In de brugklas zijn we de laatste weken nu goed aan het oefenen met (digitale) spreekvaardigheid. Ik heb de leerlingen opgesplitst in groepjes en zo kunnen ze in hun eigen vergadering oefenen met de opdrachtjes. Af en toe kom ik ‘langs’ om bij de leerlingen te kijken en eventueel wat hulp aan te bieden.
Bij een groep meiden hebben ze allemaal de webcam aangezet en ze kijken allemaal net iets te vrolijk op het moment dat ik binnenkom. Dit, in combinatie met de stilte die valt, bevestigt mijn vermoeden. “Ça va ici, les filles?” Eén meisje neemt het woord. “We hebben het allemaal al goed doorgenomen!” Ik vraag: “alors… quel âge a ton père?” Ze gaat er eens goed voor zitten. “Mon père a cinq cents ans!”
Ik schoot in de lach en de andere meiden hadden de error ook meteen door. Toen ze zelf doorhad dat ze haar vader als stokoud mannetje gepresenteerd had, moest ze ook wel even lachen ;).
Eindelijk kunnen we weer buiten sporten! Ik had niet gedacht
dat ik het zó zou missen om weer een live-les te volgen. In een eerdere blog
schreef ik een aantal punten waar ik bij het thuissporten ‘tegenaan liep’. Ook
nu heb ik weer een lijstje kunnen maken van de combinatie buiten sport en het
volgen van nieuwe lessen. Niet alle lessen die ik normaal gesproken volgde
worden nu weer gegeven op die tijden, dus je probeert eens wat uit he 😉.
Deze lijst mag je trouwens met een korreltje zout nemen 😊.
1 – Ik heb ontdekt dat je langer dan twee dagen spierpijn
kunt hebben. En ook wel langer dan drie dagen. Au.
2 – Hoi hommel, vlieg maar verd…AAH. Tot zo ver mijn plank,
haha. Nothing happened, of course.
3 – Het is maar goed dat we geen handen mogen schudden, een
stevige handdruk zou echt te pijnlijk zijn voor mijn arm vol met spierpijn.
4 – Wiskundig gezien zit het wel goed: ik bleef kennelijk
maar in een soort driehoek staan bij een plank, waarbij dat dus niet de bedoeling
is.
5 – Hoezo vond ik touwtjespringen vroeger zo leuk?
6 – Die airco is echt super fijn in de buitenlucht! (En wel
nodig ook, haha).
7 – Dat matje had best een stukje dikker mogen zijn. Harde
billennn!
8 – Voorbijgangers vinden het zéér amusant om even te
koekeloeren. Ja haii.
Nee, niet deze 😉 . Mijn nieuwe auto staat onderaan de blog 😉 .
Een greep uit de opmerkingen die mijn lieve, trouwe, groene karretje naar zijn motorkap gesmeten gekregen heeft:
“Rij je nog steeds in dat ouwe, groene ding?!”
“Uit welk jaar komt hij? 1995?! HAHA.”
“Het straatbeeld gaat er wel op achteruit zo, hè.”
“Lekker geluid komt eruit, Lau.”
“Wat doet het nog WEL?!”
Mijn moeder heeft dit heerlijke autootje voor mij gevonden toen ik in Duinkerke zou gaan wonen. Bijna 5 jaar heb ik er in rondgereden en ik vond het oprecht fijn: lekker ruim, een automaat (!), een goede verwarming, niet te moeilijk doen over een krasje…
Na een tijdje begon ik wel het één en ander te missen, maar vooral de airco! Toch ging er eerst van alles voor: een huis, een nieuwe tuin, een bruiloft…
Nu met de vakantiecentjes was het dan eindelijk zo ver! Afgelopen vrijdag zijn Daan en ik met mijn oude karretje naar de Volkswagendealer gereden om hem daar in te ruilen voor mijn nieuwe exemplaar. Toen ze zo naast elkaar stonden moest de man die ons hielp erg lachen: “zo’n ruil heb ik denk ik nog nooit meegemaakt. Wat zul jij hiervan genieten!”
Met trots presenteer ik mijn nieuwe Volkswagen Polo:
Zo blij mee! 😀 Voor de oplettende kijker: het is exact dezelfde auto die Daan 3 jaar gereden heeft gereden voor zijn werk. Deze is echter nog iets specialer: er zit adaptive cruise control open…. een trekhaak!
Mijn groene auto blijft voor altijd in mijn hart, maare… ik mis hem nog niet 😉 .
We hebben nu ruim een week onze nieuwe tuinset en daar maak
ik natuurlijk het liefst zo veel mogelijk gebruik van. Toch moet ik ook nog best
wat voor mijn werk doen, daarom besluit ik om dit te combineren. Met behulp van
de parasol kan ik mooi met mijn laptop in de schaduw, top.
De afgelopen week heeft een klas een toets online gemaakt. Het is best een klusje om alle ingestuurde foto’s in één document te zetten, maar dat is ineens een stuk minder erg op die lekkere bank.
Omdat onze loungeset achterin de tuin staat, is de wifi
helaas niet al te best. Het lukt allemaal net, maar bij sommige foto’s duurt het
laden wel erg lang. Wanneer ik echt bíjna klaar ben met het opslaan van alle
foto’s en nu al ruim vijf minuten op een foto wacht, besluit ik om een hotspot
met mijn telefoon te maken. Helaas is die zo goed als leeg, waardoor ik eerst
mijn telefoonoplader van binnen moet halen. Pff, vooruit dan maar. (Echt, hoe
fijn als dit je problemen zijn op een dag, haha!)
Wanneer ik weer lekker geïnstalleerd ben, inclusief Dirk op schoot, verbind ik mijn laptop met mijn telefoon. PING! Oh jee, ook mijn laptop is bijna leeg. Ik besluit toch om eerst de foto maar downloaden, dan ga ik daarna wel mijn laptoplader halen.
Ik open de foto en… oh. De leerling heeft een foto van
gemaakt van ‘opdracht 6’ en heeft daar drie vraagtekens bij gezet. Goh.
