Hoi buuf!

Dit weekend hebben Thomas en ik hard gewerkt in onze voortuin. Al sinds we het huis hebben gekocht, staat er een enorme Yucca in de voortuin. De plant heeft flinke punten aan de bladeren en we vinden hem echt niet mooi. En dan hebben we het nog niet over het feit dat hij nu helemaal bruin en dor is geworden. Voor mijn verjaardag heb ik van mijn ouders een bijdrage gekregen voor een vervanging ervan. En eindelijk zijn we daar nu dan mee aan de slag gegaan!

In het tuincentrum hebben we 10 planten gekocht die we als heg gaan neerzetten. Dat kunnen we natuurlijk pas doen wanneer dat monster uit de grond is gehaald.

Op zaterdag beginnen we rond een uur of 9. Ondanks dat het uitgestorven is in heel Nederland, komen er toch wat voorbijgangers langs. “Lekker bezig!” Roept er eentje. “Dat wordt een enorme klus!” roept een andere. “Wel doorwerken hè!” roept een oud vrouwtje mans, die voorbij komt fietsen. Jaja, we werken hard door.

Rond een uur of half 11 hebben we een enorm gat gegraven rondom de Yucca en lukt het ons bijna om hem er eindelijk uit te krijgen. We besluiten om even koffie te gaan drinken. Uit de achtertuin haal ik twee stoelen en ik zet ze in de voortuin. Wanneer we net onze eerste slokjes nemen, komt het vrouwtje weer langsgefietst. “Nu al pauze?!” Roept ze vrolijk. Gelukkig komen er ook andere mensen voorbij die ons verzekeren dat het zeker gaat opknappen.

Tegen lunchtijd is de Yucca eruit en hebben we de nieuwe planten alvast gepositioneerd. Het gat voor de nieuwe planten moet nog wel gegraven worden, maar zo kunnen we alvast goed zien hoe het gaat worden. We ploffen weer neer en genieten van onze tosti. Drie keer raden wie er langs fietst…. 😉

Beren, ganzen en Schotse knieën – 10 mini-anekdotes

1 – Ik zou heel graag ook kersteitjes en hemelvaarteitjes en nieuwjaarsdageitjes willen hebben. #paaseitjesverslaafd (Dorinde)

2 – Ik ben best een geduldig persoon, maar dit is andere koek. Ik ben aan het wachten tot de verf goed is opgedroogd, zodat we er een nieuwe laag overheen kunnen doen. Twee dagen duren dan zo lang, het lijkt weer net als vroeger: wachten tot je ein-de-lijk jarig bent, haha. (Laura)

3 -Er zijn maar weinig momenten waarop ik aandacht van katten niét leuk vind, maar tijdens een thuisworkout is het echt niet ideaal. #gaweg (Dorinde)

4 – Het is maar goed dat we katten hebben, anders was die blog allang geflopt haha. #altijdinspiratie (Dorinde)

5 – Wanneer we een rondje aan het lopen zijn, vraagt thomas: “wat is dat voor vogelgeluid?” Ik luister mee. “Geen idee, maar het klinkt wel als Dirk!” Dan draaien we ons allebei in slowmotion om. #komtieaangerendhoor #tochmaarevennaarbinnengedaan (Dorinde)

6 – Die berenjacht is echt de uitvinding van de eeuw. #alheelwatenthousiastekindjesvoorhethuis #metfotocamera #papparazibeer (Dorinde)

7 – Zo is ganzenbord nog best leuk! Met vriendinnen hebben we een online workoutversie gedaan! Niks in de put zitten… planken, situps en push ups it is! (Laura)

8 – In mijn vrije tijd geniet ik heerlijk van de serie Outlander. Prachtige Schotse landschappen, een leuk accentje enne… indrukwekkende knieën onder kilts, hahaha. #Netflix #Jemoetwat #fietfiew (Laura)

9 – En dan zitten er ook van die scènes tussen waarbij je er te laat achter komt dat de gordijnen misschien maar dicht moeten, hahaha. Ach, t is toch rustig op straat. #Schottenzonderkilt (Laura)

10 – Het leukste van een nieuwe telefoon? Nieuwe wekkergeluiden luisteren! En dan die volgende ochtend zo verward wakker worden, hè. “Is dat mijn wekker?!” (Laura)

Poisson d’avril

Het is tijd voor een les met mijn 3 havo klas. Ik klik op nu vergaderen en één voor één komen mijn leerlingen online. Sommigen zeggen niets, anderen zeggen “bonjour!” op de chat en weer anderen zetten hun microfoon even aan om me te begroeten.

“Hoi mevrouw! Wat vindt u nou van 1 april?” Een leerling die in de klas ook altijd met een leuk verhaal binnenkomt heeft me direct aan het lachen gezet. “Ook goeiemorgen! Nou, ik vind het altijd wel iets grappigs, hoewel het wel apart is om 1 april een keer ‘digitaal’ mee te maken. En jij?” Op dat moment zet een andere leerling haar microfoon aan. Direct hoor ik geproest van haar kant: “nou, ik vind het héél leuk, hahahahaha.” De eerste leerling reageert hier weer op, ze heeft duidelijk net een grapje moeten ondergaan van de lachende leerling.

Ik vraag of docenten ze ook al in de maling hebben genomen en ze geven aan dat dat niet zo is. “Dan moet u het niet ineens wel gaan doen hoor, dan zit ik de hele les in spanning te wachten of u nou serieus bent of niet.” Ik antwoord dat ik de powerpoint nu al af heb en dat ik nu geen tijd meer heb om een grapje voor te bereiden. De leerling is opgelucht. Muhaha.

