1: Op de Duitse radio is een dame het weerbericht aan het vertellen. “Morgen, fünfzig… Ehh nein, HAHA, fünfundzwanzig Grad.” Ze blijft bij de rest van het bericht vervolgens in een weggemoffelde slappe lach hangen, haha. (Laura)
2: Ik hoor een man in het Duits tegen zijn vrouw zeggen: “ze hebben hier Chai Latte.” Ik spits mijn oren en zeg tegen Daan: “hoor je dat?” Daan: “ja, Chai Latte.” De man kijkt om. Hoi, ja wij waren aan het afluisteren. :’D (Laura)
3: “Dit broodje is bedorven hoor, dat ga ik maar niet eten.” Daan kijkt vertwijfeld naar zijn eigen broodjes. Even later komen we erachter dat mijn broodzakje een banaan als buurman had in de tas. Er gaat niets boven een ongewenste bananensmaak aan je plakjes kaas ;). (Laura)
4: De “ik heb in je nek geniest” truc blijft leuk. #metzonnebrand #nogverantwoordook #yourewelcome (Dorinde)
6: Vanaf 08:00 is er vandaag in ons vakantiedorp de hele dag geen water. We hebben net de wekker gezet om nog even normaal te kunnen doortrekken, haha. (Laura)
7: Oeter oeter oeter oeter oeter, ze houden van die toeter! #nieuweversievanhetlied #Sicilië (Dorinde)
8: Note to self: neem niet alleen witte dichte schoenen mee op vakantie als je weet dat je naar een vulkaan gaat. (Dorinde)
9: Soms vergeet ik dat ik samen met Laura een Instagram account heb als ‘neverdullmoments’. Het staat dus een beetje sneu als ik een foto van haar like die dus onder mijn ‘eigen naam’ is geplaatst. #sneugezicht #eerstelike (Dorinde)
10: Haha, het is nu 20:00 en iemand met een gitaar imiteert superscheef de klokslagen. Hij gaat nu in canon met de kerk :’D (Laura)
Na onze vakantie in de Eifel zijn we zo’n 400 km zuidelijker gereden naar het Zwarte Woud. We houden thuis heel erg van het bos, dus kom maar op met die bomen! 😉
Zaterdag 27 juli
Om 10 uur vertrekken we uit ons huisje bij de Eifel, halen we wat eten voor onderweg en rijden we richting onze volgende bestemming: Alpirsbach. Na een tijdje laten we de weidse velden achter ons en wordt het op de navigatie steeds groener en groener. Met elke kilometer word ik enthousiaster. 😉
Wanneer we bijna bij ons dorpje Römlinsdorf zijn, zien we wel dat we echt in the middle of nowhere zijn beland. Bij het huisje hebben we geen WiFi (oei, haha) en er zijn hier een hoop omleidingen, waardoor we flink wat dooie dorpjes door moeten karren om de bewoonde wereld te bereiken. Het heeft wel iets. 😉 Stiekem is het denk ik wel goed dat we in de Eifel begonnen zijn, haha. Bij de supermarkt slaan we flink boodschappen in en ‘s avonds proosten we op onze nieuwe week!
Zondag 28 juli
Omdat we gisteren zo’n lang stuk in de auto hebben gereden, besluiten we om naar het bos achter ons huis te rijden om daar een klein beetje te wandelen. Het bos grenst aan het dorpje Dornhan en we parkeren de auto op het plein. “We hoeven geen wandelschoenen aan hè? – Neuh.” Oké, dat was achteraf niet zo’n handige beslissing haha. We lopen langs enorme bomen, schattige huisjes en blaffende honden die hun ogen niet kunnen geloven dat er echt ménsen langslopen. 😉
De rest van de zondag hebben we thuis gechilld, spelletjes gespeeld en ik heb héél wat afleveringen van Orange is the new black gekeken. Na een tijdje zijn we door onze internetbundels heen. “Nu wordt het echt kamperen.”
Maandag 29 juli
We rijden naar Freudenstadt om daar een wandeling te maken. We parkeren bij een hotel en doen een rondje van 13 km. Een heel leuk rondje, maar zooo slecht aangegeven. We zijn echt wel 6 keer verkeerd gelopen, waardoor we ‘s avonds op de teller zien dat we 15,5 km hebben gedaan, HAHA. Amateurs.
In het stadje kijken we rond, ploffen we neer op een terras met wifi (hahaha, afleveringen downloaden als een malle!) en drinken we een enorm glas bier.
‘s Avonds lijkt het ons leuk om uit eten te gaan bij een sushirestaurant. Wanneer we bij het ‘restaurant’ komen, concluderen we dat we dit toch niet echt uit eten te noemen is: het is een klein afhaalrestaurantje met wat tafels. Nou ja, de sushi is top! Geen vakantie zonder sushi. 😉
Dinsdag 30 juli
Vandaag gaan we opnieuw naar een rodelbaan! Het is hier allemaal wat verder weg en we zitten een klein uurtje in de auto. Ik heb ontdekt dat de passagiersstoel in Daan z’n auto helemaal plat kan (weet iemand toevallig of dat legaal is tijdens het autorijden?) en ik heb ongeveer een kwartier van de reis meegekregen. 😉
De rodelbaan torent even later spectaculair boven ons uit. Wanneer we een kaartje kopen, zien we ook dat het karretjes zijn waarbij je een gordel om moet! Daar ben ik even later zeer dankbaar om, het is een behoorlijk stuk steil omhoog langs een berg, heel leuk! Terwijl we keihard naar beneden gaan, word ik bijna ingehaald (hoe dan?) door de jongens achter me. Ze dachten vast dat je maar 25 cm afstand moest houden in plaats van 25 meter. 😉
‘s Middags rijden we naar het schattige stadje Wolfbach, waar we op het terrasje wat drinken.
Woensdag 31 juli
De stoeltjeslift van vorige week is goed bevallen, dus we gaan vandaag naar een kabelbaan. Het is zo’n anderhalf uur rijden naar Feldberg en we rijden diep het Zwarte Woud in.
Op een gegeven moment pakken de wolken zich samen en rijden we steeds hoger en hoger. Het dashboard van de auto geeft aan dat het nog zo’n 14 graden is en ik kijk nerveus giechelend naar mijn blote armen en benen. Zo flauw, het zou vandaag ook weer een bloedhete dag worden. Tja, met bergen hadden we hierin even geen rekening gehouden. 😉 Vanaf dat moment ‘spaar’ ik mensen die ook blote benen hebben en het zijn er helaas maar een paar tegenover de gigantische aantallen met afritsbroeken, tsss.
Na een half uur zit ik prinsheerlijk in mijn nieuwe vest (hahaha) in de kabelbaan naar boven. Wanneer we uit de kabelbaan stappen, hoor ik een ontzettend nostalgisch geluid: koeien met koebellen! Vroeger zijn we een paar keer naar Zwitserland op vakantie gegaan en ik vond dit geluid altijd zo grappig. Dor en ik hadden vroeger zelfs ook een eigen koebel, hahaha. Mam, hebben we die nog ergens liggen? Lijkt me stressverlagend om hem af en toe even om te hebben.
Boven op de berg wandelen we een uur (lekker vestje hoor) en gaan we daarna weer naar beneden.
‘s Middags bezoeken we de waterval van Triberg, een mooi natuurpark. Het kostte helaas wel 5 euro. Ondanks dat ik dit best begrijp, heb ik wel stiekem een kushandje naar IJsland geblazen, waar de watervallen drie keer zo groot en gratis zijn. 😉
Donderdag 1 augustus
Tijd voor de laatste lange wandeling! Vandaag gaan we voor 17 km, dus ik bid dat we niet te erg verkeerd lopen ;). We beginnen in het dorpje Kniebis. We lopen op een schattig kronkelig paadje in de bossen, dalen af langs een waterval en moeten even later flink puffen om weer boven bij een berghut te komen. Een heel mooi rondje!! Toch moet ik wel bekennen dat ik aan het eind van de wandeling wel heel veel lieve woordjes naar de auto van Daan heb gefluisterd.
Vrijdag 2 augustus
De laatste dag! Uitslapen, afval wegbrengen, uitgebreid lunchen, relaxen en uit eten in Alpirsbach. We hebben bewust een beetje een ‘saai’ dagje ingepland, zodat we morgen gewoon bijna zin hebben om weer een flink stuk te rijden. 😉
Zaterdag 3 augustus
Ik heb een pooooootje met vet. (….) Ik zie ik zie wat jij niet ziet. (….) “Oké ik heb een woord in m’n hoofd.”
Op ongeveer een uurtje rijden vanaf vliegveld Catania ligt Siracusa. We blijven hier drie nachtjes en hebben een schattig appartementje gehuurd via airbnb. De weg naar Siracusa gaat prima, totdat we in het centrum komen: Sicilianen houden erg van toeteren en voorrang nemen. Het is best even zoeken naar het appartement en de vele eenrichtingsstraten maken het er niet makkelijker op. Bij een illegaal parkeerplekje laden we onze koffers uit en daarna parkeren we keurig op een groot parkeerterrein.
We zitten vlakbij het ‘eilandje’ Ortigia, dat terecht op de Unesco werelderfgoedlijst staat. Op het pittoreske eilandje ontdekken we daarentegen het meest lelijke strandje ever, van maar liefst 2 meter breed. Komt op zich prima uit, mijn spanningsboog om ‘lekker te bakken op een strand’ is niet veel groter, haha.
We ploffen die avond neer bij een tentje waar je mooi de zonsondergang kunt zien. Omdat we nog niet zo veel hebben gedronken vandaag, bestel ik een liter bruisend water. Thomas bestelt een biertje. Dan krijgen we de menukaart en kijk ik een beetje sip naar mijn liter water. Veel meer dan chips en nootjes kunnen we hier niet bestellen. We klokken het drinken daarom naar binnen (pff!) en gaan naar een restaurantje vlakbij. Drie keer raden wat we die avond eten. De Italianen weten zeker hoe ze aubergine klaar moeten maken voor op mijn pizza. Na deze vakantie zijn alle pizza’s in Nederland maar saai ;-).
De dag erna bezoeken we de catacomben (creepy plek met tienduizenden ondergrondse graven), een oud Grieks theater, een mooie cathedraal en nemen we een duik in de zee. Die avond kijken we eerst op de menukaart voordat we ergens gaan zitten ;-).
De volgende dag ontbijten we in het stadje Noto dat wederom op de Unesco werelderfgoedlijst staat. Net als veel andere toeristen komen we hier vooral voor ‘Caffe Sicilia’, waar ze de beroemde granita met brioche serveren. Nou, ik kan je vertellen dat het écht geen straf is om met brood en ijs te ontbijten! Het broodje is lekker zoet en het ijs heeft amandelsmaak, zoo lekker.
We karren door naar de Etna, hopelijk laat hij (zij?) geen scheetjes vandaag. Een paar weken geleden was het vliegverkeer namelijk even afgesloten vanwege activiteiten bij de vulkaan. Met onze auto kunnen we tot 1800 m komen en daarna kunnen we verder met de kabelbaan. De echte fanatiekelingen kunnen nog met een jeep verder omhoog en dan nog een stuk te voet. Uiteraard had ik kunnen bedenken dat mijn witte all stars de vulkaan niet zo grappig vonden, maar het was dat of mijn slippers, haha!
Morgen reizen we verder naar Trapani waar we ook drie nachtjes zullen blijven.
Lees jij nog wel eens oude blogposts terug? Waarschijnlijk niet! Elke maand publiceren wij in een terugblik-blog the best of last year. Deze maand: augustus 2018!
Never dull tweets
“We zitten straks trouwens naast elkaar in het vliegtuig” benoemt mijn vriend vrolijk, terwijl hij een plakje salami in zijn mond stopt. #top #kauwgumisyourbestfriend
Administratie aan het bijwerken, een lekker vakantieklusje! Helaas voor de katten liggen onze mappen in hetzelfde kastje als hun kattenvoer. #valsalarm #keerofdertig #deurtjeopendeurtjedicht #sorry
Een jumpsuit is heel leuk, maar als je super nodig naar de wc moet en de postbezorger elk moment aan kan bellen voor een pakketje ‘knijp je hem toch wel even.’ #leukewoordspeling #stress #ditzijnechteproblemen
De wc spoelt hier zo hard door dat de bril gewoon weer nat wordt, hahaha. #fascinerend #hotellife #vakantie
Mijn vriend is in de badkamer zijn tanden aan het poetsen en barst ineens in lachen uit. “Getsie, iemand boven trekt door en bij ons gaat de douche ineens druppelen.” #hotel
Wc papier mag niet in de wc-pot gegooid worden en moet daarom de prullenbak in. M’n tandenborstel is zojuist in de prullenbak gevallen. #uhl #thankgodeenreservemee
In een land met duizenden “7-elevens” is het op zich niet super handig om zo’n supermarkt als referentiepunt te nemen om de weg te onthouden, haha. #scootertocht #kleinbeetjeverdwaald #langlevegooglemaps #Thailand (Dorinde)
“Kijk, je moet een nummertje trekken voor een taxi, super efficiënt!” Ons enthousiasme verdween een klein beetje toen we ons nummer bekeken. #nu101 #wijhebben237
Scènes uit de vakantieblogs van Dorinde in Thailand
“Haha grappig, ze hebben hier andere mango’s! Bij ons thuis zit er een mega pit in, terwijl die hier helemaal niet inzit.” Mijn vriend begint me keihard uit te lachen en wijst naar de pit die de Thaise kookworkshopleider op een bordje achter me heeft neergelegd. Ik probeer de situatie nog te redden door te vertellen dat ik een grapje maak en heus wel weet dat alle mango’s een pit hebben. Ik geloof niet dat mijn vriend erin trapte, haha.
Thomas en ik krijgen een ‘eigen olifant’, een reusachtig dier van zo dichtbij :-). De bamboe en bananen gaan er goed in. We beginnen heel bescheiden met één (ongepelde) banaan tegelijk, maar krijgen al gauw door dat mevrouw een wat hoger tempo heeft. Die slurf blijft maar naar ons toekomen! Gelukkig mogen we de tas bijvullen en doen dat dan ook regelmatig.
Na drie uur komen we aan in Phitsanoluk waar ik heel nodig moet plassen. “De wc op het station kan vast niet smeriger zijn dan die in de trein.” Laten we het erop houden dat ik goed heb kunnen oefenen om mijn adem een paar minuten in te houden. Ik betaal de vrouw, geef zelfs fooi (wachten op wisselgeld duurt te lang in de stank) en hoop maar dat ze daardoor niet denkt dat de wc schoon genoeg is voor de volgende klanten.
Na nog een paar uur vermaak met boeken, een serie en een Rubiks Cube komen we aan op de busterminal van Chiang Mai. Direct nadat we uitstappen worden we dankbaar onthaald door taxichauffeurs, tuktuks en bestuurders van ‘red cars’. Deze red cars deel je met meerdere personen, waardoor je slechts 30 Baht per persoon betaalt. Een nadeel hiervan is dan wel weer dat je niet precies op de plek van bestemming wordt afgezet. Gewapend met Google maps in de hand houden we goed de locatie van ons hotel in de gaten. Zodra je vlakbij de plek bent waar je wilt uitstappen, kun je op de stopknop drukken. (Niet schrikken van het geluid, het klinkt alsof een woedende eend je te grazen wilt nemen, haha).
Net wanneer we een hap van onze Pad Thai en Samosa’s willen nemen, begint het keihard te hozen. Omdat we dondersgoed weten dat we in het regenseizoen reizen, hebben we 4 poncho’s meegenomen. Het is dan natuurlijk wel handig om ze ook daadwerkelijk mee te nemen. Met een verlangend gevoel denk ik aan mijn nachtkastje waar mijn gele vriend braaf ligt te wachten tot ik hem ga gebruiken. We maken er daarom maar een sport van om een kraampje te zoeken met een degelijk zeil bovenop. We zagen zojuist een kraampje met een slap plasticje, waar de plassen elke minuut vanaf gehaald moesten worden door er met een bezem onder te ‘prikken’. Levensgevaarlijk voor loslopende toeristen die net op dat moment onder de straal doorliepen, haha.
De vlucht van Chiang Rai naar Bangkok duurt iets langer dan een uur. Naast me zit een ijdele Thaise. In het begin probeerde ik nog even opzij te leunen zodat mijn arm niet in haar selfie zou verschijnen, maar na een minuut stop ik daarmee. Tijdens de hele vlucht is mijn linkerarm wel honderd keer op de selfie gezet, wat een eer!
Het uitzicht vanaf de bergen is onwijs mooi. Juist met die donkere wolken van de onweersbui heeft het ook wel wat, weer eens wat anders dan een strakblauwe lucht. Na afloop van de trekking plonsen we in een warm water pool. Heerlijk. Ondanks dat het echt niet koud is in de regen, is het toch wel fijn om na een aantal uur de natte kledders uit te trekken. Bij gebrek aan schone kleren moesten de kledders daarna helaas wel weer aan, haha. Ik denk ook dat het de enige keer was – en wordt – dat ik de airco in de auto uit heb gezet 😉
We hebben een eigen huisje met veranda en met een beetje improvisatie hebben we uitzicht op zee (als je je hoofd 90 graden draait en een verrekijker gebruikt die dwars door palmbomen heen kan kijken).
Scènes uit de vakantieblogs van Laura in IJsland
Hierna zijn we weer gaan rijden. We wisselen elkaar een beetje af, zodat we allebei goed naar buiten kunnen kijken. Onderweg stoppen we een paar keer als we een mooi bordje zien of als er ergens meer dan 4 auto’s geparkeerd staan, haha. Het is zo rustig hier, bijna geen toerist te zien!
Op een gegeven moment vraagt de gids ons of we een stukje in Tölt willen proberen. Het is alsof de paarden op dat moment een code afspreken: ze schieten er plotseling keihard (in galop!) vandoor. Voor de beginners moet dit echt doodeng zijn geweest, zelf vond ik het natuurlijk wel stoer! De gids zet haar paard even later handig voor de losgeslagen paardjes en kan ze weer weer tot bedaren brengen. Gelukkig is iedereen blijven zitten! Mijn vriend vond het stiekem ook wel cool: “nu kan je me nooit meer beginner noemen ;)” Uiteindelijk gebeurt dit op de berg nog een keer, de paarden hebben er overduidelijk zin in. Onze tocht sluiten we af met een stukje door het water en (“anyone afraid of heights“? – eh ja ik, maar ik zeg lekker niks ;)) zo’n dertig meter langs een eng richeltje met een ravijn naast ons. Wat zijn die IJslanders stoere, onbevreesde paarden!
Voordat we gaan raften, hebben we nog zo’n tweeënhalf uur de tijd om te lunchen. Mijn lunch bestaat uit een warme chocolademelk met een flinke berg patat: soms is het wel eens lastig om hier iets vegetarisch te vinden. Vaak lunchen we bij een tankstation, daar zit meestal een wat betaalbaarder restaurantje bij. Voor een gemiddelde lunch betalen we zo’n 25 euro met z’n tweeën.
Het raften is spectaculair tussen de vele rotsen, bergen en mooie watervallen. Af en toe komen we een paar suïcidale schapen tegen, echt: wat moeten ze precies op dat dunne richeltje terwijl er daaromheen genoeg veilig gras is?!?
Een klein half uurtje later staan we voor de vulkaan en kijk ik twijfelend naar het bordje: easy path left, difficult path right. Mijn vriend loopt vrolijk de rechterkant op en draait zich om: “kom je?” Ik kijk naar boven en zie mensen ploeteren op het steile pad. Het linkerpad kan ik niet zien. “Zie je die mensen met die witte jassen daar halverwege? Die halen we zo in, voor je het weet zijn we boven!”
Tien minuten later ben ik helemaal bezweet en schieten bepaalde woorden verdacht vaak door mijn hoofd. Op zich ben ik best fit, maar hoe vaak loop je nou echt steil omhoog over een zandpad? Ik voel mijn knieën branden. De witte jassen zijn nergens te bekennen, haha.
