“Yo! Ik heb jouw toetsen even in mijn bureaulade gelegd, het werd een beetje vol met alle toetsen op de kamer van de teamassistenten” aldus een appje van een collega. “Top, dankjewel!” Op het moment dat ik hem terug app, zie ik dat hij nog iets heeft gestuurd. Het is een filmpje waarin hij demonstratief de envelop met mijn toetsen in zijn bureau lade stopt. “Zo, het bewijs!” Haha, goeie actie.
De volgende dag loop ik, nadat ik klaar ben met surveilleren, naar het bureau van mijn collega. Ik open de la en zie inderdaad mijn envelop liggen. Ik bekijk de inhoud en.. ik herken geen enkele naam van de leerlingen. “Huh” zeg ik enigszins verbaasd tegen mijn collega. “Het kán niet zo zijn dat ik je instructie verkeerd begrepen heb, haha.”
Na twee minuten komen we erachter dat mijn envelop de hele nacht óp het bureau heeft gelogeerd. Ik vind het filmpje nu nóg leuker, hihi.
“Moet je hier eens voelen, haha.” Ik pak de hand van mijn vriend en leg hem op mijn buik. Dorinde en Thomas zijn hier om voetbal te kijken en Thomas kijkt geamuseerd en vragend toe naar dit tafereel. Ik begin te lachen. “Het is gewoon mijn maag die borrelt hoor!”
“Ga je straks even mee als ik bloed ga doneren? Over een uurtje zijn we dan ongeveer weer thuis.” Prima! Thomas doet het nu voor de 3e keer en ik ben wel benieuwd hoe dat nou werkt. En wie weet, ga ik dan ook een keer..
Wanneer we de ruimte binnenstappen, zien we meteen al dat dit wat langer gaat duren. Alle stoelen in de wachtruimte zijn bezet. We besluiten om bij het ‘donatiecafé’ te gaan zitten, waar stapels met roze koeken, stroopwafels en speculaasjes wachten om opgegeten te worden.
Op de hoek van de tafel ligt een puzzel. Op de doos zie ik dat het een puzzel is van een bloedbank. Een meisje en haar moeder staren naar de puzzel en leggen af en toe een stukje aan. Aangezien het voor ons nog wel even gaat duren, besluit ik om mee te gaan puzzelen. De twee hebben dat duidelijk vaker gedaan: per 20 stukjes van hen leg ik er ongeveer ééntje aan. Alle beetjes helpen. Ondertussen praten we over koetjes en kalfjes, het EK puzzelen (ga ik dus echt niet aan mee doen) en over de lange wachtrij. “Je zou maar een uur wachten om gekeurd te worden, om er dan achter te komen dat je vanavond geen bloed mag geven i.v.m. een lage ijzerwaarde ofzoiets. Dan kom je dus mooi voor niets!” We lachen erom.
Wanneer de puzzel af is (okee, hij was al aardig op weg) wordt Thomas eindelijk omgeroepen. De keuring is gelukkig in orde, dus hij mag naar een ‘doneerstoel’. Ongeveer tien minuten later is hij klaar, dus we lopen opnieuw naar de ruimte zodat Thomas zijn suiker even kan aanvullen met een speculaasje. Dan zien we het puzzelmeisje met haar moeder naar buiten lopen. Ze kijkt me sip aan en doet haar duim omlaag.Gelukkig hadden we de puzzel nog, heeft ze toch niet helemaal voor niets gewacht.
Lees jij nog wel eens oude blogposts terug? Waarschijnlijk niet! Elke maand publiceren wij in een terugblik-blog the best of last year. Deze maand: juli 2018!
Never dull tweets
In een restaurant: “wow wat knap, deze vrouw staat helemaal alleen in de keuken!” Vriend: “neehoor, er loopt ook een wat kleinere vrouw rond.” Even later: “Ik zie haar echt niet hoor, waar dan?” Vriend tuurt in de keuken: “oneeee, er is een trapje! Het is dezelfde haha.”
“Mogen we alsjeblieeeeft fuseren?” Ik kijk mijn vriend en de vriend van mijn zus vragend aan. “Nee, want dat is in jullie voordeel. Ga maar lekker failliet bij één van ons!” #Monopoly #wegaanallebeinietzogoed #samensterker #mochtniet
De “zo zie je alles” route van Ikea blijkt toch lastiger dan gedacht! #verdwaald #aldriekeerdezekeukengezien #hoedan
Zit ik lekker buiten met m’n pootjes gestrekt op een andere stoel, loopt m’n kat vervolgens onder m’n benen door, draait zich om, geeft een kopje tegen mijn been en niest vervolgens keihard in mijn knieholte. #bastard
Verbaasd kijk ik om me heen in de trein: wie zit er nou steeds van die vieze scheetjes te laten? (…) Na tien minuten pak ik alvast mijn OV uit mijn tas. Ik schiet direct in de lach: scheetjeslucht detected. Camembert in mijn tas. #afterpicknick #wieneemtdiestinkkaasmee
Verrassing goes wrong (7 juli 2018)
“Laura, weet je wat ik hem cadeau ga geven?” De beste vriend van mijn vriend is jarig en we hebben het zojuist over cadeaus gehad. Mijn vriend vertelt enthousiast dat het hem leuk lijkt om zijn vriend een jazzconcert cadeau te doen. Mijn hart slaat een beetje over. “O, leuk. Is er iets leuks te vinden dan?” Ik hoor hem scrollen. “Ja, dit is zo’n tribute concert, ze toeren in Europa. Ik denk dat ik dan misschien met hem naar Duitsland ga, dat is wel leuk toch?” Ik pers er een “ja, leuk” uit en denk ondertussen keihard na wat ik zal doen. Zal ik het verklappen? Het is natuurlijk wel fijn als hij de keuze kan hebben of hij nog een keer wil gaan. Aan de andere kant is de verrassing er dan wel direct af…
Mijn vriend onderbreekt mijn hersenspinsels: “wat is er? Je klinkt zo afwezig.” Ik staar hem een beetje hulpeloos aan. Dan begint het hem te dagen. “OOOO, ik weet het denk ik al! Dat weekendje van ons, heb je…? – Eh, ja.” We beginnen allebei keihard te lachen.
Het stoplicht (10 juli 2018)
Een echtpaar staat met de fiets (schattig, ook bijna dezelfde!) bij een kruispunt op hun stoplicht te wachten. Zelf kom ik net aanrijden en mijn stoplicht springt op oranje. Na een paar seconden afgeremd te hebben, kom ik vlak voor de fietsers tot stilstand. Ik vang de blik op van de man en de vrouw en ze glimlachen naar me. Dat vind ik altijd leuk, als mensen spontaan contact met je maken. Vervolgens kijken ze weer voor zich uit, wachtend tot hun eigen licht op groen springt. Helaas.. ze moeten nog even wachten: de auto’s van links komen eerst onze kant op.
Ik zet de radio wat harder voor het nieuws en werp nogmaals een blik richting het echtpaar (want: ik heb toch niks te doen). Ze staren nog steeds strak voor zich uit. Vreemd… Het leek net zo gemoedelijk, maar nu zeggen ze al een tijdje niks tegen elkaar.
Dan springt hun stoplicht op groen en de man komt direct in beweging. KEIHARD trapt hij weg. De vrouw steekt over en slaat linksaf. O, goh. Het is helemaal geen echtpaar, hahahaha. Ik moest er echt even van bijkomen.
Splaakgeblek (11 juli 2018)
“Dorinde?” De tandartsassistente kijkt vragend de wachtkamer in. Ik sta op, geef haar een hand en loop met haar mee. Enigzins verbaasd ga ik de ruimte in waar ze me naartoe brengt. Ik dacht dat ik alleen een tandartsafspraak had, geen mondhygiënist afspraak. Nou ja, zal ik wel vergeten zijn. Ik ga op de stoel zitten en wacht rustig af. Nadat ik ben ingepakt met een soort bitje en een bril, vraag ik me af of er iets mis gaat. Zo’n bitje heb ik nog nooit gehad, laat staan zo’n veiligheidsbril. Ik besluit toch even af te wachten, aangezien ik niet kan praten met dat ding in mijn mond. “Zo, dan ga ik nu je tanden kleuren.” Ze rommelt in haar gereedschap, maar ik word nu echt nerveus. Tanden kleuren? Ik kom daar helemaal niet voor. “Erghh. ih dah pohijhen?” Ze kijkt me wat vragend aan. Na nog twee pogingen begrijpt ze me. “Nee, ik ga niet polijsten, ik ga je tanden tijdelijk roze kleuren om te kijken of er tandsteen zit.” Oooooooh, duh! Ik voel me een beetje suf dat ik haar niet begrepen heb, natuurlijk gaat ze hier mijn tanden niet bleken.
De bril bleek nogal nodig te zijn, bij de nieuwe methode spettert het een stuk meer dan bij de ouderwetse tandartshaak. Niks heftigs dus! Toch neem ik me voor om voortaan mijn vragen te stellen voordat het praten me onmogelijk gemaakt wordt, hihi.
Boodschappenspelop kamp (21 juli 2018)
“Jullie hebben tot half 2 de tijd om de spullen op het lijstje te verzamelen, jullie mogen hiervoor op pad in Baarn. Blijf als groep bij elkaar en zorg ervoor dat jullie niet allemaal bij dezelfde mensen aanbellen. Wie de meeste voorwerpen heeft verzameld, wint een prijs. Succes!”
Mooi, voor ons een heerlijk moment om even ergens een drankje te drinken. En waterballonnen te scoren voor later deze middag, wat een hitte!
Om half twee verzamelen we weer bij de afgesproken plek en de leerlingen praten enthousiast over hun avonturen. “Wow, waren jullie ook bij die mevrouw daar? Ze was niet zo blij met bepaalde producten…” Anderen vertellen weer blij over hun vijf geslaagde selfies met voorbijgangers: “die mensen vonden dat echt leuk!”
Leerling: “heeft er IEMAND wèl een kerstbal weten te scoren??!!”
Het is bijna tijd om te vertrekken naar een verjaardag. Omdat we pas laat in de avond thuis zullen komen, besluit ik om het zonnescherm weer naar binnen te doen. Ondanks dat bijna de hele straat een automatisch zonnescherm heeft, doen wij het ouderwets met de hand. Goed voor de kipfilets! ;-).
Ik loop naar buiten, pak de hendel en begin te draaien. “KDENG. GONG. BENG.” Hoo shit, dat klinkt echt niet goed. “Lukt ie buuf? Wat is dat voor kabaal?” Het hoofd van de buurman is tevoorschijn gekomen boven de schutting en kijkt lichtelijk geamuseerd mijn kant op. Ik leg hem uit dat dat ding voor geen meter werkt. Demonstratief draai ik nog een keer, waar de hendel ook nog eens los schiet.
Hij kijkt een paar seconden naar mijn actie. “Ik zou de hendel even schuin houden, je staat er nu te recht onder.” Ik geloof er weinig van, ik heb duidelijk gezien dat deze klaar is voor de sloop. Ik duw de hendel terug in zijn positie, loop een stukje naar achter en begin weer te draaien. Als een zonnetje! Thanks buur ;-).
