Geduldig wacht ik tot ik een slokje water kan nemen uit het flesje. #flesjewordtevenalsmicrofoongebruikt #abba #meezingers (Dorinde)
Ik zou echt spierpijn krijgen. Of bang zijn dat er een wesp in m’n oksel vliegt. #motorrijder #armenenbenenwijd #harleydavidson #kortemouwen (Dorinde)
Onze wasmachine produceert een leuk muziekje wanneer hij klaar is en wij hebben daar zojuist met z’n tweetjes de polonaise op gedaan. (Laura)
Vervolgens compleet vergeten om de was op te hangen. #bedtijd #ojeeeee (Laura)
Wanneer de telefoon van mijn collega (die nu niet op zijn plek zit) voor 30 seconden blijft rinkelen, sta ik op om toch maar op te nemen. Op dat moment stopt de telefoon en komt mijn collega weer binnen. Ik sta een beetje ongemakkelijk naast m’n stoel en ga weer zitten. (Laura)
Leerlingen tekenen de krachtigste smeltende poppetjes, zwembaden en sneeuwpoppen op hun toetsen. #bloedheet #iksnaphet #houvol (Laura)
Toch wel dikke stress wanneer je je sleutels niet kunt vinden, je dus opgesloten zit, je NU wegmoet en de reservesleutels niet zo heeeel erg georganiseerd zijn. Uiteindelijk vind ik ze in mijn auto. #pfff #tienminutentelaat #maarikbeneruit (Laura)
Zoals je in een eerdere blog misschien hebt gelezen, is het toetsweek bij ons op school. Als docent word je ingedeeld om te surveilleren bij een paar (willekeurige) toetsen. Vandaag zit ik onder andere bij een leestoets voor Duits voor de vierde klas.
Wij werken met een soort stopwatch systeem: op een computerscherm projecteren we de aflopende tijd, zodat de leerlingen precies kunnen zien hoe lang ze nog hebben. In dit geval gaat het om een toets van 90 minuten.
De regel is dat je surveilleert (en dus niet na gaat kijken, mails gaat checken of een krantje lezen) en de eerste 20 minuten vermaak ik mij prima. Ik speel altijd spelletjes: ken ik de achternaam, heb ik toevallig een broertje of zusje in de klas? Welke leerling gaat het snelst? Wie heeft de leukste schoenen? Etc. Inmiddels is het bijna half twaalf.
Na een half uur heb ik plotseling iets heel anders om mij mee bezig te houden: mijn maag begint ineens te knorren. Snel denk ik na: “hmm, op zich heb ik alleen maar een rijstwafel met pindakaas op.” Ik denk na over wat ik zal doen. De leerlingen moeten nog een uur en mijn maag kennende, ga ik dat niet volhouden.
Ondanks dat het voor de leerlingen niet is toegestaan om te eten, besluit ik om toch maar wel iets tot mij te nemen. Ik moet immers wel fris zijn tijdens het surveilleren, ja toch?!
De volgende scène speelt zich heel erg in slow motion af:
Zachtjes rits ik mijn tas open en grabbel ik door mijn spullen. Daar, onderaan, voel ik de buit. “Krrrrsssppjjj”, dit is het geluid wanneer ik mijn voorverpakte chocoladekoekjes pak. Zes leerlingen vooraan kijken van hun teksten op en ik glimlach vriendelijk naar ze.
Nadat de leerlingen weer verder werken, probeer ik heeeeeeel zachtjes om het pakje open te maken. Tevergeefs: het is een behoorlijk krakend klusje. Ik besluit om voor de pleistertactiek te gaan en ik scheur het pakje in één keer open. “Rommel de rommel,” aldus mijn maag.
Ik stop een koekje in mijn mond en bijt er heeel zachtjes een hapje af. Vervolgens kauw ik heeel zachtjes (flinke uitdaging!) om de leerlingen niet af te leiden. Mijn wangen zijn best een beetje rood geworden van de inspanning.
Nadat ik een half koekje op heb, besluit ik dat het welletjes is. Mijn maag vindt dit zo te merken ook wel best: hij is opgehouden met geluidjes maken!
