Neverdullmoments

In de categorie “je moet minstens twaalf sperziebonen!”

Verveeld staar ik naar de krieltjes op mijn bord. Liggen ze dan. Zo mooi en rond van vorm: afgetraind om de weide wereld in te trekken. Toch liggen ze er maar roerloos bij. En ik word geacht ze nú op te eten.

Weet je wat ik doe? Ik gooi ze gewoon allemaal overboord en dan ren ik er hard achteraan. Elk krieltje dat ik vind, stop ik dan in mijn mond. De rest geef ik steeds weer een zetje, want na een flinke rolpartij smaken ze toch het lekkerst.

Streng kijk ik James aan. “Zie je mij al gaan? Ik eet toch ook gewoon netjes uit mijn bord? Achter eten aanhollen, zo heb ik je toch niet opgevoed?” James kijkt me des te hoopvoller aan. Ik zucht: “dit kan toch geen gewoonte worden, lieverd?” Toch zwicht ik weer bij zijn smekende blik. Vooruit dan maar. Ik strooi de kattenbrokjes door de kamer en trap zo het potje sjoelen van vanavond af.

Fronzend bij de kassa

Er staan drie mensen voor me in de rij bij de supermarkt. Getraind scant de caissière de producten en vraagt steeds keurig: “wilt u het bonnetje?”

Twee mensen willen het bonnetje.

Nu ben ik aan de beurt. Ik steek mijn pinpas in het apparaat en toets mijn pincode in. Mijn “ja graag” op de routinevraag ligt op het puntje van mijn tong en popelt om de show te stelen. Tot mijn stomme verbazing vraagt de vrouw me echter niets en print gewoon de bon voor me.

Waarom stelt ze mij deze vraag niet? Zie ik eruit als een bonnenverzamelaar? Heb ik een “ja graag”-blik?

Wanneer ik die avond thuis een foto maak van de kassabon en de cashback-producten op de site van Scoupy invul om mijn geld terug te kunnen vragen, valt het kwartje.

Kunt u mij eigenlijk wel helpen?

In de klas stel ik me voor als stagiaire en leg ik uit dat ik nu voornamelijk nog zal observeren, maar dat ik straks ook lessen zal gaan overnemen.

Als de les al een tijdje bezig is, krijgen de leerlingen de tijd om voor zichzelf te werken. Een leerling heeft een vraag en kijkt mij aan wanneer ik er naartoe loop. Bezorgd: “eh, spreekt u wel een beetje Frans, mevrouw?”

Omslachtig ochtendje

Vandaag is mijn eerste stagedag en ik heb er zin in. Mijn nieuwe (teruggevonden) shirtje ligt al klaar voor deze leuke dag. Na mijn ontbijt heb ik nog een half uur over om me rustig aan te kleden en op te maken. Eitje.

(…)

Hijgend zit ik in de trein. Mijn schoenen zijn nat en ‘begrast’, mijn haar ziet er niet uit en ik heb een niet zo leuk matchende broek aan. Die horoscoop sla ik maar over vandaag. What just went wrong here?!

Zo ging het vanmorgen:

Bekijk bericht

(Bewust) beïnvloedbaar = blogbaar

Op maandag zit ik in de trein op weg naar mijn introductiedag op de VU. Na een jaar niet gestudeerd te hebben, moet ik wel weer even wennen aan het treinreizen. Toch heb ik zin in vandaag en ik pak de krant erbij om nog wat te ontspannen. Even horoscopen lezen, denk ik na een tijdje. Wat zal deze dag mij brengen?

Met een glimlach zoek ik het tekstje onder Schorpioen op. Ik voel me goed, ik heb zin in de studie: kom maar op met die positiviteit!

“Je hebt het gevoel dat je het allemaal niet kunt bolwerken.” Hmpf, nou lekker dan. Zou dit slaan op de introductie van vandaag? “Gewoon volhouden,” is het advies. Flauw hoor! En dan hebben de niet-schorpioenen vandaag zeker wel een topdag?

“Vandaag gaat het er heftig aan toe.” (Kreeft)

“Het is niet erg om toe te geven dat het even allemaal niet zo goed loopt.” (Ram)

“Vandaag twijfel jij over alles wat je aan het doen bent.” (Weegschaal)

Ik voel me ineens een stuk beter 😉