Ik geef de les. Ik begin met een uitleg hoe ze in Frankrijk 1 april vieren: ze knippen papieren vissen uit en plakken deze heel voorzichtig op iemands rug. Wanneer de vis ontdekt wordt, roepen ze heel hard: “Poisson d’avril!!” De leerlingen vinden het grappig. De rest van de les hebben we het over serieuze dingen als kloktijden, een beetje grammatica en we lezen nog een stukje tekst.

Aan het eind van de les zet ik mijn ernstige gezicht op. “Ik heb wel een probleem…” (met een schuin oog houd ik de chat in de gaten, zijn er al mensen die iets door hebben?) ik vervolg mijn zin: “ik ben namelijk al jullie ingeleverde brieven kwijtgeraakt. Het digitale programma is zo overbelast de laatste tijd, dat herkennen jullie vast. Zouden jullie de brief deze keer naar mij willen mailen?”

Het blijft even stil en dan zie ik op de chat een paar reacties verschijnen: “nooooo, ik heb hem niet meer.” Ik reageer ‘verbaasd’: “heb je het niet meer? Je moet altijd je werk goed bewaren, hoor!” Beteuterd (zo zie ik dat voor me bij deze leerling): “ik had geen ruimte meer op mijn computer…” Een paar reacties volgen dat ze het werk ook niet meer hebben. Ik ‘slaak een diepe zucht’ en zeg: “nou, dan heb ik het volgende nieuws voor jullie…” ik klik op de volgende dia en er komt een heel groot plaatje van een vis op een rug in beeld.

Die seconden daarna. Normaal heb je natuurlijk interactie met een klas, nu blijft het even stil. Ik kijk naar de chat en vraag me sterk af of de grap zo wel leuk overkomt (ik moet er stiekem heel erg van giechelen, lekker drollig zo). Daarna zie ik “HAHAHAHAHA” en “WOW mevrouw!” op de chat verschijnen, gevolgd door een *PLING*, een mailtje van een leerling die zojuist het bestand opnieuw heeft verstuurd. HAHA. De leerling die de les begon met haar vraag zet haar microfoon weer aan: “deze was leuk, mevrouw.”

Strategische plek

Zoals maandag beschreven deden Laura en ik afgelopen maand de minimalist challenge, waardoor we nu zo’n 500 spullen hebben weggedaan. Geslaagd! (Nu ik dit type is het 20:56 en moet ik nog 30 spullen zoeken voor vandaag, maar dat terzijde).

Zelf heb ik heel wat spullen verzameld de afgelopen jaren, maar ook veel spullen zijn inmiddels van Thomas en mij samen. Gisteren vroeg ik hem dan ook of hij me even wilde helpen.

“Ga je mee naar de logeerkamer?” Vraag ik hem. Onder het logeerbed zitten twee lades en er staat nog een ander ladekastje in de kamer dat we verdacht weinig nodig hebben. Daar zit vást wel wat in dat we naar de kringloop kunnen brengen.

In de bovenste lades vinden we vooral beddengoed. We halen wat oude kussenslopen eruit, maar de rest kan gewoon blijven zitten. En dan doe ik de derde lade open. HUH? In de kast waar – dacht ik – alleen maar oude lakens en handdoeken lagen, vinden we het spel Stratego. Een enorme doos die niet in de spelletjeskast past. Het spelletje dat Thomas per se wilde houden en waar hij ‘wel even een mooi plekje voor zou zoeken.’ Thomas barst in lachen uit en doet net of hij van niks weet.

Beregezellig, die beren!

Het is je vast niet ontgaan: de afgelopen dagen heeft men massaal een knuffelbeer voor het raam gezet. Dit om de kinderen tijdens het halen van de frisse neus een leuk doel te geven: een speurtocht waarbij je beren moet zoeken/tellen.

Na een appje van mijn schoonzus (“hebben jullie ook al een beer voor het raam?!”) liep ik meteen naar boven om onze grote teddybeer te pakken. Deze beer heb ik ooit van Daan gekregen, nadat hij deze op de kermis voor me had gewonnen. Gelukkig dat ik deze nog maar niet weg heb gegooid tijdens de minimalisme challenge ;).

Die avond stond beer trots op de vensterbank en we besloten om zelf ook een klein rondje te maken. Stiekem mag dit dan een speurtocht zijn voor kleine kinderen, zelf vind ik het ook heel leuk om de ramen af te speuren, haha. In onze wandeling van een half uur zagen we zo’n 23 beren, leuk hoor!

De volgende ochtend was ik boven wat aan het rommelen (want: minimalisme challenge) en het raam in de slaapkamer stond open. Opeens hoorde ik een kreetje: “JAAAA PAPA, DAAR IS ER WEER EEN!” Ik liep direct naar het raam om naar beneden te gluren en jahoor, daar stond een heel schattig blond mannetje glunderend naar onze beer te wijzen. “EN EEN POES!” Snel liep ik naar beneden om het schouwspel van dichtbij te bekijken. Ik zag nog net hoe het jongetje weer verder huppelde. Ik liep naar Darcy, die daar met een uiterst chagrijnig hoofd naar buiten aan het staren was. “Nou zeg, neem eens een voorbeeld aan beer!” Hahaha.

Vervolgens ging ik weer naar boven om te rommelen. Na een tijdje kwam Daan naar boven met een briefje in zijn hand. “Kijk eens wat een meisje net in onze brievenbus heeft gegooid!” Op het briefje stond een teddybeer getekend met daarbij een zelfgeschreven briefje:

Dikke knuffel van Tara

Zo leuk!

Van dit soort ludieke acties word ik wel vrolijk hoor! 🙂