Ik kan niet ontkennen dat ik een klein beetje moest lachen toen een leerling voor mij even later heel schuldbewust naar haar knorrende maag zat te kijken.
Op woensdagavond sporten Laura en ik samen, meestal gaan we dan naar xco. Vandaag komt die tijd niet zo lekker uit, dus we besluiten een uurtje later te gaan. Zumba, ook leuk!
Wanneer de les bijna begint gaan we alvast klaarstaan in de zaal. Het is duidelijk dat er een aantal zéér fanatieke kontenschudders aanwezig zijn. De instructrice van de xco les heeft ons inmiddels gespot en vraagt of we de volgende keer weer naar xco komen. Ojee, we worden in de gaten gehouden ;-).
De zumba les begint en het is bijna direct duidelijk dat iedereen in de zaal de nummers uit hun hoofd kent. Voor ons is het de eerste keer, dus het ziet er niet helemaal picobello uit, haha. Dan valt me ineens op dat de sportinstructricd van xco nog in de kantine zit en dat ze toevallig onze kant op kijkt. Net op het moment dat mijn body roll (hoe dan?!) volledig de mist in gaat, haha. Goed, goed, volgende keer komen we weer naar xco.
Het is dinsdag en het is ontzettend warm. Op school is het toetsweek (arme leerlingen) en wij nemen vandaag de mondelingen van de brugklas af.
In de sectie Frans zijn we voornamelijk met vrouwen (we hebben één mannelijke collega!) en we hebben vandaag allemaal een jurkje aan. Niet te harden anders, die hitte. Het “bijna zomervakantie!”-gevoel zit er zo in ieder geval wel goed in.
De leerlingen presenteren hun foto’s en beantwoorden onze vragen. Per tweetal komen ze binnen en het wordt steeds een beetje warmer. Ondanks deze hitte verloopt het allemaal prima en rond de lunch zijn we klaar.
We hebben afgesproken om die middag met de sectie te gaan vergaderen. In tegenstelling tot de hete lokalen van het mondeling (tja, we hadden geen keus…), installeren we ons nu in een nieuwer lokaal waar een goede airco is.
Na een tijdje begint een collega van mij een beetje te rillen. Ik moet zeggen dat ik het ook best frisjes heb (haha, heerlijk gevoel op zo’n hete dag!) en ik besluit om de airco wat minder hard te zetten.
De andere collega’s waarderen de airco echter wel, waardoor mijn (rillerige) collega met een oplossing komt. Giechelend pakt ze iets uit haar tas. “Hahaha, wat heb jij nou voor deken?!” Ze lacht en wijst er vrolijk naar: “kijk, een hoeslaken! Deze had ik mee zodat ik niet met mijn benen aan de stoel zou vastplakken tijdens de mondelingen. Wil je er ook onder?”
En zo zitten wij op een bloedhete dag in een koel lokaal te vergaderen onder een hoeslaken. Ga dat zonder context maar eens proberen uit te leggen ;).
Goed, dat wij boodschappen bestellen en wekelijks ophalen mag nu denk ik wel duidelijk zijn, haha ;-). Los van het feit dat het heel veel tijd scheelt, kan het nog veel meer opleveren!
“Hoi Daan!” Zoals bijna wekelijks kom ik Laura of Daan tegen bij het ophaalpunt. We kletsen even wat bij terwijl Daan alvast geholpen wordt. Er komen steeds meer mensen achter ons in de rij staan die ook hun boodschappen willen halen. Dit is het moment. “Daan, sparen jullie voor de messenzegels?” Ik vraag het luid en duidelijk. “Nee? Mag ik ze dan hebben?”
Vijf minuten later zit ik triomfantelijk in mijn auto, zeer tevreden met mijn gescoorde buit aan messenzegels. Twee van de mensen in de rij hebben ze ook aan mij gedoneerd, hoe lief!
Dus eh… mocht je bij de Jumbo komen en de messenzegels worden je aangeboden…… 😉
