! Ondanks dat ik nu meestal op de fiets naar mijn werk ga, vind ik het toch fijn om een plan B te hebben.

Die avond gaan Thomas en ik naar Laura en Daan om de laatste aflevering van Game of Thrones te bekijken. Ikzelf zit er een beetje voor spek en bonen bij, omdat ik alleen het eerste seizoen heb gezien. Toch is het best leuk en spannend om de laatste aflevering te zien.

“Eh Dor,” zegt Thomas. “Ik krijg een berichtje van de buurman dat hij heeft gezien dat de lichten van je auto nog aan staan.” Shit! Na een snelle rekensom weet ik dat de lichten van mijn auto al meer dan drie uur aanstaan, omdat ik rond een uur of 3 getankt heb. Hoe ironisch, straks kan ik morgen alsnog niet weg met de auto door een lege accu.

Ik pak Thomas zijn autosleutels en race naar huis. Hopelijk start hij nog gewoon, dan hoef ik niet te hannesen met startkabels. “Godzijdank” zeg ik tegen mezelf, als ik de motor even later hoor ronken. Nadat ik heb gecheckt of ik de lichten van Thomas zijn auto heb uitgedaan, ga ik met mijn eigen auto terug naar de laatste scènes van Game of Thrones. Kan die accu mooi weer even opladen.

De volgende ochtend ben ik overigens met de fiets gegaan, dus ik had makkelijk Game of Thrones helemaal kunnen kijken, haha ;-).