Op stap met mijn lange man

Klik. Klik. Klik. Ik maak de ene foto na de andere: wat staan hier mooie dingen! Dan hoor ik een stem: “No photos please..” Oeps!

We zijn vandaag weer op excursie met TUI. Vanmorgen waren we de eersten die opgehaald werden, zodat we opnieuw lekker vooraan konden zitten. “Why you so tall, mister Ros?!” Vraagt de gids grappend aan mijn vriend.

Wanneer de rest van het gezelschap is opgehaald, begint de gids zijn praatje. Vandaag hebben we weer een mooi programma voor de boeg.

Ik heb zojuist dus een paar illegale foto’s gemaakt. We zijn bij een prachtige kunstgallerij: onze eerste stop. De expositie is geweldig en de schilderijen zijn in tientallen verschillende ruimten tentoongesteld. Ik word vrolijk van al dit moois!

Daarna rijden we verder in de richting van Ubud, een mooie regio in het midden van Bali. Langs de straten zie je precies waar mensen gespecialiseerd in zijn: zo zie je soms houtsnijders, steenhouwers en hier dus veel schilders. Echte ambacht!

In Ubud krijgen we twee uur de tijd om de hoofdstraat te bezoeken. We bekijken er tempels en paleizen. Ook bezoeken we de markt van Ubud: een bezienswaardigheid waar ik me op verheugde. Zodra we de markt opstappen, komt de drukte ons tegemoet. Niet alleen omdat er veel mensen lopen, maar ook omdat er veel verschillende geluiden zijn.

Instinctief gaan we op het geluid af. De ene sarong na de andere wordt ons aangesmeerd: de één nog feller dan de ander. Toch is ons korte termijndoel eerst het plaatsen van het geluid.

We komen bij een grote kring met toeristen en constateren dat er hier iets aan de gang moet zijn. En jawel hoor: daar zitten ze. Een man of twintig maakt prachtige muziek. Ze tikken met hamertjes op traditionele Balinese muziekinstrumenten, blazen op bijzondere fluiten en er is er eentje druk in de weer met een gong. Wow, het is fantastisch. Ondanks de hitte krijg ik er kippenvel van. Toch komt dit ook door iets anders. Er is iets geks met de muziek, iets spookachtigs.

Ik kan niet helemaal plaatsen waar mijn gevoel vandaan komt en ik loop een rondje om de muzikanten. Een stukje rechts van hen staat een enorme groep prachtig geklede dames met kinderen. Ze dragen allemaal offermanden op hun hoofd en wachten voor de tempel. Eén voor één gaan ze naar binnen. Een vrouwenstem komt vanuit de tempel vandaan en dat is het geluid wat mij de kriebels heeft gegeven. De gids vertelt me later dat ze een mantra aan het zingen was. Ze moet dus een soort hoge priester geweest zijn die de vrouwen toezong. Rachman legt uit dat een mantra in stilte kan, maar dat het dus ook hardop gezongen kan worden, zoals deze vrouw deed.

Als ik het geluid nu beschrijf doe ik het tekort, maar ik wil het toch proberen. Het was mooi en griezelig tegelijk. Een meditatie met een trillende stem, van laag naar hoog. Ook praatte ze soms met een stem alsof ze bezeten was: alsof ze iemand wilde opeten; offeren. Ik heb de vrouw niet gezien, maar het beeld dat ik me bij deze bezeten stem indenk is dat het een grote, wangenknijpende vrouw is.

De volgende stop is weer een tempel, een geweldig groot complex met allemaal verschillende pagode-achtige daken. Het aantal daken per tempeltje zegt iets over de aard van je offering. Zo kun je bij het altaar van de voorvaderen offeren, maar ook bijvoorbeeld bij die van de priesters.

O en we zagen de grootste spin ooit, brrr.

Na deze geweldige tempel rijden we in de richting van het apenbos. Onderweg zien we veel hanen in kooitjes, die nog voor het hanenvechten gebruikt worden. Zo zielig als ik deze beestjes vind, zo geniaal vind ik de apen die nu om ons heen lopen in het apenbos. Het zijn allemaal grijze makaken en het zijn slimme beesten. Een meisje van onze groep heeft nog geen stap buiten de bus gezet of een aap heeft haar zakje met pinda’s al uit haar handen geslagen. Per tweetal krijgen we een vrouwelijke gids die de aapjes op afstand kan houden als dat nodig is. We komen babyaapjes tegen, pluizende apen en ook een aap met een slipperfetisj.

De laatste bestemming van vandaag is Tanah Lot: een geweldige tempel in zee. Wanneer het eb is, kun je naar de tempel lopen. Is het echter vloed, dan staat de tempel geheel in zee. Het is adembenemend mooi zo met de zonsondergang. Het romantische plaatje is helemaal af wanneer we beneden bij wat platte rotsen een bruidspaar zien poseren. Tussen de rotsen zitten kleine kuilen met water en het is een mooie achtergrond. Ze zien er samen sierlijk uit en het worden vast prachtige foto’s.

Na de zonsondergang (klik, klik, klik) stappen we weer in de bus. Met de medereizigers praten we wat na over deze mooie plek en dan horen we dat de bruid in een waterkuil is gevallen. Niks ernstigs, maar wel een natte jurk. Wat een nachtmerrie! (Het zou mij trouwens ook wel kunnen gebeuren). Gelukkig zijn we op Bali, waar het ook na zonsondergang nog heerlijk warm is.

En ik hou mezelf maar voor dat dit ook een hindoe-traditie is.

Volg:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge