Mijn auto staat al een tijdje bij de garage en ik heb vrijdag echt een auto nodig. Daan is gewoon aan het werk, dus ik moet het anders zien op te lossen!

Op donderdag app ik met Dorinde (dat heb je misschien in haar blog van gisteren gelezen) dat ik haar auto graag kom ophalen. Ze had al aangegeven dat het goed was, maar ze reageert niet in verband met haar barbecue. Ik regel met Thomas dat ik mijn fiets in de schuur zet en dan met haar auto naar huis rijd.

Thuis in mijn straat is het ‘s avonds altijd best druk met auto’s en ik zie dat er achter in de straat nog één plekje vrij is. Fijn! Ik parkeer mijn auto en loop terug naar het begin van de straat, waar wij wonen. Het lijkt net of de buurman bij het raam heeft staan kijken, lol.

Wanneer ik binnen mijn schoenen uitdoe, zie ik dat er een auto met een grote caravan de straat in komt rijden. Ze rijden richting het eind van de straat en stoppen op het punt waar ik zojuist mijn auto heb geparkeerd. Ik gluur even naar buiten en zie dat de buurman inderdaad naar buiten heeft staan kijken: hij stapt de deur uit en rijdt zijn auto (die achter mijn auto staat) weg om ruimte te maken. Vervolgens beginnen ze met de caravan manoeuvres uit te voeren.

Al gauw blijkt dat het niet zo makkelijk gaat en ik besluit om mijn schoenen weer aan te doen, naar buiten te lopen en te vragen of ik mijn auto anders even moet verplaatsen. We grappen even dat ik het precies mooi had uitgekiemd en ze zijn me heel dankbaar dat ik mijn auto verderop wil zetten. Geen probleem! (En: alles voor de blog ;)).

Eind goed, al goed, zou je zeggen? … wordt vervolgd 😉

Vanavond hebben we een barbecue met de wiskundecollega’s, gezellig! Omdat het lekker weer is en omdat ik dan niet hoef te bobben, ga ik lekker op de fiets.

Bij de barbecue stop ik mijn mobiel in mijn tas en kijk ik er de hele avond niet meer naar. Wanneer het tijd is om weer naar huis te gaan, zie ik dat ik van Laura wat berichtjes heb. 

“Hoi, mag ik zo je auto ophalen zodat ik hem morgen kan gebruiken?”

“Ik kom zo je auto ophalen!”

De berichtjes zijn twee uur geleden gestuurd. Haha, het is maar goed dat ik hem morgen niet nodig heb. 

Wanneer ik thuis kom zet ik het licht van de schuur aan. “Huh.” Ik kijk naar de onbekende fiets die zo onhandig staat geparkeerd dat ik er met geen mogelijkheid meer bij kan. 

Ik kijk nog eens op mijn telefoon.

“Ik zet mijn fiets bij jullie in de schuur!” 

Juist ja ;-). 

Na het eten vinden wij het altijd heel lekker om nog een avondwandeling te maken. Ik moet nog naar Zumba, dus we besluiten om een klein rondje van 4 km te doen. Heerlijk om zo dicht bij de bossen te wonen!

Dit rondje lopen we niet zo vaak en we ontdekken weer leuke, nieuwe stukjes. Op een gegeven moment horen we in de verte geritsel. Ha, het zijn de Schotse Hooglanders weer. Bij ons in de duinen lopen deze harige koeien vrij rond om lekker te grazen. Ze zijn ongevaarlijk, maar wel indrukwekkend met hun lange hoorns.

Nadat we dichterbij komen en de bocht om gaan, zien we dat er twee exemplaren midden op het pad staan. Het is een wandelpad voor maximaal twee personen, dus ze staan flink in de weg. Nu ben ik niet bang aangelegd en ben ik een groot dierenliefhebber, maar ik krab toch wel even op mijn hoofd. Ehhhhh, hoe gaan we dit doen zonder geprikt te worden door de brandnetels of een hoorn?

Daan neemt het voortouw en loopt dicht langs de eerste. De Hooglander kijkt niet op of om, dus ik stap er vol vertrouwen langs. De volgende is echter een ander geval: hij wordt belaagd door flink wat vliegen en zwiept lekker met zijn hoofd heen en weer. Daan: “als we er rustig langslopen, kan ons niets gebeuren.” Hij loopt op het dier af, dat op dat moment weer flink met zijn hoofd zwiept. Hij mist Daan, maar het scheelt niet veel.