Met zo’n 40 km/u zoeven we over de gletsjer en ik merk dat er echt een dikke lach op mijn gezicht geplakt zit. WOW, wat is dit cool!! Even later vallen twee mensen voor de tweede keer van hun sneeuwscooter, ahhhh. Deze keer lukt het niet om hem weer aan de praat te krijgen. Samen met de anderen stoppen we op de gletsjer en is het voor ons tijd om foto’s te maken. De tweede gids, die achteraan meereed, gaat met een man terug om een nieuwe scooter te halen.
Na een kwartiertje zijn ze weer terug en zoeven we weer door. Nu is het mijn beurt om voorop te zitten, gaaaaaaf! We zoeven achter de gids aan en ik heb echt de tijd van mijn leven. Na een tijdje maken we een bocht en komen we weer uit bij de scooter die we hebben achtergelaten. De gids stapt af, probeert hem weer aan de praat te krijgen en… het lukt! Hij wijst mijn vriend aan: “ga jij er maar op!” OMG YES NU MAG IK ALLEEN! Ik heb me nog nooit zo mans gevoeld.
“Hello! We are looking for this car rental company.” We zijn zojuist aangekomen in Italië. De vrouw achter de balie vertelt ons dat we naar buiten moeten en een stukje naar rechts. Top.
In de verte zien we enorm veel mensen staan en inderdaad, ook daar moeten wij zijn. In het gebouw zitten weer heel veel huurauto aanbieders en we kunnen onmogelijk met z’n tweeën naar binnen met onze koffers. We besluiten dat Thomas de sleutel gaat regelen en dat ik dan buiten even op de koffers zou letten.
Even. Haha. Ha. Thank god sta ik in de schaduw én ben ik op gehoorsafstand van drie Nederlandse gezinnen die samen op vakantie zijn. De vaders zijn binnen de auto’s aan het regelen, de moeders staan bij de koffers en kinderen. Blijkbaar is één van de drie gezinnen al veel vaker hier geweest, want het meisje blijft maar opscheppen over wat ze allemaal al weet. En dat het de vorige keren echt rustiger was bij de huurauto’s. Best leerzaam om even mee te luisteren ;-). Na ongeveer drie kwartier wordt een moeder gebeld door één van de vaders.
Kennelijk is vader de code van de creditcard vergeten, waardoor ze de auto niet meekrijgen. Terwijl ze wel betaald hebben. Direct app ik Thomas die gelukkig onze code nog weet.
De moeder belt naar “oma”, omdat oma vlakbij woont en bij hen thuis in de map kan zoeken naar het nummer. Oma neemt helaas niet op, dus wordt opa gebeld. Opa weet niet waar oma is. Uiteindelijk belt oma terug en gaat ze op weg naar de map. Spannend! De vaders zijn gefrustreerd terug gekomen omdat ze straks weer achteraan moeten sluiten.
Ondertussen heb ik een Duitse meneer geholpen door uit te leggen dat hij naar binnen moet voor zijn auto. Hij bedankt me vriendelijk en tevreden kijk ik hem na. Vervolgens zie ik dat hij binnen dezelfde vraag stelt aan iemand anders. Nou zeg, ik was heus wel duidelijk! Je begrijpt dat ik het hartstikke druk heb met de situatie.
Geen spoor van Thomas en dik een uur later.
Ah, oma belt weer en is bij de map! Ze kan helaas de code niet terugvinden. Een van de moeders besluit om met de vaders weer naar binnen te gaan. Het meisje is wijselijk gestopt met vertellen over al haar ervaringen met de vakantie.
Na een kwartier gaat een van de jongens naar binnen en komt terug met de mededeling dat ze €800 bij moeten betalen, €40 per dag. Dan mogen ze de auto meenemen. Zozo, gaan jullie 20 dagen? Lekker hoor.
Net op het moment dat ik besluit dat ik nóóit de codes ga vergeten, komt Thomas eindelijk terug! Cliffhanger. Gaan ze wachten op oma, of kiezen ze voor de boete?