Ik voel dat mijn hart in mijn keel begint te bonzen en dat mijn stem wat hoger wordt. “Ik vind het eng, ik weet niet of ik er langs durf.” Er schieten allemaal enge scenario’s door mijn hoofd en ik twijfel om voor te stellen of we weer terug moeten gaan. Daan moet dan alleen weer langs twee Hooglanders en ik sta er precies tussen twee in. Niet zo handig.

Ik schat mijn kansen in en loop op de koe af. Dan besluit ik lastminute om me toch maar in de brandnetels te werpen, dat prikt vast minder erg dan een hoorn ;).

Volgende scène: druk op zoek naar weegbree om het sap op mijn jeukende enkels te smeren. Nadat ik twee keer een verkeerd plantje heb gepakt, grijp ik de derde keer raak (of het is een placebo, hahaha) en verlicht de weegbree mijn jeuk.

Wat een avontuur!

Ook al weet ik heus wel wat ik wil en ga doen vandaag, toch schrijf ik het even op een lijstje. Fiets naar de fietsenmaker. Nieuw batterijtje in horloge laten zetten. Fruit halen. Gootsteenkastje opruimen. Het is altijd fijn om al vroeg te beginnen, zodat je de hele dag een productief gevoel hebt. Ik trek mijn jas aan om op pad te gaan, maar bedenk me dan dat het maandagochtend is. Hmmm, meestal is niet alles open dan. Het is maar goed dat ik het even check: de juwelier gaat om 13:00 open en de fietsenmaker om 13:30. Ik besluit om vanmiddag dan maar alles in één keer te halen en om nu aan het gootsteenkastje te beginnen.

Twintig minuten later kijk ik tevreden naar het resultaat. Ik doe het kastje dicht en ruim de troepjes op die niet in dat kastje horen. Ik heb heel veel rollen met plastic zakken gevonden en besluit om er een paar in de trapkast te bewaren. Eén zak kan ik mooi gebruiken om sommige spullen weg te gooien. Ik begin aan de rol te draaien en zoek naar het kartelrantje om een zak af te scheuren. Pas na twee meter gerold te hebben kom ik erachter dat zelfs ‘mega zakken’ niet zó groot zijn. Ik rol even terug om te kijken waar dat kartelrandje dan zit. Huh. En dan begint het te dagen: dit zijn helemaal geen zakken, dit is afdekplastic. Handige harry.

Om 13:20 fiets ik naar de juwelier, waar ik slechts een kwartiertje hoef te wachten op mijn nieuwe batterijtje. Bijna fiets ik weer terug naar huis omdat de fietsenmaker nog niet open is. Het is immers pas 11:40. Nog net op tijd realiseer ik me dat dit wel héél vroeg is en dat ik thuis juist zo lang heb gewacht zodat alles open zou zijn. Blijkbaar heeft de vrouw van de juwelier mijn horloge niet goed ingesteld en is me dat helemaal niet opgevallen, lekker suf haha. Niet dat het uitmaakt overigens, de fietsenmaker blijkt vandaag een extra dagje gesloten te zijn. Morgen weer een dag!

Vandaag een ingezonden blog door oma!

Het is dinertijd en we zetten ons met het vaste groepje reisgenoten aan tafel. Oh, leuk! De chauffeur komt er deze avond bij, gezellig, hij gaat naast mij zitten. Het wachten is nog op Jan, zeker naar het toilet. Daar is Ella: ‘Mag ik bij jullie aan tafel?’ en ze neemt plaats op de enige nog lege stoel, mij aankijkend.

‘Eh, Ella, Jan is er nog niet, eigenlijk is dat zijn plaats, sorry,’ zeg ik. De vrouw van Jan, de chauffeur en beide andere tafelgenoten kijken mij met stomverbaasde ogen aan. Huh, watte, mocht ik dat niet zeggen tegen Ella? Aarzelend zegt de vrouw van Jan: ‘Jan zit toch naast je?’ Ik kijk nog eens goed opzij. Help! Is het niet de chauffeur, is het Jan. 

(Waar is de grond, zou er gaarne even doorheen willen zakken).

Heb jij ook een leuke anekdote die wij (anoniem) mogen plaatsen op onze blog? Vinden wij heel erg leuk! Mail ons naar info@neverdullmoments.nl. (Mocht je een anekdote hebben, maar deze niet zelf willen uitschrijven… Wij kunnen dat ook voor je doen!)